سریال سفر به دور آمریکا | قسمت 149

به ناام بزرگترین نیرو و خفن ترین انرژی و پرقدرت ترین وجود

سلام

آقا سلاااام!

من 6 روزی هست که به خاطر عمل لیزیک چشمام نتونستم بیام سایت و فایل هارو ببینم و دلم لک زده بود! مخصوصا سفر به دور آمریکا که عاشقشم!

آقا دیدن دنیا به صورت فول اچ دی چقد حال میده ها :)))

بی عینک دارم کل دنیارو با چشمای خوشگل و تیزبینم به خوشگل ترین شکل ممکن میبینم. بدون هیچ عینکی که بخواد کثیف باشه یا تو صاف دیدنم کمکم کنه. با همین دو چشم بادومی خودم دارم همه چی رو با بهترین کیفیت میبینم. چقدر نعمت بزرگیه واقعا.

خدایا کرمتو شکر ما باید میلیون ها تومن پول بدیم تا بالاخره مثه بعضیا فول اچ دی ببینیم.. هعیییی :)))

یاد اون جکه افتادم میگفت خدایا من که لاغر نمیشم، خودت همه رو چاق کن :))))))))) من بودم در دنیای موازی.

ولی خیل بیشتر قدر نعمت هایی که همینجوری رایگان داریم و نمیبینیم رو درک کردم.

گوش های سالمی که داریم و یه عده ناشنوا به دنیا میان یا مشکل شنوایی دارند و مجبورن از سمعک استفاده کنند.

چشم هایی که سالمه و عالی میبینه.

بینی ای که بدون مشکل میشه باهاش تنفس کرد.

لب و دهن و فک و زبون سالمی که به خوبی میتونی باهاش غذارو بجوی و مزه هارو احساس کنی.

وووو…. کلی کلی ارگان ها و اعضای دیگه که اصلا توانم از شمردنشون خارجه.

اعضایی که به خوبی و سالمی دارند کارشون رو انجام میدن و یه عده مجبورن میلیون ها تومن خرج کنند تا اعضای سالم مارو داشته باشند.

واقعا بدن ما همینجوری میلیاردها تومن می ارزه و تازه بعضی از مشکلات مادرزادی رو که با میلیاردها تومن پول هم نمیشه درمان کرد و درمانی ندارند.

اما ما بازم سالم و دسته اولشو داریم. آک باهامون به دنیا اومده و فقط برا خودمونه.

به هرکی همون اول یک بدن آک و سالم و اختصاصی داده شده! بح.

همین که سالمن یک دنیاست و کاشکی بتونیم انقدر به شکل و شمایلشون گیر ندیم.

کاشکی اینجام اونجوری میبود، اونجام اینجوری میبود..

همین که سالمن باید کلی کلی خداروشکر کنیم و با ایراد گرفتن ازشون بهشون حس دوست نداشتنی بودن و خوب نبودن منتقل نکنیم.

تک تک سلول های ما هوشمندن و انرژی مارو میگیرند..

و تو با ایراد گرفتن از اعضای بدنت، دقیقا و مستقیم داری به خودت آسیب میزنی!

حالا الان خدا میگه بح بح تو چقدر خوب درک میکنی بذار بهت 4 تا مرض دیگه م بدم بیشتر شکرگزار باشی=)))))) نهههه.

حتی تو بیمارستانم خوشحال و شاکر بودم که عمل من یه حذف عینک ساده ست و من برای آب سیاه، آب مروارید یا کلی بیماری چشمی دیگه اینجا نیستم

البته که حتی اگه اونام داشتم باز یه چیزی پیدا میکردم که شاکر باشم.

اما خب اکثرمون به طور کلی سالمیم و از منی که تازه نعمت دیدِ full Hd رو کسب کردم اینارو داشته باشید.. :)

خب اگه بشه که بالاخره بریم سراغ فایل این قسمت :))

استاد نشستی وسط آمریکا وسط پارک میگی گِردش کن؟؟

(دوست دارم اذیتت کنم، میدونم که خودت هم تو سخت ترین شرایط، توجهت رو کنترل کردی)

ولی خب اره دیگه. اینجا خیلی قیامته. صدای من را از میدان جنگ میشنوید.

