سریال سفر به دور آمریکا | قسمت 125

بسم الله الرحمن الرحیم

سلام به روی ماه جانانِ دلم، بهترین استاد دنیا و شایسته ترین مریم دنیا

سلام به روی ماه بهشتیِ همه

چه میکنه این خدا با قلبم…

من دل باختم، من مستم مبهوتم سرگشتۀ یارم…

چی بگم که سزاوار ستایشت باشه معبودم…

شکر کدوم نعمتت رو به جا بیارم که بگم شکرگزارت بودم؟ حظِ کدوم نعمتها رو ببرم که بگم من همه آنچه از تو به من میرسه میبینم؟

اما…

بزرگترین، رویایی ترین، وصف نشدنی ترین، حقیقی ترین، لذتبخش ترین، جانانه ترین نعمت خودِ تویی، خودِ منم که توام، و من امروز آگاهم که من هر آن شفات تر میشم به حضور خودم، به حضور تو…

من هرلحظه بیشتر و بیشتر خودم میشم و چیست زیباتر از این درخشش که من و تو محو میشه و همه خدا میشه…

جانانم، نفسم، دنیای من…

شکر که چشم بینای منی که میبینم، گوش شنوای منی که میشنوم، قلب گیرای منی که حس میکنم، درک و فهم منی که آگاهم، داناییِ منی که میدانم و هر آن مرا می افزایی به حضور خودت و من تو میشوم و این همانی است که من میخواهم… همه تو شدن، همه خود شدن…

عمری به قول و قرار آدمها دل بستم و شاد بودم و منتظر که آدمها برای من خوشبختی شوند! عمری چشم به راه وعده های آدمها بودم و زندگی کردم! و همه پوچیِ بی انتها بود! دلسردی های هر لحظه ای! دل شکستگی های هر باره و هرباره! سردرگمی ها و بی اعتمادی ها! بی نتیجه و پوچ و واهی!

اعماق وجودم نوری هربار سوسویی میزد که من آنم که در جستجوی آنی… به سمت من بیا…

آنقدر سماجت کرد تا جذبه اش مرا مغلوب کرد و من بازگشتم…

چه خوشبختم من که آن نور درونم سماجت کرد و من مغلوب شدم و به سمتش بازگشتم…

چقدر آرام و نرم پاکم میکنی و پرده ها فرو میریزی و رخ مینمایی درونم هر لحظه…

هر بار که پرده از رخ می اندازی قلبم از تپش می ایستد که الله اکبر به این همه زیبایی، به این همه جلال و جبروت، به این همه شکوه، به این همه درخشش که نور چشمانم میشود، پاکیِ وجودم میشود…

و من هر بار که زلال تر میشوم به حضور تو چقدر غرق شعف میشوم که تو همه ای برای من و چه دلبرانه خرامان خرامان به سراغم می آیی و مرا موسی و یوسف و ابراهیم و محمدِ دیگرت میکنی…

مرا خود میکنی تا یکی شویم، تا از بند قالب ها رها شوم و بی انتها شوم…

تویی که خودِ زمانی و خودِ مکانی اگر من بخواهم زمان و مکان باشی برای من تا در اکنونِ ابدی جاودانه شوم…

تویی که خودِ درک و فهم و کلام و نگاهِ منی و هرچقدر بیشتر بخواهمت بیشتر درک و فهم و کلام و نگاهِ زیبای من میشوی…

تویی که همه هستی هستی و همه هستی ات را مسخِ من کردی و گفتی این جهان پیش پایت کُرنِش میکند، به شرطِ ایمان…

تویی که کلامت را به سادگی به سمت من فرستادی تا آرامِ جانم باشی…

آنچه نزد شماست فانی می شود و آنچه نزد خداست باقی می ماند، و قطعا آنانی که شکیبایی ورزیدند پاداششان را بر پایۀ بهترین عملی که همواره انجام میداده اند می دهیم. از مرد و زن، هر کس کار شایسته انجام دهد در حالی که مومن باشد، مسلما او را به زندگی پاک و پاکیزه ای زنده می داریم و پاداششان را بر پایۀ بهترین عملی که همواره انجام میداده اند می دهیم. هنگامی که قرآن می خوانی از شیطان رانده شده به خدا پناه ببر. یقینا او بر کسانی که ایمان آورده اند و همواره بر پروردگارشان توکل می کنند تسلطی ندارد. تسلطش فقط بر کسانی است که او را سرپرست و دوست خود گرفته اند و بر کسانی که برای خدا شریک قرار داده اند. (نحل، ۹۶-۱۰۰)

