سریال سفر به دور آمریکا | قسمت 120

به نام خداوند بخشنده مهربان

خدای بلند مرتبه .

خدایی که همه چی تحت اختیار اوست .

خدایی که بر همه چیز آگاه است .

خدایی که هیچ کس به مهربانی او برای رفاقت نیست .

رفیقی که هرگز تنهات نمی‌ذاره . همیشه هم پشت و پناهت هست .

خدایی که هر چقدر هم که تیزبین باشی ، توانایی دیدن همه ی زیبایی هایش رو نخواهی داشت .

اما این بار اومدم تا گوشه ای از زیبایی های الله مهربان که در فایل شماره ی 120 از سریال سفر به دور آمریکا ضبط شده رو ببینم . زیبایی هایی که تو همین فایل کوتاه هم توانایی نوشتن همه چیز رو نخواهیم داشت .

بازم مثل گذشته ، نماینده ی بچه های سریال سفر به دور آمریکا رو فرستادیم تو آسمون تا از زوایایی دگر ، قشنگی ها رو بهمون نشون بده .

وای از تو آسمون وقتی به جنگل های انبوه نگاه می‌کنی . جنگل های پوشیده و تنیده شده از درخت . درختانی با برگ های سبز . قرمز . نارنجی . زرد . قهوه ای .

پوشش گیاهی عظیم و گسترده تمام زمین رو پوشانده . تپه هایی که سراسر جنگل و بوته همه جا شو دربرگرفته .

تا دور دست ها همین صحنه و تصاویر ادامه داره . حداقل تا اونجایی که چشم غیرمسلح من میبینه .

اما از بکلات که نگم . تو همین حین خورشید در حال غروب کردنه . اون نور های ، نارنجی ، زرد و قرمزش ، اون دامنه ی تپه ها رو دربرگرفته و رنگ برگ ها رنگارنگ درختان رو براق تر از حالت طبیعی اش کرده .

گویا نقاشی زبردست با قلم مویی به دست این پدیده رو نقاشی کرده .

انگار این صحنه برام همانند یک خواب است . حتی یک وجب هم زمین خاکی به چشم نمیاد . یا همه درخت ، یا آب شفاف و گوارا … این کشور آمریکا چقدر فراوانی داره خدای بزرگ . اصلاً تمومی نداره انگار این عظمت و شکوه . تو همین هیاهو نور خورشید افتاده بر دامنه ی اون تپه . نمیدونی چه کنتراست تاریکی و روشنایی ایجاد شده . نمیدونی چه لوکیشنی رو داره آماده می‌کنه برای عکاسی .

من که تمام زندگی خودم رو در بیابان بی آب و علف سپری کردم ، اصلاً این حد از فراوانی و زیبایی قابل هضم نیست . انگار چشمانم این واقعیت رو نمی تونه به مغزم انتقال بده . از بس که دیدگانم تا قبل از این فقط دشت ، بی آبی و زمین خاکی و بایر دیده .

اما خدایا من قلبا باور دارم به عظمتت .

قلبم کاملاً باهات همراه ….

خدایا چقدر اون جاده‌ای که از دل این جنگل رنگارنگ گذر میکرد زیبا بود . همانند یک خط درخت های جنگل رو شکافته بود و راه خودش رو به سمت آبادی بعدی باز کرده .

دقیقاً عین تو کارتون های قدیمی میمونه . چند تا خونه با سقف شیروانی . جاده‌ای آسفالته که از میان شون عبور می‌کنه . اسکله ای چوبی لب ساحل که دسترسی و استفاده از آب رودخانه رو مهیا و ساده تر می‌کنه .

وای خدای من این پل رو ببین ، هم عبور و مرور از رودخانه رو ایجاد کرده ، از همه مهمتر اینه دو تا جنگل رو به هم متصل کرده . نذاشته ، زیبایی های این دو جنگل بین شون فاصله ای ایجاد بشه . انگار این پل همون پل صراط هست که به بهشت جاویدان خداوند وصل شده .

