گفتگو با دوستان 26 | خطر «بی ارزش جلوه دادن نعمتهای دیگران»

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِیمِ

وَإِذَا تُتْلَىٰ عَلَیْهِمْ آیَاتُنَا بَیِّنَاتٍ ۙ قَالَ الَّذِینَ لَا یَرْجُونَ لِقَاءَنَا ائْتِ بِقُرْآنٍ غَیْرِ هَٰذَا أَوْ بَدِّلْهُ ۚ قُلْ مَا یَکُونُ لِی أَنْ أُبَدِّلَهُ مِنْ تِلْقَاءِ نَفْسِی ۖ إِنْ أَتَّبِعُ إِلَّا مَا یُوحَىٰ إِلَیَّ ۖ إِنِّی أَخَافُ إِنْ عَصَیْتُ رَبِّی عَذَابَ یَوْمٍ عَظِیمٍ(15 یونس)

و هرگاه آیات روشن ما بر خلق تلاوت شود منکران معاد که امیدوار به لقاء ما نیستند گویند که قرآنی غیر از این بیاور یا همین را مبدل ساز. بگو: مرا نرسد که از پیش خود قرآن را تبدیل کنم من جز آنچه را که به من وحی می‌شود پیروی نمی‌کنم، من اگر عصیان پروردگارم کنم از عذاب روز بزرگ قیامت سخت می‌ترسم.

=====================================

نشانه ی امروز من : 4 دی ماه ١4٠٣

سلام

جهانم رو از خودم و خداوند خالی می‌کنم و این رد پای توحیدی رو به دستور خودش مینویسم.

استاد بهم یاد داده اگر ناخواسته ای توی زندگیم هست،حتی با خدا هم درموردش صحبت نکنم.

ولی چون خدا،خودش عَلِیمٌ بِذاتِ الصُّدُورِ هست،میدونه من دارم از چی مینویسم،از چه کنترل ذهنی ،از چه ایمانی ،از چه توکلی .

چیزی که خودمم هیچ وقت فکر نمیکردم،یک روزی انقدر بزرگ بشم که هیچ تضادی من رو از مسیر خارج نکنه.

یک اتفاق خیلی قشنگ افتاد امروز:

طبق روتین مراقبه ی این روز هام،رفتم آرامگاه،حتی حوصله نداشتم اونجا زیاد بمونم.

فقط سوره ی سجده رو گوش دادم و اومدم بیرون.

وقت برگشت به خونه :

نگاه به آسمون صاف و‌پر ستاره ش کردم و گفتم ببین!

قبلا بهت میگفتم من سمت خودم رو خوب انجام دادم،مطمئنم شما سمت خودت رو عالی انجام میدی.

الان میگم:من دارم سمت خودم رو عالی انجام میدم،مطمئنم قراره سمت خودت رو شگفت انگیز انجام بدی.

به منم ربطی نداره چطوری،کار من نیست،شما خدایی،خودت میدونی و کارهای خودت …

اومدم خونه،چند دقیقه بعد از شبکه ای که بابا داشت نگاهش میکرد،این آیه پخش شد:

قَدْ نَرَىٰ تَقَلُّبَ وَجْهِکَ فِی السَّمَاءِ ۖ

نگاه‌های انتظارآمیز تو را به سوی آسمان می‌بینیم!

نگاه‌های انتظارآمیز تو را به سوی آسمان می‌بینیم!

نگاه‌های انتظارآمیز تو را به سوی آسمان می‌بینیم!

الله اکبر از هر نگرانی که ذهنم برام میسازه.

الله اکبر از مسائلی که براش راه حل ندارم.

الله اکبر از تموم مسیر های پیش رو…

ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی

دل بی‌ تو به جان آمد وقت است که بازآیی

ای دردِ توام درمان در بستر ناکامی

وِی یادِ توام مونس در گوشهٔ تنهایی

در دایرهٔ قسمت ما نقطهٔ تسلیمیم

لطف آن چه تو اندیشی حکم آن چه تو فرمایی