گفتگو با دوستان 46 | "بهبودگرایی" به جای کمالگرایی

سلام مریم خانم….

امیدوارم حال دلتون خوب باشه ….ادمی وقتی جمله بالارو درک میکنه که خدارو واقعا درک کرده باشه و بهش ایمان بیاره ب معنای واقعی کلمه واقعا در شرایطش قرار گرفته باشه اون وقته که میفهمه تنها خداست که روزی دهنده و نجات دهنده ست و این جمله رو از روی شکم سیری و حال خوبش نمیگه بلکه با بیان این جمله ب حال خوب میرسه

ممنونم از نظر لطفی که بمن داشتید ..انگار که از یه چیزهایی خبر داشتید….

قبل از هر چیز بگم من از این جمله های کلیشه ای که 90درصد بچه تو کامنتهاشون مینویسن برای اینکه جلب توجه کنن خیلی خوشم نمیاد دوست دارم مثل استاد چیزی که مینویسم خودم تجربه اش کرده باشم …

همه چیز ب ذهن برمیگرده …ب ذهن قدرتمند ما یعنی کسی که الان زندگی خوبی داره اون تونسته کنترل ذهن بهتری نسبت ب بقیه داشته باشه …

و اون کسی هم که الان زندگی خوبی نداره و از زندگیش راضی نیست یعنی نتونسته ذهنش رو بخوبی کنترل کنه …هیچ زور زدنی در کار نیست اما هر دفعه این موضوع یادمون میره

ابزاری ( ذهن ) که خداوند بما داده تا باهاش ب چیزی که میخواییم برسیم اینطور نیست که دکمه خاموشی داشته باشه و ما خاموشش کنیم تا بتونیم ب چیزی که دوست داریم فکر کنیم این ابزار این توانایی رو داره که ب جای ما فکر کنه …ب جای ما توجه کنه …حتی خودشو ب جای ما جا بزنه و با ما یکی بشه ….

سعی کن ذهنت رو کنترل کنی ….اگه نتونی ذهنت رو کنترل کنی ذهن دیوانه موضوعی که هیچ ارزشی نداره رو انقدر بزرگش میکنه و انقدر بهش بها میده تا میشه دردسر زندگیت

همه چی ب ذهن برمیگرده …ذهن انقدر قدرت داره که میتونه از هیچ یه چیزی خلق کنه و این کارو با دادن ترس و نگرانی انجام میده

یعنی ذهن برای انکه کنترل مارو بدست بگیره از حالتی ب نام ترس و نگرانی استفاده میکنه ترس قویترین ارتعاشی ست که میتونه روی ما تاثیر بذاره … ترس انقدر ارتعاش قوی ای داره که میتونه ادمی رو فلج کنه ..قدرت فکر کردن رو از ادم بگیره و حسابی گیجش کنه ترس یه حالتیه که ذهن انرا ایجاد میکنه در واقع یه حالتی از ذهنه …ترس و نگرانی ذهن استدلالی رو فلج میکنه …تصور و تخیل رو در ادمی نابود میکنه …شوروشوق و اشتیاق رو از بین میبره ..قدرت اراده رو از بین میبره و در کل زندگی رو نابود میکنه

گاهی ذهن با دادن احساس گناه با دادن احساس عذاب وجدان کنترل توجه مارو بدست میگیره و انقدر احساس مون رو بد میکنه و انقدر مارو در حالت نگرانی نگه میداره تا حسابی تمام انرژی مون رو ازمون میگیره ان وقت ما خیال میکنیم مشکل از جای دیگه ست در صورتیکه مشکل از درون خود ماست جایی که بهش میگیم ذهن …

تنها یک تحلیل شجاعانه میتونه حضور این دشمن همگانی رو درون مون ثابت کنه….

