خالق شرایط یا قربانی شرایط؟

سلام دوستان

سپاس از استاد عباس منش عزیز بابت نکات خوب و عالی که بیان کردید

چون گفتید از مسائلی که حل کردید بنویسید من خیلی از مسائل کوچیک و بزرگ خصوصا مسائل فنی را حل کردم

ولی یه کاری هست که سال 1385 انجام دادم و هنوز تو ذهنم بزرگ مونده.

چون باعث شد اعتماد به نفسم تو اون برهه چند برابر بشه.

اون زمان من تو یکی از صنایع بزرگ و پایه برق کشور کار می کردم،مشکلی برای برق اضطراری اونجا که از طریق دیزل ژنراتورها بود پیش اومده بود و روشن نمی شدند.

مشکل هم در قسمت برد الکترونیکی آنها بود، و دوستان قسمت تعمیرات الکترونیک نتونسته بودند حلش کنند

چون بردش قدیمی بود و قطعات خاصی داشت که شناسایی نمی شدند و اون قطعات تو ایران وجود نداشت.

با اینکه من کارم تعمیرات نبود و تا به حال کار تعمیراتی به اون شکل انجام نداده بودم،

ولی چون اون برهه از عمرم خیلی انگیزه و اعتماد به نفس خوبی داشتم (به قول همکاران بلند پرواز بودم)

یه مقداری از اون اعتماد به نفس درونی بود و از اونجا بود که من از بچگی (از 12 سالگی )تو خوابگاه شبانه روزی بودم و همیشه خودم به تنهایی

مسایل خودم را حل میکردم(4 سالم بود که پدرم را از دست داده بودم )

و مقداری از انگیزه ام را از کتابهای آنتونی رابینز و دیل کارنگی گرفته بودم(از سال 1375 با کتابهای آنتونی رابینز آشنا شده بودم کتابهای به سوی کامیابی )

خلاصه این اعتماد به نفس و بلند پروازی من زبانزد بود و به همین علت یکی از مسئولین اون صنعت به من پیشنهاد انجام اون کار تعمیراتی را داده بود .

حساب کنید کاری که تعمیر کارای با تجربه اون قسمت نتونسته بودند انجام دهند ، من بدون سابقه کار تعمیراتی قبول کردم انجام دهم(چه جسارتی ! )

چون مشکل اون دیزل ها حیاتی شده بود و تا مقامهای بالاتر از اون صنعت هم گزارش شده بود من با توکل به خدا شروع کردم،

با وجود اینکه فصل زمستون بود و هوای اون محیط که بایستی کار را انجام میدادم سرد بود و

منابع کافی از اون برد الکترونیکی در دسترس نبود، منابعی بود که از زبان روسی به انگلیسی ترجمه شده بود

که خیلی ترجمه خوبی نداشتند،

اون قطعاتی که پیدا نمی شدند را از طریق جستجو در منابع انگلیسی زبان معادل اونها را پیدا کردم و برد را تعمیر کردم.

ولی شاید بیش از 200 ساعت زمان برد تا اون کار را انجام بدم ( تو اون محیط سرد )و اولین دیزل را استارت کردم ،

باور کنید اولین باری که دیزل استارت شد ، شور و شعف و لذتی برام داشت که هنوز شیرینی اون کار و اون لذت را حس می کنم.

به مدیر کل قسمت اطلاع دادم و اون باورش نمی شد ، وقتی اومد و خودش هم استارت زد اون هم تعجب کرد

تشویقم کردند و تو پرونده پرسنلی ام ثبت کردند و تا مقامات بالاتر هم اطلاع دادند.

و با حل این کاری که خیلی سخت بود و تجربه هم نداشتم ، باورم به توانایی های خودم خیلی زیادتر شد و اعتماد به نفسم چندین برابر شد،

به طوریکه دیگه حس می کردم تو هر کشور دنیا برم موفق خواهم شد و بنا بود سال 1386 به استرالیا برم و از اونجا به آمریکا برم.

اون زمان تنها جایی که فکر میکردم لیاقت کار و فعالیت در اونجا را دارم آمریکا است

ولی متاسفانه و شاید هم خوشبختانه

بنا به دلایلی (یکی از اون دلایل مادرم بود که هم برام مادر بود و هم پدر ) نتونستم برم ، و با وجود اینکه از کارم استعفا داده بودم ، دوباره برگشتم تو همون صنعت و تا 2 سال پیش اونجا بودم.(و به مرور اون اعتماد به نفس و توانایی ها کم شد ولی هنوز انگیزه دارم که کارهای بزرگی انجام بدم از جمله ساخت ماشینی که با هیدروژن موجود در آب کار کند تا این آلودگی فعلی شهرهای بزرگ ایران را حل کند )

و الان هم از اتفاقاتی که افتاد و از اینکه نتونستم برم استرالیا راضی ام چون یقین دارم الخیر فی ما وقع.

خدا را شکر که هر لحظه منو هدایت می کنه

و در این برهه از عمرم با استاد عباس منش آشنا شدم و این را هم خیر می دانم.

شاد و سالم و ثروتمند باشید