ولی واقعا میشه توجه رو کنترل کرد. اما آدم عذاب وجدان میگیره.

من حقیقتش همچنان زیاد دوست ندارم انقدر به درد و مشکل دیگران بی توجه باشم. مخصوصا تو این مورد.

من کلا تکنیک پاکسازی همراه با اعراض رو بیشتر دوست دارم. یعنی ترکیب روش شما با روش یک شخص دیگه.

اینکه باور داشته باشم هر اتفاقی که در پیرامونم میفته یک ربطی به من داره، حتی مشکلات زندگی اطرافیان یا هر کس که تو دایره زندگی من یا به نوعی مدار من قرار میگیره به من مربوطه و میخواد به من هم چیزی بگه و به نوعی برای من یک آینه ست.

این باور برای من به شخصه منطقی تر و باورپذیر تر هست.

برای همین من همزمان پاکسازی هم میکنم.

یه چیز جالب هم در همین حین بگم. من تا مدتی تو اعتراضات هم شرکت میکردم، بعد (شاید شما با این استدلال من موافق نباشید) اتفاقا چون به نوعی داشتم از ارزش های شخصی خودم دفاع میکردم و قدمی براش برمیداشتم و وارد ترس هام میشدم، خیلی ام بعدش که برمیگشتم خونه حس خوبی داشتم. برخلاف تمام ترس ها و خطرهایی که تجربه کرده بودم و حتی بارها تیر مشقی ام خورده بودم اما بازم حالم خیلی خوب بود. بعد چیز جالبش اینجاست که خیلی زیاد حفظ میشدم! چون حتی در همون حین و شرکت در اعتراضات و رفتن تو دل بدترین خطرها، عمیقا اعتقاد داشتم که خدا من رو حفظ میکنه و قدرت و حمایت اون از همه ی قدرت ها بالاتره.

یا بارها پیش میومد هرجا ما میرفتیم اعتراضات یا هنوز شکل نگرفته بود یا مردم متفرق شده بودن و انگار من هر جا میرفتم با خودم آرامش و امنیت میبردم:)) یا خدا برای حفاظت از من اینجوری میکرد که من آسیبی نبینم و ازون موقعیت دور باشم. البته که منظورم همون اعتقادم و فرکانس های مثبت قبلمه..

اما خب همچنان میدونم که با کار من موافق نیستید و خلاف قوانینی هست که بهش باور دارید.

خودم هم در 99% موارد مطابق با جهان بینی شما پیش میرم.

اما این موضوع برای من از تمام مسائل مستثنی ست.

من با رفتن تو این یکی، خوشحال تر بودم تا با نرفتن. حسم به خودم بهتر بود. برای همین خطراتشم به جون میخریدم و میرفتم و واقعا در عین ترسناک بودن اون صحنه ها من زیباترین صحنه ها و انسان هارو هم همونجا دیدم. نمیدونید چه انرژی زیبا و دلنشینی بین آدم های اونجا بود.. همه یکی بودیم.

یه مدت هست که انتخاب کردم از اخبار و اون فضا فاصله بگیرم. نوشینی که الان هست، دیگه خواسته هاش رو با جنگ نمیخواد.

همچنان کسایی که میجنگن رو بهشون احترام میذارم و جنم و شجاعت و غیرتشون رو تحسین میکنم، اما در حال حاضر اون پروسه ترجیحم نیست.

ولی تو این بیست و چند سال عمرم، هیچ وقت به اندازه ی این دوران، احساس آزادی تو خیابون های این مملکت رو نداشتم..

هیچ وقت مثل اون لحظاتی که میرفتم تو دل آتیش و فریاد میزدم، روحم احساس آزادی نکرده بود..

حقم رو فریاد میزدم، ارزش های انسانیم رو فریاد میزدم.

چیزهایی که یک عمر حق بیانش رو نداشتم.

شاید راه ما از نظر قانون راه درستی نبود، اما هیچوقت نمیشه اینو انکار کرد که جسارت ما در برابر بزرگترین دیکتاتور های زمان، مثال زدنی بود.