گفتگو با دوستان 52 | اتصال به الهامات الهی

میلاد عزیز داداش گلم

استاد عزیزم و مریم خانوم

همه دوستان عزیزم

سلام

میلاد جان الان که این کامنت تو رو خوندم چشم هام پر از اشک شده و نمیتونم ببینم چی دارم مینویسم و اصلا دوست ندارم دقت کنم که دارم درشت تایپ میکنم یا نه

فقط میخوام حسم رو به این مکان مقدس به این سایت مقدس منتقل کنم

بچه ها دوستان استاد عزیزم

کامنت هایی که بچه ها مینویسن فوق العادس به خدا

خدایا من نمیدونم کی و کجا ازت خواستم ولی خیلی ممنونم گه منو با استاد و این سایت و بچه ها آشنا کردی

خدایا شکرت برای اینکه هستی و همه ما رو هدایت میکنی

خدااااایا چه روزهایی داشتم که هیچگونه نمیشد رد بشم ولی تو هدایت کردی و ردم کردی

بچه ها به خدا حسی دارم که کلمه ها واقعا ناقص و عقیم اند برای انتقال این حس به شما

فوق العاده این حس

این حس اعتماد به خدا

این حس گرمایی که من دارم حس میکنم که خدا داره بهم ایده میده

تو قدم دوم استاد وقتی راجع به دریم بوردشون صحبت کردند بعدش گفتن که من به همه اون چیزهایی که تو دریم بورد داشتم رسیدم الان حتی بیشتر

و گفتن که ولی با قاطعیت میگم که دلیل حال خوب و حس خوشبختی من رسیدن به این ها نیست بلکه من تو بندرعباس و وقتی این دریم بورد رو هر روز مرور میکردم و هیچی نداشتم حالم به اندازه الان که همه اونها رو دارم بود

این حرف رو اونجا هم نکردم

و با خودم گفتم زندگی بدون RV و با RV قطعا فرق میکنه ولی الان به حرف استاد رسیدم دوستان اصل و اساس همین حس های خوبه

همین که کامنت ها و بخونی و اشک بریزیه

دستاورد همین حس اعتماد

دستاورد همینه که صدای قلبت جوری بلند بشه و آرومت کنه که صدای ذهنت هیچی نمیگه

خدایا شکرت خدایا شکرت

خدایا نمیتونم با نوشتن باهات صحبت کنم ولی از توان من خارجه شبانه روز ازت تشکر کنم

ولی یکبار میگم ولی خودت میدونی با چه حسی میگم

خدااااایا شکرت