خالق شرایط یا قربانی شرایط؟

به نام خدای وهاب

سلام به استاد عباس‌منش عزیزم و مریم جانم و دوستان و هم‌دوره‌ای‌های خوبم.

استاد من یک عمر خودم رو قربانی شرایط می‌دونستم. در هر موردی، هر رابطه‌ای، هر اتفاقی، خودم رو قربانی می‌دونستم و گاهی حتی تلاش می‌کردم ترحم و دلسوزی دیگران رو برانگیزم. و کِیف می‌کردم وقتی برام دلسوزی می‌کردند.

اولین جایی که فهمیدم من نباید خودم رو قربانی بدونم و فهمیدم می‌تونم خالق شرایطم باشم، دوره عزت نفس بود. چه دوره‌ای بود استاد…

من در بهترین زمان اون دوره رو خریدم. در زمانی که همسرم در دوره پندمیک سخت مبتلا شده بود و یک ماه تمام در خونه بستری بود و دکترها گفته بودند که سرایتش بالاست و حتماً من و فرزندم هم مبتلا می‌شیم.

که خدا رو هزاران بار شکر نشدیم. ما تنها بودیم. من در اون روزهای سخت لحظه‌ای ایمانم رو از دست ندادم استاد. لحظه‌ای سست نشدم. قوی و محکم بودم.

(الان گاهی خودم می‌گم چطور تونستم روحیه و احساس خوبم رو حفظ کنم).

با هندزفری در گوشم و شنیدن صدای شما کارهام رو می‌کردم و پرستاری و… مخارج هم زیاد شده بود. ولی من کنترل ذهن خیلی زیادی داشتم و یادمه که اصلاً از احساس خوب خارج نشدم استاد.

نمی‌دونم چطور شده بود که با وجود زیاد شدن هزینه، پول خرید عزت نفس جور شد. از قبل به خریدش هدایت شده بودم و یک شب، بعد از کارهای روزانه، دیدم پول کافی دارم. حدود ساعت دو و نیم شب بود که خریدمش. و اون لحظه از شادی توی پوست خودم نمی‌گنجیدم. مثل بچه‌ها بالا و پایبن پریدم و بعد بلافاصله کامنت نوشتم و اعلام کردم که دوره رو تهیه کردم… :)

دوره عزت نفس، من رو یک بار کوبید و از نو ساخت. و هنوزم هر چند وقت یک بار گوش می‌دمش و کار می‌کنم.

داشتم می‌گفتم…

یاد گرفتم خودم زندگیم رو بسازم، خودم رو مسئول تمااام زندگیم، تمامششش بدونم.

دیگه تنش و بحث و دلخوری و غرغر و‌ قهر و درد دل کم و کمتر شد. خود رو قربانی دونستن و جلب دلسوزی دیگران کم و کمتر شد. و در مقابل، مسئولیت‌پذیری و اعتمادبه‌نفس من روز به روز بیشتر شد.

استاد من امروز اصلاً قابل مقایسه با دو سال پیشم نیستم.‌ واقعاً یه آدم دیگه شدم. خیلی قوی‌تر شدم، اگه بخوام با عدد بگم چقدر فرق کردم، می‌تونم بگم که اگه اون موقع نمره اعتماد‌به‌نفس و قوی بودنم صفر بود، (واقعاً صفر بودها استاد. اغراق نمی‌کنم)، الان شده مثلاً 12-13. من در همه جهات خیلی بهتر شدم و بعضی از اطرافیانم به این اذعان می‌کنن. و این روند بهبود ادامه داره.

امروز دیگه به جرئت می‌گم که به هیچ وجه خودم رو قربانی نمی‌دونم. شرایطی فراهم نمی‌کنم که دیگران در مواجهه با من حتی بگن آخی. هرگز درد دل نمی‌کنم.‌ دلخوری و ناراحت شدن از دیگران دیگه تموم شده خدا رو شکر. (فقط در رابطه با دو نفر از نزدیکانم گاهی تنش و دلخوری هست که شاید اون هم یک دهم قبل شده.) و البته باید این موارد رو‌ هم به صفر برسونم.

استاد من دقیقاً از شروع دوره شیوه حل مسائل زندگی تونستم جدی، جدی‌تر از قبل، افسار زندگیم رو به دست بگیرم. خیلی مسائل ریز رو حل کردم. و دو تا اَبَــر مسئله رو در خودم و زندگیم پیدا کردم که دارم باهاشون دست و پنجه نرم می‌کنم.

این دو تا مسئله ریشه خیلی از رنج‌ها و مشکلات و ناکامی‌ها و محرومیت‌های منه. و من کمر بستم به حل این مسائل. بااااااید این مسائل رو حل کنم، و حل می‌کنم.

فکر کنم در یکی از فایل‌ها در مورد ناپلئون می‌گفتید که وقتی سربازها رو برای جنگ می‌فرستاد، می‌گفت کشتی‌ها رو غرق کنند که مبادا از ترس فرار کنند. این کار رو می‌کرد که راه برگشتی نداشته باشند. یا در جنگ بمیرن و یا بجنگن و پیروز بشن.

حالا این حکایت منه استاد. راه دیگه‌ای متصور نیستم. من باید از عهده حل مسائلم بربیام، هر چند که یک عمره در من تنیده شدند و با من رشد کردند و به تمام وجودم پیچیدند. ولی من باید حلشون کنم. به خودم تعهد دادم و از خدای خودم هدایت و کمک خواستم. ان شاالله در بهترین زمان میام و درباره‌ش می‌گم استاد.

گفتم که بار اول، دوره عزت نفس من رو‌ کوبید و از نو ساخت. و حالا، برای بار دوم، دوره شیوه حل مسائل زندگی قراره از من منِ دیگه‌ای، منِ بهتری بسازه.

ازتون بی‌نهایت سپاسگزارم برای این دوره ارزشمند و بی‌نظیر. از راه دور شما و مریم جانم رو در آغوش می‌گیرم و روی ماه و دستان هدایتگرتون رو می‌بوسم.

امیدوارم همه دوستان عزیزم بهترین نتایج رو بگیرن و خالق زندگی‌شون باشن.

در پناه خدا.