گفتگو با دوستان 54 | کینه و نفرت = تولید بیماری

سلام خدمت استاد و دوستان عزیزم

استاد دقیقا همین خیال پردازی کردن ها هم جزئی از تکامله؛ من یادمه اصلا دلیل هدایت شدنم به این مسیر همین چیزا بود، همیشه کلی توی فکر بودم، توی آینده بودم و انگار اصلا توی زمان حال، زندگی نمی کردم… یک تصویر از زندگی رویاییم رو ساخته بودم و همیشه داشتم تصورش می کردم، این باعث میشد که اصلا چیزی به نام عشـــــق رو تجربه نکنم.

وقتی با خونوادم بودم بجای این که به حرفاشون گوش بدم، بهشون توجه کنم، توی فکر بودم، کم کم دیگه معنی عشقی که با خونوادم میتونستم تجربه کنم رو یادم رفت. کم کم معنی اون عشقیو که با دوستام بودمو یادم رفت، کم کم اون شادی که توی عروسیا، جشنا و… رو تجربه می کردم یادم رفت…

استاد برای من چیزی جذاب تر از تصور کردن نبود… در نود درصد مواقع کسی اصلا با من صحبت نمی کرد چون من مثل یک تیکه سنگ بودم… توی تمام مهمونیا من یک گوشه نشسته بودم و فکر می کردم، اون زندگی رویاییو تصور می کردم و هیـــــچ وقت نتونستم عشق رو تجربه کنم.

کم کم اون تصویر رویایی هم برام زشت شد… می گفتم خب بعدش که چی…

چون چیزی به نام عشق دیگه برام معنایی نداشت، عشق اون رنگی بود که به تصاویر سیاه سفیدم ریخته میشد، ولی اون رنگه دیگه نبود، یک تصویر سیاه سفید هرچقدرم که قشنگ باشه بدون رنگ، معنایی نداره…

من نمیدونستم عشق چیه و وقتی حال و روز خودمو می دیدم به این نتیجه می رسیدم که حتی اگه به این زندگی رویایی هم برسم، زندگی برام هیچ لذتی نداره.

عشق فقط در لحظه اتفاق میوفته.

و زمانی که فهمیدم اینو، اومدم هدفای کوچیک گذاشتم، وقتی اون هدفای بزرگ برام بی رنگ بودند دیگه اهداف کوچیک هم معنایی نداشت برام ولی من گفتم نه! میخوام برسم به این اهداف کوچیک تا ببینم رسیدن به همین اهداف کوچیک، چه لذتی داره.

زمانی که جای توهم زدن، قدم برداشتم، جای این که فقط به نتیجه فکر کردم، توی روند بودم، اونوقت بود که نتیجه گرفتم… همون نتیجه های کوچیک که می گفتم برام لذتی نداره، چنان شادی در وجودم ایجاد می کرد که اصلا شگفت زده می شدم

و استاد یچیز که خیییییلی مهمه از روند موفقیت، نوشتن روند هست.

درواقع یک زمانایی هست که تصمیم جدی برای قدم برداشتن می گیریم؛ صبح تا شب فایلارو می بینیم و نکته برداری می کنیم، تغییر باورا به تغییر شخصیت منتهی میشه، و حاصل این روند رسیدن به نتیجه هست؛

اولا من هروقت اینجوری جهادی اکبر برای تغییر راه میندازم، خدا شاهده یک بار نشده که از نتیجه ناراضی باشم؛

یعنی توی زندگی من دوتا دوران مختلف هست، یک زمانی که اینقدر روی خودم کار می کنم که نتیجه هر بار بهتر از قبل میشه (که امیدوارم به جایی برسم که این دوران، دوران ثابت زندگی من بشه و اصطلاحا جزو سبک زندگیم بشه) و دوران دوم هم زمانیه که فراموش می کنم روند رو… با خودم میگم من با دیدن فایلای استاد به این نتایج رسیدم، پس الانم میام این فایلارو می بینم، ولی به عنوان رفع تکلیف بهشون نگاه می کنم، یعنی میگم خب این فایلو امروز ببینم و صرفا دیدنه… درصورتی که باید به بهبود شخصیتی منجر بشه.

برای همین حتما توصیه می کنم به دوستانم که وقتی به یک نتیجه رسیدن، حتما حتما همون موقع بنویسن که چه روندیو طی کردن برای رسیدن به اون موفقیت

چون چیزی که من دیدم از تکامل، نگه داشتن و گم نکردن راه موفقیت و الون سبک زندگی، سخت تر از رسیدن به یک موفقیته همونطور که یک روز ایزوله بودن از افکار منفی آسون تر از هر روز ایزوله بودن از افکار منفی هست؛

و یک موضوع دیگه هم راجع به این فایل، موضوع پذیرفتن اشتباهات دیگران هست.

من از کودکیم خاطره خوبی از پدرم ندارم ولی چیزی که باعث شد تا الان بفهمم که ذهنم از کاه، کوه ساخته، دیدن رفتار خودم با برادر کوچیکمه؛ من وقتی خودم می بینم که چقدر برادر کوچیکمو اذیت می کنم و عین خیالمم نیست، تازه از پدرم تشکر هم می کنم بابت رفتار خوبش با من

چون رفتاری که من از بچگی تا حالا بخاطرش از پدرم ناراحتم رو هزاران برابرش خودم با برادر کوچیکم داشتم، بنابراین جای این که از پدرم مشکل بگیرم، اولاً خیلی ازش بابت رفتارای خوبی که باهام داشته متشکرم و دوماً سعی می کنم هروقت خواستم یکیو قضاوت کنم، خودمو مورد قضاوت قرار بدم ببینم آیا من فردی هستم که اصلا بتونم این رفتارو محکوم کنم یا نه

خداروشکر.