گفتگو با دوستان 37 | «توحید»، اساس خوشبختی

سلام بر همه همراهان عزیز و گرامی

رزا جان وقتی داشتم به صحبت های زیبا و توحیدی تو گوش میدادم خیلی گریه کردم. اشک من از غم نبود از شادی هم نبود و از ترحم هم نبود.

اشک من از معجزاتی بود که یکی پس از دیگری برای تو اتفاق افتاد. از اون درب هایی بود که در لحظه آخر برای تو باز می شد. اشک من از ایمانی بود که تو توسط استاد عزیز برای خودت ساخته بودی. و اشک من از تسلیم تو بود در مقابل پروردگار. چون به نظر من بهترین لحظه زندگی همان لحظه تسلیم یک انسانه که در اوج یأس و نا امیدی سیم قلبت به خداوند متصل میشه. و همانجا معجزه خود نمایی میکنه.

خدا میگه تو تسلیم باش، تو قبول که هیچ قدرتی نداری، تو پذیر که دیگران هیچ قدرتی ندارند که برای تو انجام بدهند، اون لحظه من بهت قدرت میدم. و تو در این استوری کوتاه بارها و بارها تسلیم خداوند شدی و بارها و بارها معجزه رخ داد و هر معجزه ای را که نام میبردی من فقط اشک می‌ریختم.

میخوام بگم به دوستانی که هنوز لحظه تسلیم و درک نکردند، میخوام بگم بهترین لحظه زندگی انسان همان لحظه ای است که یک انسان از زمین و زمان نا امید میشه، نگاهش به دست کسی نیست و دقیقا همان لحظه خداوند دستتو میگیره و میگه بیا بهت معجزه نشون بدم.

خیلی وقتا وقتی اطرافیانم که خیلی گرفتارند میان از من سوال می‌پرسند که فلان مشکل و دارم چیکار کنم؟ میگم زود کم بیار، نا امید شو، چشم امیدتو روی همه انسان و غیر انسان ببند، زود بشکن زود خورد شو، زود له شو.

بعد خیلی هاشون فکر میکنن من دیوانه شدم. نمیدونن که من میخوام زودتر به لحظه تسلیم برسند. البته که همین تسلیم شدن خیلی تکامل میخواد. و خیلی جای بحث داره

رزا جان، من تصمیم دارم یه کتاب درباره تسلیم شدن بنویسم.

استاد عزیزم…

من زیاد عادت ندارم دنبال حرف های حاشیه ای برم وقتی حرف میزنم یا کامنت میزارم. ولی بدونید که خیلی دوستون دارم و هر روز دارم از شما یاد میگیرم.

در پناه رب العالمین باشید