اکثر افراد به جای خلق شرایط دلخواه، تابع شرایطی شده‌اند که در آن گیر افتاده‌اند.
تنها زمانی از شغلی که دوستش ندارند دست می‌کشند، که مطمئن شوند شغل دلخواهشان آماده و مهیا است. وگرنه خود را با همان شرایط وفق می‌دهند.
تنها زمانی تصمیم به هجرت خواهند گرفت که، مطمئن شوند در شهر یا کشور جدید، شرایط مساعد و تضمین شده‌ای برای‌شان مهیاست. وگرنه در همان شهر می مانند.
شاید این طرز فکر منطقی تر به نظر برسد، اما هماهنگ با قوانین کیهانی نیست. و در یک کلام، راه زندگی در شرایط دلخواه، از مسیر این طرز نگرش نمی‌گذرد.
ما آفریده شده‌ایم تا خالق زندگی و شرایط‌مان باشیم، ما آمده ایم تا شرایط دلخواهمان را خلق و تجربه کنیم؛ نه شرایط موجود را.
ما هیچگاه تابع شرایط نبودیم چون می دانستیم که ما خالق شرایطیم… اگر تصمیم گرفته بودیم که خود را با شرایط وفق دهیم،
آیا هرگز چیزی به عنوان، کشاورزی بوجود می‌آمد؟
آیا هرگز صنایع شکل می‌گرفتند؟
آیا می توانستیم از این سر دنیا به آن سر دنیا فقط در کمتر از یک روز سفر کنیم؟
آیا اصلاً نسل مان ادامه می یافت یا بیماری ها ما را از پا در آورده بود!
تمامی تغییراتی که در جهان ایجاد شده، از تکنولوژی های پیشرفته تا انجام کارهایی که حتی همین چند سال پیش غیر ممکن می نمود، حاصل این دیدگاه است که ” ما خودمان خالق شرایط هستیم”
این باوری است که من برای تغییرِ شرایط زندگی ام، ساخته‌ام.
نتایج این تفکر نشان دهنده‌ی درستی این تفکر است. اولین قدمی که باید برای تغییر برداری، ایجاد چنین باوری است.
ایجاد این ایمان که خداوند توانایی تغییر شرایط را در من آفریده و برای بهبود شرایطم، حتی از من هم مشتاق‌تر است وهمواره در این مسیر، هدایتگر من است.
وقتی فضل خداوند و فراوانی جهان را باور می کنیم و ایمان می آوریم که ما قدرت ایجاد و تجربه شرایط دلخواهمان را داریم، آنگاه دیگر هیچ محدودیتی را نمی پذیریم. دیگر نمی گوییم ببینیم چه می‌شود!
دیگر تردیدی باقی نمی‌ماند. بلکه خواسته مان که مشخص می شود، تنها با ایمان، توکل و اشتیاق، قدم‌های مان را استوار برمی داریم.
ساختن چنین ایمانی، بهایی است که باید برای ساختن شرایط دلخواهت بپردازی. این ایمان تو را در مداری قرار می‌دهد که ایده‌ها، آدم‌ها و همه‌ی آنچه برای تجربه‌ی شرایط دلخواه‌ات نیاز داری، آنجا منتظر و آماده خدمت به تو است.
این وعده خداوند است و به قول قرآن:
«چه کسی وفادارتر از خداوند به وعده ی خویش است؟!»
- نمایش با مدیاپلیر کلاسیک
- دانلود با کیفیت HD333MB28 دقیقه
- فایل صوتی ما خالق شرایط خودمان هستیم25MB28 دقیقه
بنام تنها قدرت جهانم.
سلام و درود در این صبح زیبای بهشتیم!به خانواده زیبای، استاد عزیزم،سید حسین عباسمنش !.
وسلام و درود به کامنت زیبای لیلای شب خیز عزیزم..
چقدر کامتتون پر از معنا و مفهموم توحیدی بود..
هر روز که میگذره بیشتر سپاسگزار خداوندم از اینکه خواسته های مرا بهانه ایی کرد تا بیاییم وجود زیبایش را درک کنم.
لیلای عزیز کامتت شما پایان دفتر اسمانیم شد…از خداوند مهربانم میخام همیشه حافظ و نگهبان شما و سالم و تندرست ،و حال خوب داشته باشید!
کامنت شما اشکهایم را بر گونه هایم جاری کرد…و فهمیدم کجای جهانم قرار گرفته ام..
چه روزهایی که زندگیم کلاف سردرگمی هایم بود..و نمی دانستم وجودم در این جهان هستی برای چیه؟!
خداوند شب در خلوت تنهاییم نورش را برایم آشکار کرد….
و من بهش ایمان اوردم…و این ایمان هر روز که میگذره بیشتر درکش میکنم..
خداوندی که میخاد قدرتشو با ما بندگانش گسترش بده…چقدر سالها در پی امدن افرادی برای ساختن زندگیمون بودیم…
همون وعده فقری که از ذهن نجواگرمون میومد..بهم میگفت تو هیچی نیستی..تو بهیج حا نمیرسی!
ولی در گوشهایی از قلبم صدای خداوتد را میشنیدم که وعده حال و احساس خوب و رسیدن به خواستهایم بود …
تا اینکه تضادها امد و من در گوشه هایی از ذهنم افتادم. و تقلاهایم برای رسیدن به خاستهاهایم پر رنگ شد..اصلا فکر نمیکردم زنده ام…
هر روز بیشتر دچار عجز و ناتوانی شده بودم…
تا اینکه خداوند که از رگ گردن بهم نزدیک هست..بهم گفت بیا دستانتو به دستم بده…و من از تاریکی زندگیم به سوی نور رسیدم..چه شبها با خداوندم مانند موسی در کوه تنها میماندم.