بگو آن را روح القدس از سوی ربَّت به درستی نازل کرده تا کسانی را که ایمان آورده اند ثابت قدم بدارد و برای تسلیم شدگان هدایت و مژده باشد (نحل، ۱۰۲)

تویی که کلامت را برای قوّت قلبم در دستانم قرار دادی تا دلم آنقدر به وجودت گرم باشد که ثابت قدم باشم. تویی که تنها و تنها دلم با یاد تو آرام میگیرد. تویی که حق ترین حقِ عالمی و مرا به هدایتت بشارت داده ای، اگر من اجابتت کنم…

معبودم…

با جان و دلم اجابتت میکنم هر لحظه و ایمان دارم که تو مرا به واسطه بهترینم پاداش میدهی…

ایمان دارم که اگر من ضعف دارم تو قدرتمی، و هرگز مرا با ضعفم قضاوت نمی کنی…

تو آنقدر خدایی که بهترین های این منی را میبینی که به راحتی ضعف بر من غلبه میکند وقتی در دامِ دنیا گرفتار میشوم…

ایمان دارم وقتی تو را میخوانم تو آنقدر به من مشتاقی که بی امان اجابتم میکنی و مرا تنگ در آغوش میگیری و میگویی خوش آمدی جانِ دلم…

این را از آنجا فهمیدم که پیش فرشتگانت پُزِ این شاهکارت را دادی و گفتی سجده کنید بر این شاهکارِ خلقتم…

معبودم…

چه خوشبختم من که تو خدای منی… ربِّ منی… خدایی که بی امان اجابت میکند…

خدایی که قانونِ کن فیکون را بر هستی اش نهاد و محکمش کرد به بی نهایت نشانه ها تا آدم راهش را بیابد با دیدنشان…

قلب بی امان میتپد تا اجابتِ حیات و نفس های من باشد، هوا بی امان جریان دارد تا اجابتِ زندگی و پاکیِ نفس باشد، چشم در لحظه میبیند، گوش در لحظه میشنود، دست و پا در لحظه می جنبد تا همه راه گشا و راه پیمای من باشند…این قانونی ابدی و ازلی است و این قدرت در وجود منی است که خود شده ام تا حکمرانی کنم با ربم در این هستی ام…

چه قانونِ باشکوهی… کن فیکون

من خودم را از بند زمان و مکان های زمینی می رهانم تا تو بهترین زمان و مکانم شوی…

رمز دیدن اینهمه زیبایی و شکوه، دیدنِ توست…

تو بهشت را از من نگرفتی! بهشت هنوز و همچنان برای من محیاست…

این منم که باید چشم بگشایم و ببینمش تا باز پا در بهشتت بگذارم…

استاد جانم

بخدا هر بار که روی ماهتونو میبینم بی اختیار اشک میریزم و سر بر خاک بندگی ربّم میگذارم که من به این مسیر هدایت شدم. که من کلام ربّم رو در صدای شما شنیدم و میشنوم و هر لحظه پیداتر میشم. زلال تر میشم و خداتر…

بقول خودتون، یا نه به قول خودِ خدا: وقتی همه وجودت فقط به سمت راه خدا میره و تو متعهدانه سر از پا نمیشناسی برای یکی شدن با خدا، انقدر اوج میگیری که دست نیافتنی میشی….

و دیگه لایقی برای بهترین ها چون خدا شدی، خدا …

و زندگی ای پاک و پاکیزه که همه زیبایی و بهشت و بهشتیان است و همه کلام پاک است و حال خوبی که جاودانه است میشود برایت…

و ضمانت همه اینها خودِ خداییه که درود میفرستد بر این هدایت یافتگان…

این بهشتی که من از اینجا میبینم داره فریاد میزنه که چقدر این آدمها درستن، چقدر خدا درونشون حقیقی جلوه گر شده، چقدر زیبا خودشونن…

که جهانشون فریاد میزنه زیبایی و پاکی و نظم و آرامش و امنیت و زلال و شکوهِ درونشون رو…

مگر نه اینکه جهان آیینۀ خود ماست؟

اینها لایق هستند برای این بهشت ها…

مثل شما، مثل ابراهیم، مثل تمام بندگان صالح و شایسته و مومن خدا…

هر گاه بندگان من از تو درباره من پرسیدند بگو من نزدیکم، اجابت میکنم درخواست درخواست کننده را، به شرط اینکه اونها هم منو اجابت کنند تا هدایت شوند…

این کلام خدا به محمد نبود! این کلام خدا به تمام آنهاییه که محمدی دیگرند…

مثل شما… شمایی که کلام و وجود و زبانِ دیگری از خدا شدید برای مایی که تشنه بودیم و به دنبال راه بودیم…

و حالا من هم شنیدم و اجابت کردم و حالا من هم اگر کسی از من پرسید خدا کیست؟ خواهم گفت:

که او نزدیک است و اجابت میکند تو را اگر اجابتش کنی…

سلام دوست عزیزم

سپاسگزارم و من هم از خوندن کامنت پر از آگاهی و زیبای شما لذت بردم

یکی از جمله های استاد اینه که: تو خداتو پیدا کن باهاش یکی شو، همه عاشقت میشن، همه فالوورت میشن…

اینه که همه ما عاشق استادیم، اینه که این مرد انقد عجیب دوست داشتنیه، اینه که هیچ کاری نمیکنه و همه عاشقانه دنبالشن..

