گفتگو با دوستان 37 | «توحید»، اساس خوشبختی - صفحه 21

سلام و درود به استاد عباس منش جان عزیز.

به جرأت میتونم بگم این فایل یکی از پر تکرار ترین فایل‌هایی بوده که من گوش دادم. و هر بار گوش میدم چقدر لذت میبرم و ناخواسته اشکم سرازیر میشه. و بازم گفتگو درمورد حضرت ابراهیم علیه السلام ، پیامبر مورد علاقه ام. ابراهیمی که چقدر زیبا تکاملش رو طی می‌کنه.

امروز 19 اسفند 1401 توی ساحل بوشهر و هوای بسیار رویایی و لذت بخش. هوایی که یه لحظه آفتابی و یه لحظه ابری میشه. صبح نم نم بارون بود، ولی الان آفتابی ، رنگ‌ آبی روشن دریا و آسمون چقدر زیباست و الان بهترین زمان برای نوشتن شکرگزاری بود. صبح به یه تضادی خوردم که لازم بود آگاهانه حالم رو خوب کنم.

اومدم توی ساحل و اینقدر حالم عالی شد. داستان های زیبای زندگی سحر و رزا چقدر برام لذتبخش بود و چقدر امیدم به خداوند بیشتر شد و ایمانم تقویت شد و بس اختیار اشک‌ ریختم. هیچوقت شرایط من اینقدر سخت نبوده و همیشه متنعم بودم. اونجا که‌ رزا میگه من هیچ چیز برای شکرگزاری نداشتم ، من همین الان اگه بخوام برای چیزهای کوچیک زندگیم شکرگزاری کنم ساعتها و ساعتها باید بنویسم.

«الهی صد هزار مرتبه شکر»

چقدر لذت بردم از اون جمله رزا که گفت ایمان داشتن و توکل داشتن به خدا، به مو میرسه ولی قطع نمیشه.

«حتی وقتی من با اشتباهاتم ناخواسته میخوام قطعش کنم ولی خدا نمی‌ذاره قطع بشه، انگار خدا داره بهم میگه حمید حواست هست داری چیکار میکنی؟ تو مال خودمی ، نمی‌ذارم خودتو نابود کنی، هر اشتباهی ازت سر بزنه من نمی‌ذارم خودتو بدبخت کنی، خودم نجاتت میدم»

یا اونجایی که رزا گفت« من نوشتم خدایا من نمی‌دونم تو هدایتگر من باش» من مدتها پیش این جمله رو روی کاغذ هایی جداگانه نوشتم و داخل و بیرون در کمد محل کارم چسبوندم که هر بار اگر یکی شون رو دقت نکردم اون یکی دیگه رو دقت کنم. هر بار ببینم که خدایا من هیچی نمیدونم و تو همه چیز رو میدونی «لاعِلْمَ لَنا إِنَّک أَنْتَ عَلاّمُ الغُیوب» خدایا هدایتگر من باش. (این صفت عَلاّمُ الغُیوب بودن خداوند چهار بار در قرآن گفته شده)

زمانی که تو سنین دوران ابتدایی و راهنمایی بودم ، توی اسفند و فروردین اگه با خانواده به مدت چند ساعت میومدیم بوشهر(شهر خودمون تقریبا 70-80 کیلومتر فاصله داشت و ساحلی نبود و هوای خشک و خشنی داشت) و این هوای عالی بوشهر و ساحل زیبای خلیج فارس رو میدیدم همیشه دوست داشتم اینجا بمونم و زندگی کنم، همیشه زندگی کردن توی شهر بوشهر برام خواسته و خوشایند و لذت‌بخش بود. امروز وقتی داشتم شکرگزاری مینوشتم یهو یاد اون افکار و خواسته‌های کودکی افتادم. اون شوق و اشتیاق و اون حسرت ها. من با احساس خوب در مسیر خواسته ام نبودم ، من شکرگزاری نکردم ، من هیچ خواسته ای رو مکتوب نکرده بودم ولی خداوند در مسیر تکاملم منو آورد اینجا و الان چند ساله من اینجا ساکنم و حواسم نبوده شکرگزاری کنم. توی دفترم این موضوع رو نوشتم ولی گفتم توی کامنت هم بنویسم تا ردپایی باشه هم برای خودم و هم برای همکلاسیهام. «من تکاملم رو بدرستی طی نکرده بودم ولی به خواسته ام رسیدم، من تکاملم رو با احساس منفی و حسرت و تقلای بی نتیجه و شرک آلود طی کردم ولی نهایتاً به خواسته ام رسیدم، عیبش اینه که خیلی زمان برده. اگر‌ من آگاهانه و توحیدی و با احساس خوب و مثبت و عالی و لذت‌بخش مسیر رو طی کنم به چه خواسته هایی که میتونم برسم» تا پیش از این تکامل ناآگاهانه و غیر توحیدی‌ داشتم ،اگر آگاهانه و توحیدی و لذت‌بخش بشه چی میشه. تا پیش از این استاد عباس منشی نداشتم که از توحید برام بگه ولی خدا رو صد هزار مرتبه شکر بخاطر اون دوره تکامل چهار پنج ساله ام که منو رسوند به شاگردی استاد عباس منش. از اینجا به بعد استاد راهنما دارم و از همه مهمتر خدایی که استاد عباس منش رو بهم داد و اونقدر نتایج طلایی به استادم بخشید و ایشون رو سر راهم قرار داد تا بهم بگه «حمید برای من فرقی نمیکنه چه کسی و در چه زمان و مکانی باشی، من همیشه کنارتم، همون‌جوری که کنار ابراهیم نبی بودم و از آتش عبورش دادم، همون‌جوری که موسی رو از دریا عبور دادم، همون‌جوری که یوسف و سلیمان رو به پادشاهی رسوندم، همون‌جوری که نوح رو از دل طوفان گذراندم به آرامش و به امنیت، همون‌جوری که رسالت محمد رو جهانی کردم، همون‌جوری که اینقدر نتایج طلایی به سید حسین عباس منش (استاد) بخشیدم)

الهی صد هزار مرتبه شکر.

الهی صد هزار مرتبه شکر.

استاد عزیزم، و دوستان نازنینم، در پناه جان جانان رب العالمین جان همواره شادکام و ثروتمند و سلامت و موفق باشید.