که اطرافیانم مرا میدیدند.میگفتن مواظب خودت باش..ولی گوشهایم از این نجواها دور بود..
اینقدر عاشق این پروردگارم شده بودم که شبانه روزم را به خودش بسته بود…
تنهاییام برام شده بود.بهشت…اینقدر طعمش برام شیرین بود..که فقط دوستداشتم تنها بمانم.تنهای تنها….
و تا به امروز که اینجا هستم..بیشتر خودم را میشناسم..که من پاره ایی از خداوندم و امده ام در این جهان تا اشرف مخلوقات بودنم را گسترش بدم…
و شیطانی که از درگاه ربم رانده شده..
نجواهایش را بشناسم و درکش کنم! و سدی باشه برای پیشرفت و گسترش خودم و پروردگارم!..
من سپاسگزار لحظه به لحظه این سایت بهشتیم.هستم از فایلها گرفته تا کامنت شما دوستان…
واقعا خوندن این کامنت هم همزمانی میخاد.خیلی جالب اوایل اشنایی ام این کامنت شما را لایک کردم…
ولی درکش و شنیدنش الان حسش میکنم..
من سپاسگزار این خداوندم که قانون تکامل را به ما شناسوند..که برای تمام هدفهایمان با لذت و حال و احساس خوب.باشه…
و این قانون تقلا و دست پا زدنها نمیشناسه..و فقط فرکانس هست..
و مدام به خودم میگوییم در برابر نجواهایم خداهست خداهست خدا هست..
دوست دارم این پروردگارم را که مرا از تاریکیها بسوی نور هدایت نمود..و بال و پرهایم را باز کرد.تا بسویش حرکت کنم…و هر روز بهانه هایم را برای رسیدن به خواسته هاییم بردارد!
که من فاطمه خالق زندگی خودم هستم!
به امید زندگی بهتر!و حال و احساس خوب
چقدر زیبا این متن رو نوشتید!..
دقیقا ما هر چی که بخواییم در این دنیا با قوانین بزرگ خداوند به خواسته هامون میرسیم…
باید اباورمونو نسبت به خداوند (ایمان) رو تقویت کنیم…
این فایل بسیار زیبا بود..و من یادآور چیزی شدم..که هر انسانی بخاطر اشرف بودن خود..و اون قلب پاکش که خداوند هست…باید بتونه ذهنشو کنترل کنه تا با قلبش هماهنگ بشه تا به خواسته هاش برسه…
من از این سفرنامه به یه چیز خیلی مهم رسیدم…. تمام ما انسانها اسم الله بر زبانمون حاری هست..ولی چون قوانین رو نمیدونیم فکر میکنیم خداوند خواسته ماهمیشه در مشکلات بمونیم..که این دیدگاه در باورای ما به این چنین هست…
(که امتحان خداوند سخت هست)..
که انسانه در برخورد به مشکلات این باور رو تکرار میکنن…
ای وای برماها چقدر افکارهامون موچ بوده…و این باورها باید هر لحظه در زندگیم تغییر بدییم…
که بدونیم این جمله برای ما سخت در اشتباه هست که اینجور دیدی داریم!..
فقط افرادایی متوجه میشن که اینقدر جستجو کردن که قوانین دنیا رو بدونن تا این باورها رو بشکونن….
ما انسانها خودمون خالق زندگی خودمون هستیم..و فقط ایمانمون درست بشه..تمام خواسته هامونو بدست میارییم….
و خداوند میگه بنده من تو که وارد این سفرنامه شدی منو اجابت کن تا من اجابتت کنم…
من خدایی نیستم که مشکلاتتو برای من مرور کنی…
چون من از رگ گردن به تو نزدیکم و من هدایتت میکنم هر چی که بخوای از حوانب من بهت میرسه…فقط باورش کن..اعتماد به من داشته باش..هر لحظه باوراتو تقویت کن😓
چیزی که من فکرشو نمیکردم…
خداوند به این مهربانی…اینقدر انسانها رو دوست داره و اونو هدایت میکنه تا به خواسته هاش برسونه…
چرا ما اینقدر خدامونو ضعیف میکنیم…واقعا چرا!..
چیزی که اکثرا انسانها به همین باور قبولش دارن بهمین خاطر تو زندگیشو همیشه در حسرت افرادای موفق هستن…
پس ما هر انسانی خیلی نقش داریم تا خداوند توی درونمونو بزرگ کنیم فقط بهش باور کنیم..تقویتش کنیم…خیلی باید تو مشکلات خومون و احساسمونو خوب نگهداریم تا لطمه به روحمون نخوره تا آسیب بهش نرسه…
خدا خود بسیار بزرگهو ما رو دوست داره و میخاد ما بهشت این دنیا و اخرتمونو تحربه کنیم…
این استاد عزیز که از بدترین شرایط به حاهای خیلی بزرگ رسید..همه کار این استاد ایمانش و احساسش و باوراش بوده تا به اینحا رسیده….
خدایا به بزرگی خودت در این وقت عزیزت..ممنون و سپاسگزارم که این فرصت رو گذاشتی تا من این نوشته را در فایل نظرات قرار بدم…خدایا تو میخاستی تا من از طریق اهرم رنج و لذت به این نقطعه برسم…خدایا صد هزار مرتبه شکرت شکرت شکرت…….