گفتگو با دوستان 20 | فرایند تکاملی تغییر شخصیت

سلام به آبجی سعیده ی عزیز ممنونم ازت بخاطر این کامنت سراسر ارزش سراسر توحید سراسر منطق برای ذهن

این حرف توی کامنت شما منو واداشت که یک داستانی رو تعریف کنم

من اندازه ی مشت خودم درخواست کردم،اون اندازه ی مشت خودش بخشید

این داستان برمیگرده به زمستون پارسال بارها الهام بهم شد بیام و بنویسم ولی شیطان ذهن گفت این اتفاق چیز خاصی نیست که بخوای بنویسی خلاصه تونست منو از نوشتن منصرف کنه ولی اینسری دیگه نتونست حتی الان که دارم مینویسم داره تلاش میکنه ولی تصمیم گرفتم دیگه به حرفش گوش نکنم خب دیگه کامنت و طولانی نمیکنم چون داستان خودش به اندازه ی کافی طولانی (　＾▽＾)

زمستون پارسال بعد از چند سال یه برف کمی بارید تو شهرمون صبح که بیدار شدم دیدم یکمقدار از برف هنوز هست الهام اومد که برو یکم کنار ساحل قدم بزن و از برف لذت ببر ولی ذهن گفت نه بابا چکاریه بشین به کارات برس ولی اصلا به حرفش نه گوش دادم نه جوابش و دادم به سرعت لباس پوشیدم رفتم بیرون اینسری از یک مسیر جدید رفتم که یک دوراهی بود گفتم میخوام از خدا هدایت بخوام از کدوم طرف برم گفتم خدایا از کدوم طرف برم تا لذت بیشتر ، حال خوب بهتر ، زیبایی های بیشتر و در کل بیشتر بهم خوش بگذره یه آن یه چنتا کبوتر در حال پرواز کردن بودن یکی از اون کبوتر ها رفت روی یک تیر چراغ برق توی مسیر فرعی نشست ولی یه حسی گفت نه اونور چیه اونجا که خاکی الان برف داره آب میشه لباسات کثیف میشه بعد کلی سگ هست بیان بهت حمله کنن چی من گفتم نه همین درسته ولی بخاطر اینکه مطمعن بشم گفتم خدایا بک نشانه ی واضح تر بهم نشون بده کدوم مسیر و برم یه ماشین اومد یه مردِ پیاده شد رفت توی همون جاده خاکی که کبوتر روی تیر چراغ نشسته بود گفتم همین درسته رفتم حالا ذهن که مدرک دکترای چموشی رو داره هی دست و پا نرو هر کاری کرد من گوشم نمیشنید موقع رفتن توی اون مسیر یه لحظه یه عطر خیلی خوشبویی توی هوا پیچید گفتم عجب عطر خوشبویی خدایا سپاسگزارم توی اون مسیر به غیر از من با اون مردِ هیچکس توی اون مسیر نبود گفتم پس این عطر و این مردِ زده بزار سریع برم بهش برسم اسم عطر و ازش بپرسم داشتم سریع میرفتم که الهام اومد عجله نکن آرام باش لذت ببر من خودم اسم عطر و بهت میگم منم گفتم چشم آروم رفتم تا اینکه اون مردِ یک جا وایستاد من گفتم برم ازش بپرسم اسم عطر و ولی از تعجب چشام پُر اشک شد مردِ اصلا هیچ عطری نزده بود یعنی خدا پاداش عمل به الهام و به من داد یعنی

همه چیز میشود به شرط ایمان

من اندازه ی مشت خودم درخواست کردم،اون اندازه ی مشت خودش بخشید.

حالا ادامه ی داستان….

من رفتم از برف کنار ساحل لذت بردم کلی سپاسگزاری کردم کلی اشک ریختم بابت بوی عطری که تو هوا پیچید اینقدر خوشحال بودم انگار رو ابرا بودم اونجا چنتا صیاد بودن گفتم برم یک خدا قووووت بهشون بگم یکم احساس خوب بدم خدا منو سوپرایز کرد منم یکی رو با خوشرویی خوشحال کنم

البته همیشه خوشرو هستم (　＾▽＾)

وقتی نزدیک شدم مردِ صیاد برگشت بره تو قایق گفتم عه خدا میخواستم بهش خدا قووووت بگم که چرا داره میره یک لحظه مردِ صیاد برگشت با لبخند منو نگاه کرد گفتم خدا قووووت لبخند زد گفت مرسی یعنی موقعی که به خدا گفتم چرا داره میره وقتی برگشت لبخند زد ناخودآگاه چشام پر اشک شد رفتم و رفتم لذت بردم با خدا صحبت کردم

“بخاطر اینکه کوتاه کنم میرم جلو”

موقع برگشت گفتم خدایا میخوام برم خونه نشانه بده برم یا بمونم دیدم هیچکس نیست گفتم هیچکس نیست چطور نشونه بگیرم هیچکس که نبود هیچ هیچی نبود حتی یه پرنده فقط من بودم چطور نشانه رو بفهمم اینور اونور و نگاه کردم دیدم یک کلاغ هست گفتم برم از کلاغ بپرسم (　＾▽＾)

