فقط روی خدا حساب باز کن

سلام استاد عزیز آقای عباس منش

وقتی این فایلتون رو دیدم یاد خاطره ای افتادم که برام اتفاق افتاد که واقعا فهمیدم که کار رو باید به خدا سپرد نه به غیر

من از خدمت خوشم نمیومد و یه چند سالی هم با رفتن به دانشگاه به تعویقش انداختم (البته نه اینکه دانشگاه برم به خاطر اینکه خدمت نرم) و خلاصه روزی رسید که دیگه باید میرفتم و کاریشم نمیشه کرد.

دقترچه رو گرفتم و کاراش رو انجام دادم. همون اول به خاطر سنوات تحصیلی ای که داشتم 6 ماه اضافه خدمت بهم خورد که خوشبختانه همون اول گفتن از تاریخ فلان تا تاریخ فلان هر کی دفترچه بگیره و تو خدمت باشه بخشش بهش میخوره و همون اول هنوز خدمت نرفته بخشیده شد و این یکی از رد پاهایی از خدا بود توی این قضیه.

من راه افتادم دنبال این و اون که یه جوری خدمته واسم آسون تر شه و تو شهر خودمون باشه و غیره

به واسطه یکی از آشنایان رفتم با کسی در یه ارگان نظامی صحبت کردم که طرف گفت بسیج داشتی میشد ولی اینجوری نمیشه کاری کرد.

مورد بعدی آشنایی بود که سرهنگ بازنشسته ای بود که رییس راهنمایی و رانندگی سابق شهرمون بود که این آشنامون میگفت من واسش خیلی کارا کردم و اونم قول داد که تا اواسط آموزشی بهش بگیم تا کاری واسمون بکنه.

و بازم سراغ یکی دیگه رفتیم تو یه ارگان نظامی که اونم گفت باید قبل از انجام کارای دفترچه باید اقدام میکردی و دیگه نمیشه.

خلاصه ما رفتیم آموزشی و قرار شد یک ماه مونده به پایان آموزشی به سرهنگه خبر بدیم که درستش کنه.

وقتش که شد آشنامون هر چی زنگ زده بود جواب نداده بود. وقتی خبرش رو گرفتم نا امید از بنده ش شدم و مامانم گفت که بسپارش به خدا انشاالله درست میشه . همونجا پای کیوسک تلفن گفتم خداجون سپردم به خودت که ای کاش از همون اول میسپردمش.

من هنوز اون موقع با استاد عباس منش عزیز آشنا نشده بودم و آشنایی با سایتشون نداشتم.

خلاصه تقسیمات اومد و ما افتادیم پلیس دیپلماتیک تهران. البته دو سه ماه اول پست بودم که یه خورده سخت بود ولی بعدش تو همون پست دادنا و توی تایمای استراحتم رفتم گواهینامه موتورم رو گرفتم و رفتم توی گشت موتوریش.

دیگه شده بودم 12 ساعت گشت 24 ساعت استراحت که اونم گشت تو شمال تهران توی مناطق خوب ماشینای قشنگ خونه های قشنگ مردم خوب و لطفی که داشتن و همه جوره بهمون میرسیدن.

یه موتور شخصی هم گرفتم که توی تایم استراحتم بعضی وقتا میرفتم پیک موتوری کار میکردم.

یه دوره اردو هم برامون گذاشته بودن که بردنمون مشهد و بازدید موزه و استخر موج های آبی و جای خوب و غذای خوب رفت و برگشت با قطار و بسته ای که محتوی 200 هزارتومن سوغات از مشهد بود و همه اینا رو من فقط با 50 هزارتومن رفتم و اومدم.

فکر کنید ساعت 2 صبح واسمون سالاد پاستا و اسلایس میوه میاوردن همسایه ها. چیزایی رو من تو خدمتم خوردم که خونه خودمون خبری ازشون نبود.

خلاصه خیلی بهمون بد میگذشت و سختی خدمتی که ما کشیدیم هیچ کی نکشیده .( من از اوناییم که قبل خدمت ازش بد میگن ولی میرن میان به اندازه صد سال خاطره دارن ازش).

این نتیجه سپردن کارا به دست خدا بود که من نتیجه عالیش رو دیدم و واقعا من تو شهر خودمون نمیتونستم اینقدر راحت خدمت کنم.

الان که این فایل رو دیدم یاد این خاطره افتادم و استاد عزیزم من رو یاد درسی انداخت که قبلا خدا به من از حضور نازنینش در زندگیم بهم داده بود.