گفتگو با دوستان 41 | اراده و مشیت (قوانین) خداوند

سلام به استاد عزیز و گرامی خودم و مریم جان عزیزم و تمامی دوستان گرامی.

خدا رو شکر تو این چند سال اخیر که دوره‌های استاد رو کار کردیم افکار و باورها و درکمون نسبت به این قضیه که همه ی اتفاقات از سمت و سوی خودمون پیش میاد ، تغییر کرده و دیگه مثل قبل از خدا توقع نمی‌کنیم. در واقع زمانی توقع می‌کنیم که خودمون در راستای هر چیزی تلاش کرده باشیم یعنی سهم و نقش خودمون رو درست انجام داده باشیم و بعد از خدا درخواست میکنیم که سهم خودش رو برامون انجام بده.

اینکه هر اتفاقی تو زندگی من میفته من بگم خدا برام رقم زده کاملاً با منطق من در تضاد هستش دیگه مثل گذشته نمی‌پذیرم که خدا هر کس را که بخواهد هدایت می‌کند. این درسته که : خدا هر کس را که خودش بخواهد هدایت می‌کند تازه اینم نه که به کلام باشه بلکه باید عمل من نشون بده یعنی من در هر لحظه سعی کنم در فرکانس یا مدار بهتری قرار بگیرم.

یادمه اون موقع‌ها که باور غلطی داشتم خیلی جاها به هر علتی حالا یا به خاطر تنبلی یا به خاطر عدم مسئولیت یا به خاطر خود خواهی و توقع زیاد در کل که به خاطر عدم درک قوانین جهان کنار میشستم و فقط چشمم دنبال این بود که خدا باید برام کاری بکنه و اگه اتفاقات طبق میل من پیش نمی‌رفت می‌چسبوندم به اینکه حتماً خدا مصلحت ندونسته.

کلاً زاویه دیدم نسبت به این قضیه که خداوند هر کیو بخواد هدایت میکنه یا به هر کی بخواد نعمت میده خیلی اشتباه بود. الان خدا رو شکر میکنم که نگاهم نسبت به اون سالها خیلی تغییر کرده.

تسلیم بودن و اعتراض نکردن نسبت به آنچه که اتفاق میفته خیلی فرق داره با اینکه من هیچ کاری نکنم.

زمانی به خدا اثبات میکنم که من تسلیمم که با احساس خوب و لذت بردن ، به زندگیم ادامه بدم.

اینکه من کاری نکنم ولی همچنان با احساس بد و حسایی مثل ترس و نگرانی به زندگیم ادامه بدم اسمش تسلیم یا رها کردن نیست بلکه اسمش فرار از واقعیتها و انکار کردنه!!!!

اونایی که دنبال کسب آگاهی نمیرن همیشه بهانه‌ای برای فرار از واقعیتها دارن مثل گذشته ی خودمون .

اما کسی که آگاهی کسب میکنه و با تجاربی که به دست میاره هر روز بیشتر از روز قبل پی به قوانین جهان میبره خوب می‌فهمه که سهم و نقش خودش چیه و سهم و نقش خدا چیه .

به همین جهت دست از جنگیدن و یا زور زدن و حتی فریب دادن خودش برمیداره.

چن روز پیش همسرم بدون مقدمه یه دفه‌ای بهم گفت مادرش بش گفته چون برادرش مریضه خونه‌ای که توش مستاجره رو میخواد براش بخره که یه وقت استرس و اضطراب باعث حاد شدن بیماریش نشه یعنی از سر دلسوزی و ترحم و حتی ترس به قول خودش گفته من مادرم میترسم که اگه این کارو نکنم یه اتفاقی برای بچم بیفته بعداً عذاب وجدان بگیرم به همین خاطر مادر شوهری که دلش بند هر هزار تومنش بود، الان میخواد چند میلیارد پول به پسر کوچیکش بده تا به خیال خودش از عذاب وجدان بیرون بیاد. چون فکر میکنه دعوا و مشاجره‌های چند سال پیششون که خودش خیلی پسرشو نفرین میکرده باعث بوجود اومدن این بیماری در پسرش شده . بگذریم….