گفتم کلاغ خوشگل با اون پرهای مشکی خوشگلت که برق میزنه به قول خانم شایسته عزیز برخ برخی گفتم میخوام برم خونه بنظرت از کدوم طرف برم که بیشتر لذت ببرم

حالا یکم برمیگردیم عقب تا دلیل هدایت خدا به اون مسیر و بگم

اون مسیر که ذهن گفت برو اون میرفت سمت یک شهرک که از توی اون شهرک میرفت ساحل که اونجا یک درب داشت به ساحل موقع پرسیدن از کلاغ دیدم اون درب قفل یعنی اگه از اون مسیر ذهن میومدم به درب قفل میرسیدم عملا باید برمیگشتم به محض اینکه قفل درب رو دیدم کلی راه رفتم سپاسگزاری کردم و گریه کردم خدایا تو داری با من چیکار میکنی من چرا اینهمه وقت پیدات نکرده بودم آخه من الان هر چقدر سپاسگزاری کنم مگه کافیه نه نیست بخدا نیست خلاصه به کلاغ گفتم از کدوم طرف برم کلاغ بلند شد پَر زد رفت اونطرف گفتم خب از این طرف باید برم وقتی رفتم کلاغ دوباره پَر زد رفت یک طرف دیگه گفتم این کلاغ شیطون داره با من بازی میکنه من الان وقت ندارم دیگه باید برم موقع برگشتن به یک آدم نامناسبی برخورد کردم گفتم خدایا من اینقدر توی حال خوب و اینقدر معجزه و این اتفاقات ارزشمند بودم این آدم چرا باید سر راه من قرار بگیره که یک لحظه یه حسی تو وجودم اومد

گفت: یادته کلاغ هی اینور اونور میکرد یه مسیر مشخص بهت نمیگفت

گفتم: آره

گفت: یعنی اون زمان که تو تصمیم گرفتی برگردی موقعی نبود که باید برمیگشتی تو با ذهن خودت تصمیم گرفتی

یعنی من مات و مبهوت بودم خدایا بازم ازت سپاسگزارم خلاصه خداروشکر این دکتر چموش و شکست دادم این داستان و نوشتم خدایا سپاسگزارم

هر وقت دکتر چموش حرف مفت میزنه میگم نگاه خدا چکارا میتونه بکنه پس ساکت فقط هر چیزی که خدا میگه رو میگیم چشم ادامه میدیم ، یعنی هر وقت این داستان و برای خودم مرور میکنم وجودم پر از آرامش و عشق خدا میشه احساس میکنم از این جهان جدا میشم یک لحظه

امیدوارم تمام دوستان عزیز این سایت همیشه شاد و سلامت باشین و ثروتمند در تمام جنبه

شما رو به خدای بزرگ میسپرم امیدوارم تو تک تک ثانیه های زندگی تون وجود خدا رو حس کنین

سلام آبجی سعیده ی عزیز و توحیدی و ارزشمندم

امیدوارم حال دلت همیشه عالی عالی باشه و ثانیه ثانیه زندگیت نور خداوند

《 سلام علیک کردن و از خودت تقلید کردم چون اینقدر قشنگ نوشتی دیگه چیزی به مغزم نرسید (　＾▽＾) نویسنده بودن هم این داستان ها رو داره دیگه 》

آره آره دقیقا داشتم همین یکی دوماه اخیر به این فکر میکردم که چطور میشه من یسری متن ها رو تاریخ هاشون قدیمی ولی نخوندم بعد که داستان های خودمم برای قبل ولی تا حالا ننوشتم فکر کردم دیدم آره همه چیز تو زمان و مکان خودش بهم دیگه رسیدن

عاشق خدام که اینقدر دقیق انجام میده همه چیزو باز ما با حرفای این دکتر چموش گاهی گمراه میشیم

حالا چموش من که خیلی پر حرف (　＾▽＾)

گاهی بهش میگم بابا یکم نفس بکش بین حرف زدنات برو یک لیوان آب بخور ، یکم بخواب ، یکم برو گردش پارکی ، ساحلی جایی اینهمه جای قشنگ قشنگ هست اینجا همش نشستی ور دل من نان استاپ داری صحبت میکنی چه خبرته آخه :)

عاشق اون گفت و گو کردنت با خدا هستم تو کامنت هات احساس میکنم خودم دارم با خدا حرف میزنم

ازت بازم سپاس گزارم بابت این کامنت های سراسر ارزش و توحیدی که برامون مینویسی زیاد برامون بنویس خیلیییییی زیاااااااد خودت نمیدونی هر کامنتت کلی گره از ذهن باز میکنه

به خدا میسپرمت برات بهترین ها رو از خدا میخوام چون لایق بهترین ها هستی

راستی یه سپاسگزاری از استاد عباسمنش هم بکنم بابت این نقطه آبی من عاشق این رنگ آبی ام 🩷🩵

عه قلبام بارسلونایی شد :))))))