گفتگو با دوستان 26 | خطر «بی ارزش جلوه دادن نعمتهای دیگران»

سلام خدمت همه دوستان و استاد نازنین و خانم شایسته

من دنبال این بودم که چرا دوساله که شور رفتن افتاده به جونم ولی هر دفعه به یه طریقی خودمو ازش دور میکنم و بهانه میارم آره زبان نخوندم اره اونجا بریم اگر تو کارم عالی نباشم چی اگر زندگی ماشینی داشته باشم چی و هزاران بهونه که دقیقا شده بودم همون گربه و نرسیدن به گوشت رو توجیه میکردم با وجود اینکه یه چیزی ته قلبم اینو میخواست. اینقدر این خواستم در انبوهی از بهانه ها دفن شده بود که دقیقا دیروز با خودم گفتم دختر تو چرا به رفتن دیگه فکر نمیکنی چی شدی در حد چند دقیقه با خودم صحبت کردم. تا اومدم تو سایت و وای من که مواجه شدم با این نشونه برای نیتم چقدر قانون جواب میده چقدر دقیقه نظم جهان خدایا شکرت. استاد ازین تله ذهنی برای من پرده برداشتند و بهم راهکار دادند. استاد از دیروز خودمو بستم به این اگاهی من شمارو همیشه بهترین الگو کردم برای خودم ولی یه جاهایی برای این الگو هم ذهنم بهانه میاورد خب اره تو نمیتونی طرف استاده کارش همینه یکی همراهشه تو این مسیر و هزاران بهانه ولی ازینکه این رو فرمودید فهمیدم اینم کار ذهن من من نباید دست از تلاشم بردارم برای خواسته ام باید باورای محدود کننده شناسایی کنم که تجربه این همه لذت و ازادیو از خودم دریغ نکنم. وای استاد من میبینم که واقعا میشه امریکا بود و همش ماشینی کار نکرد و در حال لذت بردن بود. میشه امریکا باشی و اصن نگران زبان و ارتباطات نباشی و هزاران دلیل دیگه. چقدر من باید رو این باورم کار کنم

حتی از تجربه ام تو روابط هم بگم که این باور همیشه هست که وقتی یه سری باورای محدود کننده دارم میبینم که کلا رابطمو میزارم کنار با اینکه همه چی عالیه چون نمیخوام مواجه بشم با اون همه ترس و محدودیت که منو از رسوندن به اون رابطه و لذت بردن در رابطه ای که هستم باز میداره. میگم نه نشدنیه این رابطه بعد هزاران دلیل و توجیه. ای وای من.استاد خیلی ممنونم ازتون واقعا که باورای ما همه زندگیمونو میسازن. ممنونم ازتون. من تمام تلاشمو میکنم ک حواسم باشه و اینجا برای خودم رد پا میزارم ک حواسم ب خودم باشه