موضوعی که به من مرتبطه اینه که تا همسرم این موضوع رو مطرح کرد ،بقدری عصبانی شدم که در عرض 10 دقیقه قسم خوردم که دور کل خانوادشو خط می‌کشم . از اینکه این همه افکار و باورهای پوچی دارن و اینکه چقد بین بچه‌هاشون فرق میزارن.

درست، ده دقیقه کشید تا من آروم شدم.

همسرم توجیه و منطقهای خودشو میوورد که منو آروم کنه ولی من تو اون 10 دقیقه هیچی تو مغزم نمی‌رفت تا اینکه لا به لای صحبتهای همسرم، هی یکی یکی قوانین تو ذهنم مرور میشد و یه دفعه منی که آمپرم به هزار چسبیده بود مثل کسی که آب یخ ریخته باشن رو سرش ، یه دفعه آروم آروم شدم.

این اومد تو ذهنم که هر کسی پاسخ فرکانس خودشو دریافت میکنه.

این اومد تو ذهنم که هیچ دلیل و منطقی برای مجاب کردن جهان به خاطر حال بدیت نداری .باید همیشه و در هر شرایطی احساسامو خوب نگه دارم .باورهای فراوانی اومد تو ذهنم اینکه جهان پر از نعمت و فراوونیه.

شرک خدا اومد تو ذهنم که با این رفتارم دارم به خدا شرک می‌ورزم و نگاهم به اینه که مادر شوهرم یه کمکی به ما بکنه که وضعیت ما بهتر از این باشه.

این اومد تو ذهنم که نباید حس لیاقتمو زیر سوال ببرم و ارزشهای خودمو به خاطر چن میلیارد پول، پایین بیارم.

جایگاه خودمو با جاریم با برادر شوهرم با بچه‌هاش مقایسه کردم و گفتم ناهید هیچ وقت نخواه که جای اونا باشی و کسی بخواد به هر علتی به تو کمک مالی کنه .همین که بی‌نیاز از کسی هستی، همین که خانوادم از بزرگترین ثروت که سلامتی هستش برخوردار هستن، ینی من صاحب همه چیز هستم. چیزهایی که با میلیاردها پول نمیشه عوضشون کرد.

وقتی تو ذهنم اومد که مادرشوهرم داره سهم ماها را هم به پسر کوچیکش میبخشه ، این جمله رو به خودم یادآوری کردم که « خدایا من به تو و عدالت تو یمان دارم هیچ حقی از من گرفته نمی‌شود و من آسوده خاطر هستم ».

که می‌دونم اینم ب خاطر باورهای کمبودمونه که از بود و نبود بزرگترهامون مال وثروت میخایم.

و اینکه« خداوند و قوانین جهان در حال انجام کارهستن تا ثروت و نعمت وارد زندگی من بشه».

خیلی جالبه همه این آگاهی‌ها و باورهایی که تو این چن ساله یاد گرفتمشون و سعی میکنم تو عمل نشون بدم ،لابه لای صحبتهای همسرم به ذهنم خطور کرد. از اینکه اون 10 دقیقه رو مثل بم منفجر شدم ناراحت شدم ولی از اینکه خیلی زود احساسم نسبت به اون قضیه خاموش شد خیلی خوشحال شدم .خودمو بخشیدم و احساسمو نسبت به خانواده ی همسرم بخصوص مادرشو و برادر شوهرم خوب کردم.

کل قضیه رو در عرض چن دقیقه فراموش کردم و دیگه با همسرم راجع بهش صحبت نکردم حتی تونستم تو خلوت خودم تمام گفتگوهای ذهنی و نجواها را خاموش کنم و از این بابت خیلی خدا رو سپاس گفتم . چون در گذشته من کسی نبودم که به راحتی از این موضوعها بگذرم. از اینکه نگاهم به دنیا و جهان تغییر کرده بود خودمو تحسین کردم حتی لابه لای حرفها این تو ذهنم اومد که ناهید خانم درسته که برادر شوهرت بیماره و به نظر عمر کوتاهی داره اما تو خودت می‌دونی که عمر ، دست خداس و حتی تو نمی‌دونی که تا فردا زنده هستی یا مرده ؟!!!! پس نمیخواد حرص و جوش مال دنیا و یا رفتارهای دیگرانو بزنی. تمرکزتو بذار روی همون ایمانی که به خدا داری و مطمئن باش اگه با هم همین ایمان پیش بری خداوند بهترین‌ها رو نصیبت می‌کنه من امسال خودمو متعهد کردم صبور باشم و توکلم رو با احساس خوب و لذت بردن از داشته هام به خداوند ثابت کنم بنابراین نباید در جهت خلاف تعهدم پیش برم.

