سریال سفر به دور آمریکا | قسمت 126 - صفحه 3

بسم الله الرحمن الرحیم

و باز هم سلامم به روی ماه دل انگیزتون

نمیدونم کسی تا حالا با شیطان درونش حرف زده یا نه؟!

اما من حرف زدم!

هیچوقت تصورشم نمیکردم با شیطان اینطوری حرف بزنم!

بهش گفتم:

میدونم که میدونی رمزِ این جهانِ هستی چیه! میدونم که تو هم قوانین خدا رو میدونی! میدونی هیچکس هرگز هیچ تسلطی بر منِ انسان نداره! میدونی که حتی خدا هم برای من سرنوشتی تعیین نکرده و همۀ اختیار و قدرت رو به خودم داده! میدونم که تو هم میدونی من با درونم، با احساسم، با باورهام، با آنچه عمیقا حس میکنم و هرلحظه درونم می پرورانمش زندگیم رو خلق میکنم.

میدونم که میدونی مهمه حواس من کجاس، چون این حواس منه که هر کجا باشه همونو به زندگیم میاره..

میدونم که میدونی قانون چیه و میدونم که میدونی من خدام…

میدونم که دست خدا رو تو هم خوندی و حالا…

کمر همت بسته ای تا حواس این منِ خالق را به نا خواسته ها ببری! تا خودم با دستِ خودم دنیایم را جهنم کنم!

شیطان…

من عمری برده و بندۀ نفسم بودم و تو مرا فریفتی اما نا آگاهانه فریبت را خوردم! عمری غصه خوردم از ناخواسته ها و آنقدر در گوشم نجوا کردی که پر رنگ شد تاریکی ها و من چه دنیای عجیبی خلق کردم از چیزهایی که ایمان داشتم نمیخواهم اما خودم را ناتوان در تغییرش میدیدم و نزدیک بود که باور کنم که این سرنوشت من است! چه باور نکردنیه سختی بود!!!!

اما!

این من باور نکرد سرنوشتش رقم خورده چون درونش محکم فریاد میزد نه! لا اکراه فی الدین…

و آنقدر درونم تکرارش کرد که تو اختیار داری که سرانجام شکست و فرو ریخت آن کوه های آهکی!

شیطان:

من نتوانستم باور کنم که من برده و بندۀ گرفتار در دام دنیا هستم!

و امروز آگاهم و به خودم می بالم که آگاهم…

من امروز بندۀ ربّی هستم که خودش را در خدمت منی در آورده که از خود او هستم… چه حسادتی کردی به این تصمیم خداوند…!!!

خدایی که تا تو می آیی نجوا کنی به من میگوید: هیچ نگرانی برای تو نیست نازنینم، آرام باش و به من نگاه کن…

خدایی که میگوید من همینجا هستم آرام باش که این آرامش از من است و من برای تو بهترین های همه ام…

خدایی که من به او ایمان دارم و هر جا که نگاه میکنم میبینم که می گوید مومنان را نه غمی است و نه ترس و نگرانی… مومنان آرامند و مطمئن…

خدایی که هر بار که تو می آیی نجوا کنی تا غمگین شوم سرم را به سمت حضور همیشه در جریان خودش می گیرد و میگوید آرام باش من اینجا هستم…

آنقدر رفیقانه آرام به من میگوید: “هیچی نیست. هیچی نیست قشنگم. آروم باش. همه چیز عالیه. همش فقط نجوای پوچه شیطانه. همش واهیه. همش تو خالیه. چون اونم میدونه قانون من چیه. میدونه قدرت دست خودته. به همین خاطر فقط پوچانه و با سماجت نجوا میکنه. گوشات رو به روش ببند و نگاهتو ازش بردار و به من نگاه کن. تویی که بهش قدرت میدی اگر بهش توجه کنی. تو که دیگه میدونی احساس خوب= اتفاقات خوب. تو که دیگه میدونی خالقی. تو که دیگه میدونی چی میخوای. پس به نهایت قشنگی هایی که دلت میخواد فک کن. بیا با هم پادشاهی کنیم در این هستی که من فقط برای تو خلقش کردم…”

شیطان:

حسادت کن! نجوا کن! آتش بزن بر دلت! تمام تلاشت را بکن!

من پناه میبرم به معبودم از شرّ تو…

پناهِ من امن ترین پناه گاه عالم است…

چون هر بار که حتی فقط نگاهم را به زیبایی ها و خواسته هایم میدهم چنان بر دلم مینشیند و دل میبرد که من زانو میزنم بر عظمت و عشقی که درونم مینشاند…

شیطان:

تو هم میبینی. میبینی این همه جبروت را. میبینی اینهمه نشانه های ربّم را. میبینی اینهمه هدایت را. میبینی اینهمه عشق را. میبینی اینهمه زلال و پاکی و درستی را. میبینی و میدانی که من هم میبینم…

در این ها همه نشانه هایی است برای آنان که می اندیشند. و من دیگر می اندیشم. من دیگر کورکورانه دل به نجواهای پوچ تو نمی سپارم. من میبینم و چون میبینم هر بار دلم قرص تر است و پشتم گرم تر و پناهم امن تر.

من هر لحظه افزوده میشوم و هر بار نزدیکتر به نزدیکترینم…

من وعده های عاشقانۀ حقِّ خدایم را در ذره ذرۀ این نشانه ها میبینم. چگونه دیگر به تو گوش دهم که فقط بی نشان و حقانیتی پچ پچ های آتشین میکنی در گوشم؟

شیطان:

میدانم که میدانی من چه خدایی دارم…

آنقدر که حتی تو خود معترفی که شرک بر این خدا نابخشودنی ترین گناه است و حتی تو نیز جرات به شرک ورزیدن نداری!

من اکنون در جریان پاک و زلال ابدی معبودم خودم را عاشقانه رها کرده ام تا هر بار باز مرا در آغوشش بگیرد و بگویدم: آرام باش… من همینجا هستم…