گفتگو با دوستان 37 | «توحید»، اساس خوشبختی

به نام خدا

سلام به آقا حمید برادر عزیزم

امیدوارم در پناه خداوند لحظات عالی داشته باشی

همیشه کامنتهای شما رو پیگیری میکنم و جوابی که یکبار از شما گرفتم هدایتی بود از طرف خداوند.

خداوند را شاکرم که هدایتم میکنه

اینروزها بین خوندن کامنتها یکی میگه خداوند احساس نداره و انرژیه.

گریه و احساسات ما براش فرق نداره

همیشه با احساسم و قلبم با خدا حرف زدم و دوستش دارم

همیشه وقتی از همه جا بریده بودم و فقط به خودش گفتم حل شده

وقتی باهاش حرف میزنم و ناخودآگاه اشکم سرازیر میشه بعد اون کامنتها به یادم میاد که خداوند احساس نداره منو دچار سردرگمی کرده

با این قسمت کامنتتون خیلی ارتباط گرفتم

«حتی وقتی من با اشتباهاتم ناخواسته میخوام قطعش کنم ولی خدا نمی‌ذاره قطع بشه، انگار خدا داره بهم میگه حمید حواست هست داری چیکار میکنی؟ تو مال خودمی ، نمی‌ذارم خودتو نابود کنی، هر اشتباهی ازت سر بزنه من نمی‌ذارم خودتو بدبخت کنی، خودم نجاتت میدم»

«حمید برای من فرقی نمیکنه چه کسی و در چه زمان و مکانی باشی، من همیشه کنارتم، همون‌جوری که کنار ابراهیم نبی بودم و از آتش عبورش دادم، همون‌جوری که موسی رو از دریا عبور دادم، همون‌جوری که یوسف و سلیمان رو به پادشاهی رسوندم، همون‌جوری که نوح رو از دل طوفان گذراندم به آرامش و به امنیت، همون‌جوری که رسالت محمد رو جهانی کردم، همون‌جوری که اینقدر نتایج طلایی به سید حسین عباس منش (استاد) بخشیدم)

از خداوند ممنونم که هدایتم کرد به کامنت شماو از شما ممنونم به خاطر قلم و قلب پرنورتون

در پناه الله یکتا باشید