پس خودمو تسلیم تمام اتفاقاتی که تو زندگیم میفته می‌کنم هر چن بر خلاف میل من باشن. هر چن به نظر غیر قابل تحمل و یا مشکل ساز باشن.

رعایت قوانین جهان و داشتن افکار و باورهای مثبت مطمئنم مشیت الهی را هم ، به بهترین شکل ممکن دریافت خواهم کرد.

استاد جونم عاشقتم.

الهی باشی همیشه که وجودت باعث آرامش زندگیمه .

سلام زهره جان عزیز.

نمی‌دونم برای تغییرات دخترت از چه روشهایی استفاده کردی. فقط اینو میدونم که نصیحت کردن و تحمیل کردن حرفامون نه تنها هیچ فایده‌ای نداره بلکه باعث لجاجت بیشترشون میشه.

تجربه‌ای که من تو این زمینه دارم اینه که تا جایی که تونستم بهشون نزدیک شدم بدون اینکه کنترلشون کرده باشم یا اینکه حس کنن من مراقبشون هستم. بچه‌ها دوست دارن آزادی کاملو داشته باشن .

منم در حد توان و آگاهی خودم ، تو همه ی زمینه‌ها راهنماییشون میکنم . از اونجایی که باهاشون خیلی رفیق هستم بدون اینکه سوالی ازشون بپرسم خودشون به وقتش همه ی توضیحات رو بهم میدن .

به درخواستهاشون تا جایی که می‌تونم توجه میکنم البته نه در حدی که زیاده‌روی داشته باشن.

ک خداروشکر زیاده خواه نیستن‌.

حتی خیلی جاها بر خلاف میلم کنارشون هم بازی خواسته هاشون بودم .چون دیدم چقد نیاز به توجه ما دارن.

توجه به نقاط مثبت وتحسین کردنشون هم تاثیرات خوبی در تغییراتشون داره.

اینو متوجه شدم که هر چقد خودم رو خودم بیشتر کار کنم و تمرکزم روی تغییرات مثبت خودم باشه در واقع خودم در فرکانس یا مدار مثبتی قرار گرفته باشم ناخودآگاه بچه‌ها هم بیشتر طبق میل من رفتار می‌کنن. البته طبق میلی که میگم منظورم رفتارهای خودخواهانه نیست منظورم نگرانی و دغدغه‌های ما بزرگترهاس.

هرجا که ترس یا نگرانی سراغم میاد تنها امیدم و تنها کسی که باعث آرامشم میشه خداست.

تمام امور زندگیمو به خودش سپردم و ایمان دارم که همه جا بهتر از خودم از بچه‌هام مراقبت میکنه.

انقدر ایمان دارم که حتی اگه ببینم بچم یه مسیر اشتباهی رو داره میره ، جز همون راهنمایی که گفتم کاری از دستم بر نمیاد انجام بدم، اجازه میدم وارد اون چالش بشه و هر بار دیدم که خودشون از انجام و سماجت کاراشون پشیمون میشن و دیگه اون کارو تکرار نمی‌کنن.

بچه‌های حالا دوس دارن هر چیزی رو خودشون تجربه کنن تا بفهمن درسته یا غلط. اگه قرار باشه هر بار من جلوی اشتباهاتشون رو بگیرم ، رشد نمی‌کنن و با یقین به درک موضوعاتی که باهاش درگیر هستن نمیر‌سن .

به قول استاد عزیز میگن اجازه بدید بچه‌ها قبل از ازدواج با رعایت حد و مرزها هر چیزیو تجربه کنن.

وظیفه ی ما فقط دادن اعتماد به نفس بچه‌هاست .

اونها اونی نمیشن که ما میخوایم. اونی میشن که ما هستیم.

اگه طبق اصول و قواعدی که استاد عزیز در رابطه با قوانین جهان به آموختن پیش برید ،جای هیچ نگرانی نیس.