گفتگو با دوستان 50 | خروج از مدار ناخواسته

به نام خدای یکتا

چقدر عالی تکامل رو توضیح میدین که وقتی آقای عرشیانفر میگن ابراهیم بچه رو قربانی کرد کی میتونه همچین کاری کنه شما جواب بی نظیری میدین که واقعا بند بند وجود آدم میپذیره ، قبل از اینکه درباره جواب بی نظیرتون حرف بزنم یه برگشت بزنم به گذشته ای که باعث احساس گناه و احساس عدم لیاقت خیلی هامون شده بود چه تو مدرسه چه تو خانواده چه تو مراسم ها و کلا همه جا میگفتن فلان پیامبر یا فلان شخصیت دینی فلان کار رو کرده و ما رو با اونا قیاس میکردن و حسابی که بهمون احساس گناه القا میکردن میگفتن آره ما سگ در خونه فلانی هم نیستیم و همه زار میزدن و ادامه ماجرا ….

ولی حالا استاد چی میگه ؟

جوابی که قلبم با تموم وجووود میپذیرتش و انگار عین غنچه میشکفه

هیچ کس از تکامل و آروم آروم رشد کردن به من چیزی نگفت و من همیشه خودمو که تازه 2+2 رو هنوز خوب نمیدونستم چند میشه با یه ریاضی دان کارکشته که عمرشو گذاشته پای این کار مقایسه کنم و … این همون مبحثه که استاد میگه قدم اولت رو با قدم هزارم شخص دیگه مقایسه نکن

ولی جواب فوق العاده ی استاد که مثل همیشه موضوع رو منطقی میکنه نه افسانه ای:

« ابراهیم از اول این ابراهیم نبود»

ابراهیم اولش ستاره ها ، بعد ماه و بعد خورشید رو رب در نظر گرفت و بعد از این افول کنندگان دوری کرد ، ابراهیم بارها دست خدا رو توی زندگیش دید و هربار ایمانش قوی تر شد ، کسی که توی 100سالگی بچه دار میشه معلومه ایمانش قوی تر میشه وقتی چشمه ی زمزم میجوشه وسط بیابان معلومه ایمانش چندین برابر محکم تر میشه تا میرسه به مرحله قربانی کردن فرزند ، وای که چقدر این دیدگاه به آدم حس خوبی میده ، حس نداشتن توقع بیجا از خودم ، درک قانون تکامل و اعتماد به رب

سپاس استاد عزیز

خدایا شکرت