گفتگو با دوستان 55 | احساس لیاقت بی قید و شرط

سلام دوست عزیزم

من امروز هدایت شدم به این بخش سایت و این فایل استاد با نگار عزیز رو کامل گوش دادم و کامنت دوستان و شما رو خودم و دیدم چقدر این عدم پذیرش خودم رو من رو هم دارم در حالی که بارها ادعا کردم من با خودم در صلح هستم من خودم رو پذیرفتم اما وقتی استادو شما در کامنتتون از این سمت عدم پذیرش رو توضیح دادین که ممکنه ما یه عادت داشته باشم مثلا رک حرفی رو بزنیم یا تندخویی کنیم و یا طوری صحبت کنیم که بعدش بارها نگران باشیم و عذاب وجدان داشته باشیم که نکنه دل کسی بشکنه یا کسی بدش بیاد و تمام اینها به خاطر کمبود عزت نفس و در صلح نبودن با خودمان هست که من بارها در روابطم این تجربه رو داشتم و نمی‌دونستم که این ایراد کار من هست در حالی که میبینم اطرافیانم چندین برابر من تندخوتر و رک تر و راحت تر در صحبت کردن هستن و همه هم اونها رو بیشتر دوست دارن چون اون افراد در فکرشون از این کار خودشون ناراحت نیستن گله ندارن ومیگن باید اینطور میگفتم پس قول میدم دیگه هر وقت خواستم انرژی بدی بفرستم به صحبت هایی که با افراد داشتم جلوی خودم رو بگیرم ( البته بدون نیت ازار و اذیت کسی) و بگم نه باید میگفتم و تمام حرف های خودم رو بدون ترس از قضاوت بقیه راحت بزنم .

برای مثال من چند وقت پیش در جمعی بودم که با شخصی که خیلی برام فرد عالی و محترم و با شخصیتی هست بحثی پیش اومد و مجبور شدم نظریه های خودم رو بگم و ایشون خیلی رک به من حرفهایی زد که من ناراحت شدم و من هم خیلی مودبانه یه حرف هایی به ایشون زدم اما آخر شب که خواستم از اون جمع جدا بشم به دخترم گفتم به نظرت از من ناراحت شده خوبه برم پیشش و رفتم پیش اون شخص و گفتم ببخشید اگر حرفی زدم و شما رو ناراحت کردم و تمام منطقم برای این عذر خواهی این بود که من عادت ندارم کسی از دستم دلخور بشه و حالا متوجه میشم چقدر اشتباه کردم و فرکانس های بدی رو فرستادم .

ممنونم از شما و استاد که من رو بسیار آگاه کردین من باید بیشتر خودم رو دوست داشته باشم و بپذیرم