گفتگو با دوستان 61 | توانایی خلق ارزش

سلام استاد عزیزم. سلام مریم جان مهربان و سلام آزاده جان.

اونقدر با شنیدن این گفتگوی شیرین به وجد اومدم و احساس سبکبالی کردم که ترغیب شدم تا کامنت بگذارم.

اول که خدارو صد هزار مرتبه شکر می کنم که دو هموطنم رو در قاب این ویدئو می بینم که بسیار موفق و راضی هستند و تونستن در موقعیت های مختلف؛ با مدیریت ذهن و احساسات شون، سدهای جلوی راهشون رو بردارن و پیش برن تا رسیدن به هدف. حس خیلی خوبی برایم داره تماشای این موفقیت؛ این همه شهامت و جسارت و تصمیم درست و به موقع. اونم در فرهنگ پرشتاب و متفاوت آمریکا.

نکتۀ دیگری که من رو به نوشتن کامنت واداشت باز شدن یکی از گره های ذهنی ام درخصوص مهاجرت بود. من چهار ساله که در آرزو و فکر مهاجرت به آمریکا هستم اما یکی از ترمزهای ذهنی ام این بود که من برم اونجا، باید خدمتی به اون جامعه و جهان داشته باشم. با مهارت هایی که الان توی ایران دارم که نمی تونم. چون توی ذهنم این طور تعریف کرده بودم که باید با دست پر بیام اونجا تا بتونم هم از پس هزینه های زندگیم وربیام و هم با خیال خوش از اون همه نعمات و تنعمات بهره مند بشم. همینطور فکر می کردم که شغل داشتن توی آمریکا یعنی کارهای عجیب و غریب انجام دادن! اما توضیحات آزاده جان و تجربۀ ایشون، مثل یه تشت آب سرد بود که روی سر و صورتم ریخت و بیدارم کرد. احساس می کنم بار سنگینی از روی دوشم برداشته شده چون حالا فهمیدم که با یک کار به ظاهر ساده مثل آرایشگری هم میشه درآمد داشت و میشه آرایشگری بلد نبود و اونجا، با طی دوره های حرفه ای آموزشی، اون رو یاد گرفت. از قضا علاقۀ جدی من به همین هنر آرایشگری ست. خدا رو خیلی شکر، استاد جان از شما و آزاده جان هم خیلی سپاسگزارم که این گفتگوی جذاب رو تدارک دیدین و انجام دادین… اینم بگم که من درست وقتی این گره ذهنی ام گشوده شد که از مدتی قبل، کاملا متمرکز بودم بر این موضوع که اونور برم چه باید بکنم؟ یا اینجا چه کاری رو یاد بگیرم که اونجا بتونم ازش استفاده کنم که در این گفتگو، پاسخ سوالاتم رو گرفتم. بازم ممنونم استاد. از صمیم قلبم برای شما، آزاده جان و همۀ اعضای خانوادۀ عباس منش شادی و سلامتی و موفقیت آرزو می کنم و بیصبرانه منتظر قسمت های بعدی این گفتگوی شیرین هستم. اینم بگم که من عاشق صدای خنده های آزاده جان شدم رفت… آزاده جان، بیا و پاسخگوی این دلربایی باش؛ یعنی بیشتر بخند:-)