گفتگو با دوستان 37 | «توحید»، اساس خوشبختی

به نام خدای مهربون..سلام به استاد عزیزم،مریم نازنینم و دوستان خوبم.

رزای عزیز من با بغض تو ،لحن صدای تو، و اصراری که برای ساختن یه زندگی خوب به خرج دادی و استقامت بی مثالت گریه کردم و قلبم چنگ خورد، من دو سال از تو بزرگترم و کاملا حس کردم دختری مثل تو چقدر باید از لحاظ ذهنی قوی شده باشه و آدم قصه ی خودش شده باشه که اینشکلی عمل کنه و پای خواسته هاش وایسه.چقدر باید با خودش رفیق باشه که دست دلش رو بگیره و بهش قول موفقیت بده ،بهش بگه عیبی نداره الان شرایط اینه ولی بهت قول میدم دختر، بهت قول میدم جایی ببرمت و به آدمی تبدیل بشی که هر لحظه از دیدنش و از حضور ارزشمندش احساس شعف کنی،کسی بشی که هر چی ازت میخوان هوشمندانه بگی میتونم…من انجامش میدم و به بهترین شکل هم انجامش بدی. تو تاثیر بی نظیری روی من گذاشتی.هم از تو و هم از استاد عزیزم ممنونم بابت ایجاد کردن این فضا.

استاد همیشه ایده های شما نابه و یونیک،مثه قانون پایستگی انرژی میمونه. ایده های شما از شکلی به شکل دیگه در میاد ولی همیشه ناب بودنشون پایسته ست.اصلا همین ویوی پشت سر شما گویای همه چیز هست. من هر لحظه همش با خودم میگم آخه شما چقدر سنجیده هستین توی همه چیز،حتی چیزای به ظاهر ساده. همینقدر ظریف و ملیح…همینقدر آرامش بخش و زیبا. همین حرکت آروم آب روی سطح دریاچه ،همین طرز رویش درختا دور دریاچه پشت سرتون،همین آسمون آبی و ابرای دلفریبش…چی بگم آخه،خیلیا فقط با دیدن پوستر همین تصویر از طبیعت کلی ذوق میکنن. ولی اینجا واقعیه و خدا رو شکر که من دارم با چشمم که دیدبان قلعه ی دلمه این تصویر زنده رو می بینم و این کلمات ارزشمند به دلم جاری میشه. خدا رو هزاران بار شکر میکنم.