گفتگو با دوستان 27 | خود ارزشمندی درونی

به نام خداوند روزی دهنده بی حساب

فایل بی نهااایت ارزشمند و تاثیر گذاری بود. سپاسگزارم از استاد عزیزم و مژگان عزیز برای به اشتراک گذاشتن این آگاهی ها با ما.

ابتدا میخوام راجع به اون قسمت صحبت دوست عزیزمون صحبت کنم که گفتن برای رسیدن به یه خواسته باید 3 مرحله رو انجام بدیم.

1) درخواست از خدا

2) انجام دادن قسمت مربوط به خودت به بهترین نحو ممکن

3) صبر کردن و اجازه دادن به خداوند که خودش بقیه کارا رو انجام بده.

قصد دارم که در سال تحصیلی جدید به صورت خصوصی دانش اموز بگیرم و آموزش شیمی رو انجام بدم و در کنارش بهشون کمک کنم که از سال کنکور لذت ببرن و اعتماد به نفسشون بالا باشه.

از اون جایی که دانشجو هم هستم نجواهای زیادی اومد مبنی بر کار نکردن و صرفا درس خوندن. که به لطف خدا دارم باورهای محدود کنده رو ریشه یابی میکنم و باور های قدرتمند کننده رو جایگزین کنم.

ایده ی اول بهم گفته شده و طی چند روز آینده قراره به کمک خدا عملیش کنم.

ایده طوری هست که باور بر ترسم غلبه کنم تا انجامش بدم و از این بابت خیلی خوشحالم . چون که قراره در مسیر رسیدن به این هدف خیلی بزرگتر و پخته تر بشم…

—————————————————————————

بریم سراغ احساس خود ارزشمندی:

1) هیچ کسی دنیست که تمام توانمندی ها رو داشته باشه.

آدم ها باید بپذیرند ک در یه حوضه هایی قوی و در بعضی ضعیف اند…

دقت کردم دیدم توی دانشگاه ، به دوست صمیمیم حسادت میکنم.

مثلا وقتی میبینم یه درسی رو جواب میده یا یه موضوعی رو بهتر از من بلده حسودی میکنم.

ریشه یابی کردم دلیلش و فهمیدم.

دوست من در دوره دبیرستان مدرسه تیزهوشان درس میخونده . و من چون خودم قبول نشدم این مدرسه ها رو به افرادی که تو این مدارس بودن حسادت میکنم و فکر می‌کنم اونا از من خیلی بهترن.

《درواقع ریشه ی حسادت من، این بود که من خودم و توانمندی هام و باارزش نمی دیدم و فکر میکردم که نمیتونم به موفقیت اون شخص برسم》

با خودم صحبت کردم گفتم فاطمه تو برای قبولی در این مدارس خاص هیچ تلاشی نکردی و صرفا با سوادی که در مدرسه داشتی رفتی آزمون دادی . درصورتی که میشنوی که بچه هایی که قبول شدن چقدر براش تلاش کردن. کلاس رفتن،تست زدن و…

اگر تو هم اون تلاش و میکردی صددرصد قبول میشدی و خودت میدونی که در یادگیری و هوش فوق العاده ای و چیزی از دوستات که تیزهوشان بودن کم نداری که هیچ تازه گاهی بیشتر هم داری.

اینکه کسی اونجا درس میخونده مبنی بر برتری اون نسبت به تو نیست….

دوست من و همه ی کسایی که تیزهوشان درس خوندن آدم های بسیار پر تلاش و ارزشمندی هستند.

من هم پر تلاش و باهوش و ارزشمندم.صرفا تو مدرسه خاص نبودم اونم چون تلاش خاصی نکردم براش.

جالب اینه که حتی رتبه کنکورم هم بهتر از دوستم شده و تو کلاس گاهی میشه بهتر از اونم توی یادگیری . اما از وقتی اومدم به این موضوع توجه کردم و خودم و کمتر دیدم افت کردم از لحاظ درسی و عزت نفسم پایین اومد.