و اما نکته اش اینه که این دنبال کردن ها نه از روی شرک و وابستگی های زمینیه! که از جنسِ ناب خداست و پاک و الهیه و همینه که این عشق هر لحظه افزوده میشه چون اتصال و تجلی بیشتر خدا بین پاره های وجودشه…

خدایا شکر که آگاهیم و عاشق و پا در مسیرِ تو…

سلام به شما دوست عزیزم

سپاسگزارم که انقدر زیبا و خوش کلام برام نوشتید و خوشحالم که لایق نگاشتن هایی ام که هدایت ها داره برای همه ما

وقتی حرف از قالب ها میشه این شعر درونم زمزمه میشه که:

من از تمام دنیا شبی بریدم تو را که دیدم…

آره همینه! وقتی حقیقتا درکش میکنی و درونت میبینیش دیگه نمیتونی به چیزی جز خودش وابسته باشی…

دیگه قالبی برات نمی مونه…

وقتی رنگ جهانش رو میبینی دیگه میری پی اش و تمام…

خداروشکر که لایقیم برای این درک و آگاهی ها و رهایی ها…

الهی هر لحظه آشناتر…

سلام عزیز زیبا

ممنونم از پیام پر مهرت

خداروشکر برای هدایت های جاریش برای قوانین ثابتش برای حضور همیشه جاری و نزدیکش…

هر لحظه به خودم یادآوری میکنم که چقدر عالیه باورهات داره انقدر زیبا درست میشه و خدایی میشه، چقدر عالی تره که این باورها خالصانه و حقیقی اعمالم بشه رفتارم بشه شخصیتم بشه…

میفهمم چقدر سخته زدودنه اینهمه زنگار از وجودم تا رفتارم هم، هم رنگِ باورهام بشه! انقدر خفی و ریشه دارن تیرگی ها درونم که شگفت زده میشم از کشفشون! این روی خودمون کار کردن ها باید لحظه ای باشه. حتی لحظه ای فرصت به رخنه کردن نجواها ندیم فقط و فقط با توجه و توکل و اتصال دائم و لحظه ای به رب العالمین. به اصل…

اینکه من انسانم و خیلی سریع، سریع تر از حد تصورم، ناگهان حتی بدون اینکه متوجه باشم میبینم دارم سست میشم! اما دلم گرم و قرص و محکمه به اینکه اگر من با ایمان ادامه بدم و متعهد باشم و حتی اگه کم آووردم باز دست خدامو هرگز رها نکنم و هر لحظه بخوانمش، او همیشه حاضره و بیشتر از حد تصورم کمکم میکنه و همیشه نجاتبخشه منه…

چون فقط و فقط با یاد خدا دل آرام میگیره و این آرامش و اطمینان و یقین که حقیقی ترینه همه کار برامون میکنه..

خدارو شکر که خدامونو حقیقی یافتیم…

هر لحظه ات پر از فقط و فقط خدا…

سلام و سپاس از محبت دلنشینتون ❤️

اولین باری که از استاد شنیدم من هیچ فرقی با موسی و‌ محمد و ابراهیم ندارم، احساس کردم تازه متولد شدم!

چه چیزهایی درونم زنجیر وار زجرم‌ میداد که با شنیدن این جمله انگار در لحظه تمام زنجیرها رو شکوند و من پرواز کردم!

وقتی شنیدم همه ما به یک اندازه به خداوند وصلیم و من و او یکی هستیم، متولد شدم…

خدای من شکرت که شنیدم و این نوشتن ها مهر تایید میزنه به اینکه تو عادل ترینه عالمی و من خوشبخت ترین که با تو هر لحظه یکی تر میشم…

این باشکوه ترین نعمته که همه ما با خدامون یکی هستیم…

و اینو که باور میکنیم دیگه خودش مینویسه تا چشمها و‌گوشها و قلب ها ببینند که این حقیقته که او نزدیک است، که ما همه یکی هستیم و خدا…

الحمدالله رب العالمین