گفتگو با دوستان 60 | ایمانی که عمل می آورد

سلام به همه دوستان عزیزم

چقدر دیدن الگوها لذت‌بخشه‌. اینکه یه خانم جوان در چهارده پونزده‌سالگی، به استقلال مالی، به خلق ارزش فکر می‌کرده و خداوند رو رفیق شفیق خودش می‌دونسته، معرکه‌ست. با شنیدن حرفهای آزاده یه بار دیگه بهم ثابت شد که دنیای بیرون جز انعکاس باورهای ما نیست. ما باوری رو در خودمون ایجاد می‌کنیم، و در جهان بیرون تصویرش رو می‌بینیم. مثل آزاده که بعد از کلنجار رفتن با زمزمه‌های ذهنی‌ش که می‌گفته تو مدرک دانشگاهی نداری و نمیتونی تدریس کنی، این باور رو در خودش ساخته که میتونه و باید امتحان کنه و بعد در اتوبوس به خودش گفته می‌خواد هرطوری هست شروع کنه، حتی اگه پسش بزنن و از مصاحبه رد بشه. و این باور که در وجود آدم به یقین تبدیل می‌شه، پروردگار فورا زمینه‌های تحققش رو فراهم می‌کنه و بهت می‌گه:” این گوی و این میدان، ببینم چند مرده حلاجی.”

و اون زمانه که به قول استاد ایمان به چالش کشیده می‌شه. جهان بهت می‌گه: هی تویی که می‌گی خداوند با منه، می‌گی من می‌تونم. خب حالا بسم‌الله…ببینم چی‌ کار می‌کنی.

و آزاده از این فرصت‌ها و چالش‌ها استقبال کرده. با جرات از منطقه امن زندگی‌ش خارج شده و توی دل ترس‌هاش رفته و جایزه‌ش رو هم گرفته.

آفرین به آزاده که از همون نوجوانی توکل به خدا رو در عمل نشون داده. گاهی ما دست به اقدام نمی‌زنیم، چون از انجام بعضی کارها، برداشتن برخی قدم‌ها، هراس داریم. و متاسفانه اغلب برای اینکه با این هراس‌هامون مواجه نشیم، هزار بهانه میاریم و زمین و زمان رو مقصر می دونیم و در دل احساس قربانی شدن کز می‌کنیم تا مثلا آسیب نبینیم. ولی همیشه جایزه‌ها و موفقیت‌ها مال آدمهای شجاعه.

من از تماشای حرفهای آزاده، به‌شخصه خیلی خجالت‌زده شدم. چرا؟ چون مدتهاست که دوست دارم صفحه اینستام رو راه‌اندازی کنم و درباره تجربیات شغلی‌م صحبت کنم ولی هزار بهونه میارم تا دست به عمل نزنم. زمزمه‌های ذهنی‌م بلند می‌شه که” اگه مسخره‌ت کنن چی؟ اساتید میان هزار اشکال ازت می‌گیرن. اصلا این‌همه وقت بذاری و به نتیجه نرسی چی؟”

و من متاسفانه تسلیم این زمزمه‌ها می‌شم و عقب می‌شینم.

از استاد عزیزم ممنون برای این گفتگوی خوب که در اون به عینه دیدم خانمی رو که در سن بسیار جوون، از مسخره‌شدن توسط دیگران، از انتقادها، از شکست‌های احتمالی نترسیده و شجاعانه با باور لیاقت گام برداشته.

استاد عزیز، ممنون که محکم و غرا، تاکید کردید که “باور لیاقت رو خودت به وجود میاری”این جمله جادویی‌ای برای من بود. ازتون بی‌نهایت سپاسگزارم. این جمله ترس‌های منو ریخت و تصمیم گرفتم امروز اولین ویدئو از خودم رو با جذاب‌ترین موضوع کاری‌ام ضبط کنم. دیگه از مسخره شدن، ایراد گرفتن دیگران و ناقص بودن نترسم و بدونم که حس لیاقت کم کم ساخته می شه، رشد می‌کنه و به بار می شینه.

باز هم به خاطر وجود نازنینتون، استاد دوست‌داشتنی و مریم بانوی عزیزم، سپاسگزارم و خداوند رو هزار مرتبه شکر می‌گم.❤