خالق شرایط یا قربانی شرایط؟

به نام خالق یکتا

درود بر استاد عزیزم

وقتی باور کنی که خالق شرایط زندگی خودت هستی اون وقت از حل مسائل زندگیت لذت میبری ولی تا زمانیکه خودت را قربانی شرایط ببینی از حل مسائل فرار میکنی و از مواجه شدن با اونها می‌ترسی .

افرادی که خودشون را قربانی شرایط می‌بینند در هر شرایطی قربانی هستند یعنی حتی اگر شرایط تغییر کنه این افراد بازهم قربانی شرایط جدید می‌شوند چون این باور که من یک قربانی هستم در مورد این افراد همیشه در حال فعالیت هست . خیلی ها در برابر خداوند احساس قربانی شدن می‌کنند و باور دارند که خداوند برای عده ای خوشبختی را خواسته و برای عده ای نخواسته و همین باور باعث از دست رفتن عزت نفس و له شدن زیر چرخ شرایط میشه . در حالیکه مشیت الهی براین اساس استوار شده که ما خالق شرایط خودمون باشیم چون خداوند می‌دانست که ما از حل مسائل لذت می‌بریم و با هر بار حل مسأله ، بیشتر به خالق بودن خودمون پی می‌بریم.

شروع خالق شدن از ذهن هست . اول باید این ذهنیت ساخته بشه که من می‌توانم مسائل خودم را حل کنم یعنی این باور در ذهن ساخته بشه تا کم کم و مدار به مدار به شرایطی هدایت بشیم که در ذهنمون بهشون شکل دادیم . خیلی ها وقتی صحبت از حل مسائل میشه فکر می‌کنند باید یه بیل و کلنگ بردارند و به جنگ مسائل برند . این بیل و کلنگ ابتدا در ذهن زده میشه و بعد با این باور که من براحتی قدرت حل مسائل را دارم راه حل جلوی پای ما قرار میگیره و جهان میخواد که ما همواره با حل مسائل در جهت رشد حرکت کنیم . و بجای بیل و کلنگ به ما آسانترین مسیرها را نشون میده .

استاد تصمیم گرفت که زندگی خودش را خلق کنه و اولین ایده فروش جوراب بود ولی جهان با همون یک تصمیم استاد کاری کرد که شرایط در همون شغلی که بهش حقوق نمی‌دادند از زمین تا آسمان تغییر کنه و حقوق چند برابری و مزایا و هزینه رفت و آمد و بیمه و .‌‌.. بهش تعلق بگیره . همون یک تصمیم استاد باعث شد موبایل بهش بدند . یعنی نه تنها استاد هیچ جورابی نفروخت نه تنها هیچ بساطی در بازار پهن نکرد بلکه اون حس و قدرتی که در درون خودش ایجاد کرد باعث شد خود شرایط تغییر کنه براش یعنی جهان عاشقانه منتظره که ما خودمون را باور کنیم .

من هم مثالی در مورد خودم دارم و اون‌ اینکه زیادی روی خودم حساب میکردم اینو که میگم از سر باور درست نسبت به خودم نیست بلکه از سر شرک بود طوریکه من حتی روی خدا هم حساب نمیکردم و فقط میگفتم خودم و جسم خودم و بدو بدو هایی که سالها درگیرشون بودم . این نگاه باعث شده بود هیچ توقعی از همسرم نداشته باشم و ذره ای هدیه یا پول ازش نخوام . و با اینکه ایشون فوق العاده انسان خوبیه ولی شرایط به گونه ای پیش می‌رفت و به گونه ای توسط من خلق میشد که من هیچوقت هدیه یا پولی از ایشون دریافت نمیکردم تا اینکه به تدریج نگاهم تغییر کرد و گفتم با توجه با قانونی که یاد گرفتم من خودم خالق این شرایط برای خودم هستم . بدون اینکه به همسرم چیزی در این مورد بگم شروع کردم به تکرار این باور که همسر من به هر مناسبتی به من هدیه میده برام طلا میخره مرتب بهم‌ پول میده و انقدر ذهنم بخاطر تلاش‌های فکری ، نرم شده بود که این حرفها تا ته مغزم رسوخ می‌کرد و نتیجه این شد که همون روز که من این کار ذهنی را شروع کردم برای همسرم کاری پیدا شد با آزادی در زمان ، حقوقی بیشتر از شغل قبلی ، و کاری که درش مهارت زیادی داره و البته طوریه که میتونه شغل قبلی راهم نگه داره و بمحض اینکه این شغل براش ردیف شد گفت امسال میخوام یه هدیه خوب برای تولدت بخرم . همه چیز ماییم . ما همه چیزیم .

قدر این ذهنی که دوست داره خالق شرایط خودش باشه را بدونیم . از حل مسأله نترسیم . بقول استاد راه حل مسأله در خود مسأله س . ما با مسائل بزرگ میشیم . مسائل بزرگ‌ مال آدمهای بزرگه . وقتی عدد تو بالا بره عدد مسأله مهم نیست.

سپاسگزارم استاد