خالق شرایط یا قربانی شرایط؟

سلام دوست عزیز

دو سه روزه که دارم کامنت شما رو میخونم و هربار به درک بهتری میرسم

دفعه اول که خوندم احساسم رو خوب کرد و با خودم گفتم مشکلم رو فهمیدم مسئله ام‌رو فهمیدم و حالا میتونم حلش کنم

اما احساس کردم یه جاهاییش هنوز نیاز هست که بیشتر بفهمم بنابراین از خداوند درخواست کردم بهم درک‌ بهتری از دیدگاه شما بده !

بعد از اون اینطور متوجه شدم که توی ذهنم رسیدن به خواسته ام و پیشرفت کردن دراون برام تبدیل به رنج شده (به دلیل ترس ها و نگرانی هایی که برای ذهنم ایجاد میشد با انجامش)

و فرارکردن ازش یا به نوعی عملا یکجا ماندن و پیشرفت نکردن برام تبدیل به لذت شده(به دلیل اینکه در منطقه ی امنم میمونم و نیازی نیست سختی بکشم)

اون موقع دقیقا فقط همین رو فهمیدم و با انگیزه بیشتر شروع کردم به نوشتن اهرم رنج و لذت تا بتونم با عوض کردن جای این دوتا به توانایی های خاموش شده ی وجودم دسترسی پیدا کنم

اما میدیدم ذهنم به شدت مقاومت داره

به زور یک لذت بتونه ببینه

و این مقاومت انقدر شدید بود که باعث میشد هربار بپرسم که ترمز کجاست مشکل کجاست و هربار با هدایت های خداوند جلو‌میرفتم کمی بهتر میشد اما باز به شکل سنگین تری مقاومتم شروع میشد و دیگه یک لذت رو هم نتونستم بنویسم و بهش توجه کنم!

مشکل رو از همه چیز میدیدم به جز باورهام!

یعنی میخوام بگم قسمت اصلی کامنت شما رو متوجه نشده بودم تااینکه

تو عقل کل در مورد مشکلم سرچ کردم بااینکه عبارت تقریبا همونی بود که روزای پیش سرچ میکردم اما ایندفعه به جایی هدایت شدم و جوابی رو دیدم (و چون قبلش یکبار دیگه دیدگاه شما رو خونده بودم و کلمه باور رو دیدم) زنگی تو ذهنم به صدا دراومد که احساس کردم الان بهتر میتونم درک کنم

کامنت دوست عزیزمون رو اینجا برای شما هم میذارم از سرور یعقوبی:

{سلام دوست عزیز

تمرین اهرم رنج و لذت زمانی موثر واقع میشه که ما «علت» رسید به خواسته رو درک کرده باشیم

از طرفی زمانی کمک میکنه که ما برای ادامه مسر نیاز به نیروی محرکه داریم تا عقبگرد نکنیم و دلسرد نشیم

نه در مواردی که در کل قضیه ما مشکل داریم و درون ما نمیخواد تلاش کنه و بهای موفقیت رو بپردازه

شما تا زمانیکه روی باورهای عزت نفس و احساس لیاقت کار نکنی ، این حس رو در درونت داری و ذهنت تو رو در کنترل خودش داره

در صورتیکه فردیکه از درون باورهای قوی داره نسبت به خودش، براحتی ذهنش رو در مهار خودش قرار داده}

بنابراین خواندن این پاسخ و یکبار دیگه مجدد خواندن دیدگاه شما من رو به درک بهتری رسوند که بابا همه چیز همین باوره

یعنی اگر بخوام مثال بزنم

چون شما از ثروت گفتی و معمولا با ثروت قابل فهم تر هست من هم از همین مورد میگم:

مثلا فرض میکنیم فردی هست که باورش اینه که آقا من با ثروتمند شدنم انسان گناهکاری میشم از خدا دور میشم یا فلان اتفاق بد برام میفته بهم تهمت میزنن یا.. هر باور محدود کننده ی دیگه ای!!

حالا تو این زمینه قطعا ذهن نمیذاره به اون توانایی ها دسترسی داشته باشی چون به قول شما دسترس به اونا و استفاده ازشون فرد رو لاجرم به ثروت میرسونه! و‌چون ثروت با باورهای فرد سازگار نیست ذهن رو دچار تشویش و استرس می‌کنه! و براش مساوی هست با رنج!

یعنی میگه چــی؟ ثروتمند بشم که فلان اتفاق بد برام بیفته؟ که از خدا دور شم؟ که مسیر سخت تجربه کنم؟ یا نمیشه نمیتونم سخته اذیت میشم و…

خب اینها براش رنج دارن و ذهن هم از رنج فراری!و ترجیح میده در نقطه ی امنش بمونه!!

یعنی ذهن من مقاومت میکرد چون باورها درست نشده بود.

باتوجه به باورهای اشتباه و محدودکننده ام انجام ندادن و فرار کردن ازش برام تبدیل شده بود به لذت چون میدونست اون سختی ها(با توجه به باورهام) رو دیگه متحمل نمیشه!چون انجام دادن یا پیشرفت کردن براش رنجه.(چون اگه به اون توانایی ها یا قدرت های وجودم دسترسی داشته باشم باعث میشد پیشرفت کنم و پیشرفت کردن برام مساوی با رنج شده و ذهنم رو اذیت میکنه).

این درک جدید من از دیدگاه شما بود

خوشحال میشم اگر جایی اشتباه بود یا بهتر میشه درک کرد برام توضیح بدید

و اینکه بگم بی نهاییییت از شما سپاسگزارم که این درک الهامیتون رو با ما به اشتراک گذاشتید.