خالق شرایط یا قربانی شرایط؟

سلام به استاد عزیز، خانم شایسته نازنین و دوستان گرامی

ما هر کدوم این جمله ها رو هزاران بار شنیدیم:

کاش دیپلم بگیرم، سربازی برم، امتحانات تموم بشه و راحت بشم… ماها از بچگی توانایی حل مسئله برامون ارزش نبوده راحتی و مشکل نداشتن معیار کاذب خوشبختی اکثر آدمای معمولیه… وقتیم که چالش پیش میاد دلمون میخواد یکی سکانس آخر ماجرارو نشونمون بده جسارت و شجاعت کافی نداریم….

یا به قول استاد در جلسه آخر قدم چهارم اگه درست یادم مونده باشه که جلسه ای بود در مورد مدار آسانی ها و مدار سختی ها اون چیزی که فک میکنیم حل مسئلس در واقع یه تلاشیه با حس سنگین و سیاه که بازم فقط میخوایم تموم بشه بعد یه دفعه چشم باز میکنیم می‌بینیم کلا زندگیمون تموم شده و عزرائیل جلومون ایستاده…

من یه کار پژوهشی انجام دادم راجع به افراد سالمند یکی از روش های تمرینی ورزشی سخت و پیچیده رو مقایسه کردم با یه روش آسون و یکم تغییرش دادم و در پایان توضیح دادم که لازم نیست بریم سراغ اون روش سخته با زحمت و انرژی کمتر مربی و سالمند میشه همون نتیجه رو گرفت و خب با اینکه من یه تغییر بسیار ساده ایجاد کردم نتیجه عالی بود و خود صاحب اون روش تمرینی ساده با این که چند برابر بیشتر من سواد داره و استاد تمامِ قبلا به ذهنش نرسیده بود و کلی خوشش اومد و منو تشویق کرد. از طرفی این سالمندانی که باهاشون کار میکنم خیلی به من کمک می‌کنند تا قوانین و دوره ها رو بهتر متوجه بشم.

برای مثال یه خانمی تو شاگردای من هست ایشون همه چی براش حاضر بود ملکه وار زندگی کرده بعد از اون طرف هر بار هر مسئله ی پیش اومده فقط تونسته شکایت کنه و غصه بخوره و هر بار بیشتر و بیشتر انعطافشو از دست بده و الان من دارم ته داستان رو میبینم در آخرین مرحله ی زندگی با پشیمانی های بی سر و ته و عدم عزت نفس و عدم توانایی حل مسئله و تکرار شدن مسائل به شکل های مختلف مواجه شده، یعنی انگار یه نفر نشسته سر دستگاه زیراکس و حدود هشتاد سال زندگی با یه نظم شگف انگیزی کپی کرده‌.

از طرفی سالمندی بوده که برعکس هر بار از جوونی مسئله ای رو حل کرده از اینکه شوهر پدر برادر رو با هم از دست داده، بچه بزرگ کرده، خونه ساخته و …. تا الان که در آخرین مرحله ی زندگیش میاد تو موسسه سر کلاس زبان میشینه بعد میره سر کلاس که یاد بگیره چطوری با گوشی کار کنه و … و وقتی باهاش حرف میزدم به اندازه ساعت ها دستاورد حل مسئله کوچیک و بزرگ داشت تعریف کنه خالق زندگیش شده بود نه قربانی!

همین آقای ایلان ماسک پنجاه و یک سالشه آمار بگیریم ببینیم چند تا پنجاه و یک ساله داریم که اینقدر مشتاقند مسئله حل کنند. موضوع اینکه اکثر اوناییم که در مسیر تلاشند دنبال فرمتای محدود هستن، یه سبک روتین و با کیفیت کاملا معمولی توانایی حل مسئله همچنان خاموشه‌

بنابراین فک میکنم اولین گام برای خیلی از ما اینکه از درون جوری تنظیماتمون رو تغییر بدیم که وقتی با یه مسئله ای مواجه میشیم فک نکنیم چقدر بدبختیمو اگه شانس داشتیم الان زندگیمون فلان بود و بهمان … دستگاه زیراکس کائنات هیچ کسی نمیتونه از کار بندازه پشت سر هم همون مسئله رو میاره تا زمانی که به آخرین نفس برسیم یا اینکه حلش کنیم از ریشه.

بزرگترین و اولین خوبیه این دوره اینکه این آگاهی رو به درک ما تزریق میکنه که خوشبختی برای ما مساوی با بی مسئله بودن نیست.

واقعا واقعا واقعا افرادی که اطلاعات غلطی داشتن و مفهوم مدار آسانی، چالش های زندگی زمینی و توانایی حل مسئله رو به درستی درک نکردند و الان هفتاد سال به بالا دارن به معنای واقعیه کلمه احساس پوچی دورشون چنبره زده‌ و حتی قادر نیستند کوچکترین تغییری حتی در حد تا سر کوچه رفتن در خودشون ایجاد کنند. مراقب خودمون و سال‌های زندگیمون باشیم.