….خیلی جالبه که یه سری کمبود ها در بچگی آدم، چطور در بزرگسالی اثرش و رو شخصیتت میذاره….

2) شخص با عزت نفس با ظاه‌ر خودش راحته همونطوری که هست.

چقدر من لذت بردم وقتی میگفتین که توی آمریکا به ندرت کسی با آرایش غلیظ دیده میشه و آدم ها با هر اندامی که دارن یا ظاهرشون راحتن.

توی ایران( مخصوصا الان) جو متشنجی وجود داره در رابطه با ظاهر.

برعکس آمریکا خانم با آرایش غلیظ خیلی زیاد دیده میشه.

از هر 10 خانم 5 یا شیش نفر به لب ها ژل زدن یا بینی رو عمل کردن . بطوریکه قیافه ها شبیه به هم شده:)

بینی من قوز ذاره و هیچکدوم از فاکتور های یه بینی زیبای الان و نداره.

مدت زیادی بود احساس بدی بهش داشتم و اصلا باهاش راحت نبودم.

وقتی میخندیدم دستم و جلو صورتم میگرفتم تا دماغم معلوم نشه.

متنفر بودم از وقتایی که عینک نزدم و نیم رخ ایستادم و دماغم کاملا مشخصه. تا جایی که میونستم نیم رخ واینمیسادم.

چشام ضعیفه. اصلا تو فکر عمل کردنش نبودم چون میگفتم عینک نمیزنم دماغم خیلی بیشتر خودشو نشون میده

یه روز با خودم حرف زدم قربون صدقه خودم رفتم و نیمرخ از خودم فیلم گرفتم و خداروشکر کردم که بینی دارم.بینی سالم دارم..چه اهمیتی داره که مطابق با فاکتور های زیبایی الان هست یا نیست. من دوسش دارم و خداروشکر میکنم که خدا بهم یه دماغ سالم و زیبا داده.

آره زیبا…مگه زیبایی رو کی تعریف میکنه؟ رسانه.

من از نظر خودم میگم. بینی زیبایی دارم.

از اون روز به بعد خیلی با دماغم راحت تر شدم اما هنوز خیلی جا دارم و باید عشق ورزیدن به خودم و توجه به زیبایی دماغم و تمرین کنم چون تو جامعه و بین افرادی هستم(دانشگاه) که فشار زیاده و آمار عمل بینی و ژل و …خیلی زیاده.

3) تو به عنوان یه انسان ارزشمندی. فارغ از ظاهرت، فارغ از شخصیتت، فارغ از توانایی هات.

عاشق اون لبخندتونم وقتی از مردم آمریکا صحبت میکردین و میگفتین اینجا کسی به کسی کار نداره و فارغ از جنسیت،ملیت و رنگ پوستت بهت احترام میذارن.

به کشور خودمون فکر کردن که چقدر با افغانستانی ها بد برخورد میکنن .

طوری که انگار ایران زمین پدریشونه و افغانی ها انسان نیستن.

_

راجع به حلوا حلوا کردن آدما حرف زدین.

دقت کردم دیدم شخص من افراد زیادی رو حلوا حلوا کردم یا حتی میکنم .

یه دستیار استاد داشتیم که شخصیتش جوری بود انگار باید پاچه خواری و میکردی که نمره بده. یه جورایی خیلی بچگونه نمره میداد.مثلا از هر کی خوشش میومد.

من خیلی حلوا حلوا کردم این آدمو حتی الان که استادم نیست.

من رئیس آموزشگاهی که توش کار می‌کردم و خیلی حلوا حلوا کردم.

یکی از استادامون و خیلی بزرگ میبینم.

باید این و تمرین کنم که:

به همه ی آدما احترام بذارم فارغ از میزان موفقیتشون.

ولی اونا رو بزرگ نکنم و احترام زیادی نذارم.

ممنونم عالی بود این فایل️️