خالق شرایط یا قربانی شرایط؟

سلام به استاد عزیزم و آرزوی بی نهایت خیر و برکت برای شما و همه ی دوستان عزیزی که اینجا هستن برای تغییر شخصیتشون به بهترین و فوق العاده ترین و پولساز ترین انسان ها.

من خیلی ساله که تمرین میکنم که توی دل ترس هام برم البته که روزهای اول و ماه های اول کار سختی بود ولی الان اگر انجامش ندم احساسم بد میشه و توی دله ترس هام رفتن برای من لذت بخش ترین کار و درواقع یک تفریح و تمرین شده که ازهمون لحظه که احساس میکنم از مسآله ای میترسم و دارم بهونه میارم میرم توی دلش و میگم برو هدایت میشی مثل همیشه و لذت میبرم از لحظه اول تا زمانی که تمومش کنم و نتیجه و ببینم فقط خودمو تحسین میکنم به خودم میبالم .

سپاسگذارم از خداوند و از خودم که چه تغییر قشنگی و ایجاد کردم درون ذهنم و خودم و همچنین از استاد نازنینم سپاسگذارم

خب من مسائل زیادی و که از بیشترشم میترسیدم و حل کردم توی زندگیم که یکیش اخیرا بوده توی چند ماهه اخیر .من وقتی یک دختر بچه ی 6 ساله یا 5 ساله بودم مامانم برام یک دوچرخه ی کوچیک و با پافشاری های من خرید چونکه من عاشق دوچرخه و موتور و ازینجور چیزها بودم و الانم ک 32 سالم شده عاشق ورزش و هیجان و اینجور وسایل هیجان انگیز هستم ؛اون زمان اون دوچرخه انقدر که فرسوده بود فقط 3 ماه شایدم کمتر برای من موند و همیشه یا پنچر بود یا مشکلات دیگ داشت اما خداروشکر بهرحال کمابیش تجربش کردم و لذت بردم .من از سن 6 تا 32 دیگ روی دوچرخه ننشستم و سواری نکردم و موقعیتشو نداشتم تا به الان که 32 سالو هم تموم کردم و علتش ترس هام بوده . پارسال طی کار کردن روی دوره های استاد عزیز و همچنین دوره عزت نفس؛ الهام و احساسی و مدام دریافت میکردم که باید روی احساس رهایی کار کنی باید رها کنی خودتو ترس هارو دور کنی باید شاداب باشی باید واقعا و عمیقا خوش بگذرونی تا مسیرو ساده کنی واسه خودت و احساسم این الهامو با جون و دل پذیرفته بود و دیگه به مسائل بال و پر نمیدادم الکی و میدونستم هدایت میشم و عمیقا داشتم رهایی و تمرین میکردم و میگفتم خودش درست میشه من واقعا هرکاری هم بکنم عقلم نمیرسه پس چرا دارم زور میزنم وقتی عقلم نمیرسه تو حل مسائلم موندم دیگه نه حرفی دارم نه ادعایی پس رها میکنم میرم جلو ببینم چی میشه (همیشه هم با این دید جلو رفتم و نتیجه ی فوق العاده ای هم گرفتم)

روزی رسید که من به همراه چند تا از دوستان قدیمی دوران دبیرستانم رفتیم پارک.اونجا دوچرخه اجاره میدادن و من خیلیییی دلم میخواست توی اون طبیعت عالی با اون احساس فوق العاده ای که داشتم بعد از این همه سال سوار شم و دوباره امتحان کنم اما از یک طرف قلبم فریاد میزد برو میتونی و خودمو مدام تجسم میکردم که نشستم و دارم پا میزنم و لذت میبرم و نسیم خنک میزنه توی صورتمو و ازینکه هم دارم تفریح میکنم هم ورزش دارم لذت میبرم و از یک طرف عقلم میگفت نرو می افتی همه ی دست و پاهات زخمی میشه ی بلایی سرت میاد سرت میشکنه صورتت زخمی میشه جاش میمونه کار دسته خودت میدی ضایع میشی اگه بیفتی و…. و هزار تا ترس دیگه توی فکرم بود

بخودم گفتم قدم به قدم .به دوستم گفتم من میخوام برم سوارشم گفت تو مگه نمیگی میترسم تو مگه نمیگی از سن 5؛6 دستتم نخورده یادت رفته …. گفتم نمیدونم خیلی دلم میخواد برم دلم میگه برو