دقیقاً همین طور هست. زیبایی های بی حد و مرز این لوکیشن که درون بچه بهمون نشون میده از این بالا ، همانند توصیفات و اوصاف بهشت هست در قرآن کریم .

نکته ی قابل تحسین برای من این بود :

حتی یک دونه یا یک ذره هم زباله ، دیده نشد .

این داره عزت نفس و اعتماد به نفس بالای مردم کشور آمریکا رو نشون میده .

نشون میده که مردم اینجا اهمیت و ارزش زیادی برای محیط زندگی شون قائل هستند .

درک و فرهنگ بالای این مردم قابل تحسین و تمجید هست .

واقعاً که این مردم قابل تقدیر هستند .

welcome to Georgia

این متن تبلوئی بود که در جاده ی جنگی باهاش برخورد کردیم . جاده ای که فقط یک خط آسفالته بود و درختان خوش قد و قامت . جاده ای که با زیبایی محصور شده بود . فقط می‌تونستی زیبایی رو مشاهده کنی .

بعد از عبور ازین زیبایی سبز و خرم ، رسیدیم به یک زیبایی دیگه با این عنوان که بر روی یک تابلو نقش بسته بود .

Rock Sity turn left

از همون دور دست ها آبشارش داشت عقل و هوش منو میبرد . مشتاق بودم تا اون آبشار رو ببینم .

rock Sity garden

الان میخایم وارد این مجموعه ی بزرگ و زیبا بشیم . از ظاهر تمیز و زیباش معلومه که جای عالی خواهد بود .

خلاقیت بالایی از خودشون ایجاد کرده بودند . از کدو های قهوه ای رنگ فضای رمانتیکی ایجاد شده بود .

needles eye

نام اون تریل زیبایی بود که تنگ ، باریک ، اما خارق العاده . کف سنگ فرش شده . دیوار های هم که سنگلاخ .

goblins anderpass

اسم همون تونل سنگی کوچولو بود که ورودیش با 3 تا گلدون شروع میشه . یک گلدون با گل زرشکی رنگ . و دو تا گلدون دیگه هم با گل های رنگارنگ و معطر . برخورد اون تا خانم که با خودشون در صلح بودن ، خیلی برام جالب بود که با همون زبان لاتین خودشون گفتند که شما اول برید ‌. ارزش بالایی برای این دو شخصیت سفر به دور آمریکا قائل شدند .

lovers leap

اسم اون جایگاه سنگی بود که توریست ها روش ایستاده بودند و از ویوی جنگل لذت می‌بردن .

الله اکبر از چه محیط سنگلاخ و غیر قابل استفاده ای داشتند ثروت خلق میکردند . محیطی که امکان هیچگونه استفاده ای نداره .

با خلاقیت میان ازش بهره‌برداری می‌کنند . با سنگ لاشه هایی در کف پیاده رو ها . با دیوار های سنگ چین شده ی کوتاه منظره ای رو به نمایش میذارن که شاید به مخیله ی کسی نیاد .

خزه هایی که روی سنگلاخ ها روئیده بود .

درختانی بلند قامت که در دل اون شکاف های عریض رشد کرده بود ‌ .

آبشار های بزرگ و کوچک که نگاه هر بیننده ای رو به خودش خیره و جلب میکرد .

انسان های بافرهنگ و با عزت نفسی که در اون لوکیشن حضور پیدا کرده بودند .

اون عطر پراکنده شده از آب ، خزه ها ، درختان ، اون فضا رو روحانی کرده بود .

اون مجسمه ای که زیر صخره قرار گرفته بود و انگار که صخره رو نگه داشته .

خدایا بازهم صمیمانه سپاسگزارم که منو دوباره و دوباره هدایت کردی به دیدن این همه زیبایی …

خدایا تو را هزاران بار شکرت …