ب نظر من ذهن یعنی توهم ….سعی کن از ذهنت فراتر بری و ب تمام جدی بودن های احمقانه ان بخندی بیشتر ادما اسیر یک وهم اند…البته همین خندیدن و جدی نگرفتن توهمات ذهن هم تمرین میخواد با انکه بیشتر ما بچه هایی که اینجا هستیم ب این موضوع واقفیم اما این اتفاق برای همه نمیفته خیلی ها توهمات ذهن رو جدی میگیرن و ساعتها و روزها احساس بدی دارند با انکه میدونن بی جهت احساس شون بده اما توان اینکه صدای ذهن رو توی سرشون خاموش کنن ندارند

اما راجع ب سوالاتی که ازم پرسیدی :

دقیقا سوالاتی پرسیدی که بسیار اساسی اند برای پاسخ دادن ب هر کدومشون ساعتها باید بنویسم ….

ما در ناخوداگاه ذهن مون باورهایی داریم که چراغ خاموش دارند نتایج زندگی مون رو رقم میزنن باورهایی که حتی روح مون هم خبردار نیست بعنوان مثال بما گفتن :

تا باچشمت ندیدی باور نکن این جمله رو من میلیونها بار از پدرم شنیدم و هنوزم از پدرم میشنوم

در واقع این جمله میگه شما فقط میتونین ب چیزهایی اطمینان داشته باشین که جلوی چشمتون باشه و نباید توجه چندانی ب قدرت تصور و خلاقیتهای خود داشته باشین قدرتی که خداوند انرا فقط ب ما انسانها داده یعنی همان تواناییهای ذهن برتر که ب هیچ کدوم از مخلوقات خودش نداده اما ما بهمین راحتی با حرفها و باورهای پوچ که از بزرگان مان شنیدیم انرا درون مان نابود میکنیم

این جملات بخشی از روند تفکر ما شده و ما حتی از ان اگاه هم نیستیم

اما افراد موفق و ثروتمند بدرستی میدونن قبل از دیدن انچه که میخواهن باید انرا درونشان نهادینه کنن…

ما درواقع چیزی رو که میبینیم باور نمیکنیم بلکه چیزی که باور میکنیم میبینیم اگر بادیدن باور میکردیم که الان همه چی حل شده بود

مشکل اینه که ما با دیدن باور نمیکنیم با شنیدن هم باورنمیکنیم تنها با باور کردنه که میتونیم چیزی که میخوایم رو بدست بیاریم

بهمین دلیل تمام افراد موفق در دنیا یه روزی ب خاطر باورهایی که داشتن مسخره شدن افرادی مثل برادران رایت …مارکونی …یا هنری فورد ….یا تسلا و خیلی های دیگه چون انها چیزی رو در باورشون میدیدن که بقیه توان دیدن نداشتن باور اون چیزیه که شما خلقش میکنی …شما ایجادش مکینی

هر فرد موفقی که یک اختراعی کرده قبلش درون ذهنش باور داشته که میتونه بهش برسه وگرنه هرگز اختراعی شکل نمیگرفت …

تمام اینهارو گفتم که برسم ب ذهن … یک ذهن نگران هیچ خواسته ای درونش شکل نمیگیره تا بخواد برای رسیدن بهش باور ایجاد کنه …..

اصلا یک ذهن نگران و مضطرب هیچ شوروشوقی نداره چون ذهنی که نگران هست شوروشوق در اون جایی نداره …

یادمه تا همین یکی دوسال پیش یه روزایی مینشستم فکر میکردم من چی میخوام …؟

روی کاعذ مینوشتم مثلا فلان چیزو میخوام …بعدا ب خودم میگفتم پس چرا هیچ حسی ندارم ؟

چرا من هیچ احساس خوبی یا هیچ هیجان و انگیزه ایی نسبت ب خواسته ام ندارم خیلی روی این موضوع کار کردم باور کن شاید یکسال روی این موضوع کار کردم

در نهایت فهمیدم من ذهن نگرانی دارم دلیل اینکه من هیچ خواسته ای ندارم یا خواسته دارم اما نسبت ب خواسته ام بی تفاوتم یا خواسته ای که دارم هیچ حس خوبی بمن نمیده اینه که من از درون ذهن نگرانی دارم و از همین چیزهایی که تو زندگیم خداوند بمن داده و دارم احساس خوب ندارم یا شکر گزارشون نیستم