همینطوری که داشتیم حرف میزدیم رسیدیم به جایی که دوچرخه هارو اجاره میدادن

دوستام داشتن با مسئول اونجا صحبت میکردن و از شرایط میپرسیدن من رفتم جلو کنار دوچرخه ها مدام قلبم میگفت برو نترس قراره خیلییی بهت خوش بگذره یکی و بردار و تو فقط بشین رو دوچرخه و سعی کن ترازش کنی و نترسی رکاب بزنی باقیش حله مطمئن باش

خلاصه سریع یکی و برداشتم و گفتم اخرش اینه ک همینجا می افتم دیگ چیزی نمیشه که فوقشم همه بهم نگاه کنن اصلا بخندن مهم نیست مهم اینه ک بحرف دلم گوش دادم .از خدا که پنهون نیست از شما چه پنهون این پروسه فقط 2 دقیقه طول کشید .وقتی دوستام مشغول حرف زدن بودن من باسرعت اومدم ی دوچرخه و برداشتم نشستم و باورم نمیشد شروع کردم به رکاب زدن و رفتم رفتم رفتم رفتم کله پارک و مثل گل رکاب زدم اصلا انگار هزار ساله من دارم سواری میکنم حرفه ای خدا میدونه چقدررررر اون لحظه ها داشت از ته قلبم بمن خوش میگذشت که بالاخره به ترسم غلبه کردم که کار مورد علاقمو کردم که شد و چه لذتی …. چشمای دوستام گرد شده بود اصلا نمیدونستن چی بگن!

میگفتن واقعا!!! رفتی؟؟؟ سوار شدی ؟گفتم اره

گفتن مگه نگفتی خیلی میترسی ؟ گفتم نمیدونم نشستم و شد .حتی یکبارم من نزدیک به افتادن از روی دوچرخه نرفتم و اونروز من 3 ساعت 3 دوره پشت هم دوچرخه و اجاره کردم و سواری کردم و مدام خودمو تحسین کردم که باریکلا که تونستی انجام دادی حلش کردی بعد این همه سال و این همه ترس های واهیه تلمبار شده یک لحظه تمومش کردی و رفت .

و همون سال چند ماه بعدش من واسه خودم ی دوچرخه ی حرفه ای خوشگل خریدم و گفتم میخوام انجامش بدم باید بتونم

دوباره ذهنم گفت اونجا پارک بود پیست داشت میشد الان اینجا نمیشه میری توی خیابون ماشین میزنه بهت مردم نگات میکنن ی دختر توی خیابون دوچرخه سواری…‌ نمیشه می افتی جلوی مردم همه بهت میخندن این دوچرخه جدیده تند و تیزه نمیتونی کنترل کنی هم خودت ازبین میری هم دوچرخت….

گفتم نه همه حرفتات دروغه

با وجود تماااااام ترس هام از سواری توی خیابون که هرگز تو عمرم تجربشو نداشتم اروم اروم مسئله و واسه خودم کوچیک کوچیک کردم و گفتم باشه صبح های زود که خلوته میرم توی خیابون و اگرم افتادم زیاد مشکلی نیست خیابونم خلوته و … هی بهونه های ذهنمو بی اهمیت جلوه میدادم و میگفتم باشه بخودم فشار نمیارم اروم اروم انجامش میدم

بله .خلاصه من دوچرخمو ی روز با توکل به هدایت الهی برداشتمو با کلی ترس رفتم ک ی چندباری کج و راست شدم اما گفتم باید بتونی. بهونه بی بهونه همین امروز تمومش کن بره .دوباره امتحان کردم و پا زدم و رفتم و خدا میدونه چه لذتی و تجربه کردم و هدایت شدم به پارک پایین خونمون و با وجود کلی ادم و سگ هاشونو و بچه ها و همه ی شلوغی ها من تونستم مثل گل سواری کنم و هیچی ام نشد و خدارو هزار بار شکر بخاطرش.

ضمن اینکه من روز اول فقط 40 دقیقه به زور میتونستم پا بزنم و با خستگی فراوون بر میگشتم خونه

ولی بعدش به لطف دوره سلامتی استاد عزیزم و خوردن آب قلم الان روزی 3 ساعت بدون وقفه من میتونم سواری کنم و بازم انرژی دارم

از استاد عزیزم بی نهایت سپاسگذارم که دست خداوند هستن برای ما