اکثر افراد به جای خلق شرایط دلخواه، تابع شرایطی شده‌اند که در آن گیر افتاده‌اند.
تنها زمانی از شغلی که دوستش ندارند دست می‌کشند، که مطمئن شوند شغل دلخواهشان آماده و مهیا است. وگرنه خود را با همان شرایط وفق می‌دهند.
تنها زمانی تصمیم به هجرت خواهند گرفت که، مطمئن شوند در شهر یا کشور جدید، شرایط مساعد و تضمین شده‌ای برای‌شان مهیاست. وگرنه در همان شهر می مانند.
شاید این طرز فکر منطقی تر به نظر برسد، اما هماهنگ با قوانین کیهانی نیست. و در یک کلام، راه زندگی در شرایط دلخواه، از مسیر این طرز نگرش نمی‌گذرد.
ما آفریده شده‌ایم تا خالق زندگی و شرایط‌مان باشیم، ما آمده ایم تا شرایط دلخواهمان را خلق و تجربه کنیم؛ نه شرایط موجود را.
ما هیچگاه تابع شرایط نبودیم چون می دانستیم که ما خالق شرایطیم… اگر تصمیم گرفته بودیم که خود را با شرایط وفق دهیم،
آیا هرگز چیزی به عنوان، کشاورزی بوجود می‌آمد؟
آیا هرگز صنایع شکل می‌گرفتند؟
آیا می توانستیم از این سر دنیا به آن سر دنیا فقط در کمتر از یک روز سفر کنیم؟
آیا اصلاً نسل مان ادامه می یافت یا بیماری ها ما را از پا در آورده بود!
تمامی تغییراتی که در جهان ایجاد شده، از تکنولوژی های پیشرفته تا انجام کارهایی که حتی همین چند سال پیش غیر ممکن می نمود، حاصل این دیدگاه است که ” ما خودمان خالق شرایط هستیم”
این باوری است که من برای تغییرِ شرایط زندگی ام، ساخته‌ام.
نتایج این تفکر نشان دهنده‌ی درستی این تفکر است. اولین قدمی که باید برای تغییر برداری، ایجاد چنین باوری است.
ایجاد این ایمان که خداوند توانایی تغییر شرایط را در من آفریده و برای بهبود شرایطم، حتی از من هم مشتاق‌تر است وهمواره در این مسیر، هدایتگر من است.
وقتی فضل خداوند و فراوانی جهان را باور می کنیم و ایمان می آوریم که ما قدرت ایجاد و تجربه شرایط دلخواهمان را داریم، آنگاه دیگر هیچ محدودیتی را نمی پذیریم. دیگر نمی گوییم ببینیم چه می‌شود!
دیگر تردیدی باقی نمی‌ماند. بلکه خواسته مان که مشخص می شود، تنها با ایمان، توکل و اشتیاق، قدم‌های مان را استوار برمی داریم.
ساختن چنین ایمانی، بهایی است که باید برای ساختن شرایط دلخواهت بپردازی. این ایمان تو را در مداری قرار میدهد که ایده‌ها، آدم‌ها و همه‌ی آنچه برای تجربه‌ی شرایط دلخواه‌ات نیاز داری، آنجا منتظر و آماده خدمت به تو است.
این وعده خداوند است و به قول قرآن:
«چه کسی وفادارتر از خداوند به وعده ی خویش است؟!»
- نمایش با مدیاپلیر کلاسیک
- دانلود با کیفیت HD333MB28 دقیقه
- فایل صوتی ما خالق شرایط خودمان هستیم25MB28 دقیقه
بنام خداوند بخشنده،بخشایشگر
سلام و درود بر همسفران گرانقدر و استاد ارجمندم
و عرض عمیقترین شکرگزاری ها به درگاه یکتا خالق هستی،که قدرت عظیم خلق کردن را که بالاترین نعمت جهان هستی ست،در وجود تک تک ما اشرف مخلوقات نهاد.
من اکنون دلیل ملقب شدنمان به اشرف مخلوقات را به درستی متوجه شده ام و دلیل آنهمه احترام را درک نمودم.
و اکنون پاشنه آشیل و محلی که از شیطان ضربه خورده ایم را فهمیدم،فهمیدم که تمام تلاش شیطان بر این بوده و هست و خواهد بود که ما در این فراموشی بمانیم که((( ما مخلوقی هستیم که قدرت خلق داریم)))
از همین جهت در ذهن راحت طلب ما لانه کرده و ما را قربانی شرایط،افراد و نهایتا خداوند جلوه میدهد و بدینگونه ما میشویم بی اختیار و مخلوقی ضعیف و تسلیم در برابر شرایط بیرونی.
گام اول فرار از دام مرگبار شیطانی تنها تنها همین درس استاد است که باور کنیم ما خالقیم،خالق شادی،خوشبختی،ثروت،عشق،سخاوت ……و هر آنچه که قلب الهی ما میخواهد و ما را به سمت آرامش میکشاند.
همواره این ندا در من فریاد میزد که تو توان تغییر داری،اما این گام اول و پله شروع برایم سخت،بلند و ترسناک جلوه میکرد،حالا که به لطف الله یکتا این گام را برداشته ام،به پایین که نگاه میکنم ،میبینم چقدر راهی که پیموده ام عظیم و بلند بوده و زحمتی که برایش کشیدم چقدر حقیر و کم.چه لذتی دارد این هیجان ارتفاع ای خدای بلند مرتبه و منزه.
باتشکر.
باسلام خدمت استاد عزیز و تمام دوستان
هم اکنون که ۳۶سال و ۶ماه و ۱۲ روز از عمرم میگذرد،به پشت سر که نگاه میکنم همیشه در زندگی برنامه داشته ام،برای هر ساعت،روز،هفته،ماه و حتی سالم.خوب به یاد دارم به تمام خواسته هایم رسیده ام در درس،خدمت سربازی،کار،ازدواج،فرزندم،همه و همه طبق خواسته هایم پیش رفته.کمی دور و زود داشته ولی سوخت و سوز نداشته.اما به برآیند این ۳۶سال و ….توجه میکنم،رنگی از سربلندی و خوشبختی که انتظار دارم،نمیبینم.بگذارید یک تشبیه کنم،عمرم گذشته ام مانند درخت آلبالوی تنومند شده است با میوه های فراوان بر سر هر شاخه اش.وقتی با انرژی زیاد میوه های درخت عمرم را چیده و هم اکنون با دستان خسته ام در سبد قضاوت عقل و منطق و قلب و روحم میریزم،تازه میفهمم که چقدر میوه هایم ریز و درختم کم بازده است.
اما؛
ناامیدی در ذات من جایی ندارد و یأس وغم در من اثری ندارد،زیرا منی که توانسته ام محصولی هر چند ریز خلق کنم،پس باز هم میتوانم خلق کنم،ولی اینبار…….
از همین رو دستانم را بالا می آورم و با صدایی بلند از خدای مهربان و قادرم تشکر میکنم برای همه ی داشته هایم و به خاطر نور جدید و بزرگی که بر من تابیده….
اینبار یک آرزوی بزرگ و دوست داشتنی را سرلوحه زندگیم می کنم به اسم«برنامه ای برای خوشبختی»و برنامه های کوتاه مدتم را پله پله بر روی هم می چینم تا به قله ی برسم.
باشد که خدا به فضلش یاری دهد.