و تا زمانی که من ب خاطر چیزهایی که الان در زندگی دارم شکرگزار نباشم و احساس خوبی نداشته باشم هرگز ب چیزهای بیشتر یا به خواسته هایی که دارم نخواهم رسید زیرا خواسته واقعی زمانی در ما شکل میگیره که ما از درون شاد باشیم مثل یه کودک که وقتی چیزی رو میخواد سرازپا نمیشناسه

یادمه در زندگیم سه چیز میخواستم که ب خاطرشون ب خدا گفتم خدایا اگه من ب این خواسته ام برسم دیگه هیچی ازت نمیخوام …

شبها تجسم میکردم که دارمشون و انقدر احساس داشتنشون بمن حس خوب میداد که حد نداشت با اینکه نداشتم اما حس داشتن شون حالم رو خوب میکرد ..این سه خواسته ب فاصله زمانی چند سال از هم بود

اولین خواسته من داشتن یه موتور گازی براوو بود ( کلاس پنجم ابتدایی بودم ) گفتم خدایا فقط این موتور گازی رو بخرم هیچی دیگه نمیخوام یکماه بعد من موتورگازی داشتم

دومین خواسته ام دوست شدن با یه دختر بود ( قبل از خدمت سربازیم بود ) گفتم خدایا من فقط با این دختره دوست بشم دیگه هیچی نمیخوام دوماه بعد باهاش دوست شدم

سومین خواسته ام یادگیری پیانو بود….گفتم خدایا من فقط نوازندگی رو یاد بگیرم دیگه هیچی نمیخوام شبها تصور میکردم که برای جمعیت زیادی در حال نواختن هستم و چقدر حس خوبی دارم بعد از تقریبا یکسال و نیم من نوازندگی فول اموزش دیدم حتی نت خونی رو هم تکمیل کردم و ب اهنگسازی رسیدم ….

وقتی نشستم فکر کردم گفتم خدایا چرا من اون موقع ها اونقدر شوروشوق داشتم …..؟ چرا اونقدر اشتیاق داشتم برای رسیدن ب خواسته ام حالا هرچی که بود ؟ چرا اونقدر هیجان داشتم ؟ اما الان ندارم ….؟

فهمیدم از ذهنه…همه چی از ذهنه …ذهن نگران و مضطرب اجازه نمیده خواسته ای در شما شکل بگیره …و تا زمانی که خواسته ای در شما شکل نگیره شما هدف نداری و در زندگی سرگردانی …

گفتم قبل از اینکه من بیام خواسته انتخاب کنم و باور رسیدن ب خواسته ام رو درونم تقویت کنم باید عوامل ناخوشایند …محیط و شرایطی که باعث نگرانی ذهن من میشه رو از خودم دور کنم …

باید از چیزی که هم اکنون در زندگیم دارم ب احساس خوب برسم …تا از چیزی که هم اکنون در زندگیم دارم ب احساس خوب نرسم هرگز ب چیزهای بیشتری که میخوام نخواهم رسید زیرا زمانی میتونم ب خواسته ام برسم که از قبل در ارتعاشش قرار بگیرم …..

من کی و چه زمانی میتونم در ارتعاش خواسته ام قرار بگیرم …؟ زمانیکه ب احساس خوب برسم زمانی که تجسمشون میکنم حسم خوب بشه مثل زمانیکه اون سه تا خواسته رو داشتم انقدر شوق خواستن در من زیاد بود که ب خدا گفتم اگه بهش برسم هیچی دیگه ازت نمیخوام

اینطوری باید خواسته در ما حس ایجاد کنه ….البته بر عکسش درست تره ما باید اینجوری برای رسیدن ب خواسته مون در درون مون حس ایجاد کنیم ان وقته که جهان از بی نهایت راه که هیچ کس نمیدونه مارو در مسیر رسیدن ب خواسته مون قرار میده

کامنتم خیلی طولانی شد انشالا در فرصتی دیگه ادامه اش رو برات مینویسم میدونم میتونه کمک کننده باشه

تشکر ….