گفتگو با دوستان 37 | «توحید»، اساس خوشبختی

سلام به استاد، خانم شایسته و خانواده دوست داشتنی عباسمنش.

چقدر بچه ها بمن لطف داشتند و انرژی مثبت دادن. چقدر از کامنت ها لذت بردم. از همگی تون ممنونم.

داشتم کامنت هارو میخوندم و تعجب می کردم که آیا اینها درمورد من هست؟! هیچگاه انقدر خودم رو تسلیم و متوکل ندیدم و هیچگاه از خودم و ایمانم راضی نیستم. همیشه جایی برای بهتر شدن و پیشرفت هست. البته برای همه مان همیشه جای خاصی پیش خدایمان هست.

فکری از ذهنم گذشت. اگر گِل وجودمان را به خداوند و رب جهان بسپاریم و بخواهیم باب میل خودش شکلمان بده؛ بدون شک خداوند یک اثر بی نظیر خلق میکنه. فارغ ازینکه چه بوده ایم. انقدر آهسته و ملایم که ملموس نیست. حکمت چکاپ فرکانسی هم همین هست. یادآوری بخودمان.

انگار شما برای من وصف کردید که خداوند چه چیزی از من ساخته و احساس میکنم باید دو هفته دیگر خودم را در خانه ام حبس کنم و شکرگزاری کنم از خالقم که گر سر هر موی من یابد زبان/شکرهای تو نیاید در بیان.

شاکرم بخاطر وجود استاد عزیز و آموزه‌هایشان، این سایت و شما هم فرکانسی ها که چراغ راهم شدید و بمن آگاهی، انگیزه، امید و نیروی پیشروی دادید.

دوستدار شما،

رزا