سریال سفر به دور آمریکا | قسمت 1+160

وقتی دوستان استاد را بغل می کردند و اشک می ریختند و در مورد نتایجی که از آموزش های ایشان گرفته اند صحبت می کردند اشکم درآمد. چقدر حس خوبی دارد شاگرد خوب بودن و استاد خوب داشتن. اینکه استادی مثل عباسمنش داشته باشی که چیزی که می گوید را کامل درک کرده و به آن عمل کرده و آن را به ما آموزش می دهد و ما هم با عمل کردن به آن آموزش ها تغییرات مثبت در خودمان ایجاد می کنیم. بعد سربلند جلوی استادمان می ایستیم و با عشق بغلش می کنیم. به نظر من باید واقعا نتیجه گرفته باشی که بروی جلوی استاد و در مورد نتایجت صحبت کنی. اگر نتیجه نگرفتی نباید پیش استاد بروی. چون ملاقات استاد نیازمند یک شاگردی شایسته است. اگر فکر می کنم لایق نیستم و شاگردی خوب نیستم نباید آنجا باشم. وقتی استاد را می بینم باید آن قدر نتیجه گرفته باشم که با احساس غرور و قدرت و افتخار در مورد نتایجم صحبت کنم و استاد به داشتن شاگرد خوبی مثل من افتخار کند و لذت ببرد. من هم اگر جای استاد بودم دوست داشتم شاگردان خوب را ملاقات کنم. نه کسانی که فقط در حرف زدن خوب هستند.

این پسر ارشیا را هم بالاخره دیدیم که واقعا الگوی قطع وابستگی ها و روی پای خود ایستادن یک بچه 17 ساله و استقلال مالی در سنین پایین است. کاش استاد ویدیویی که ارشیا فرستاده را روی سایت بگذارد و در موردش صحبت کند. کسی که ارشیا را می بیند باید از ایشان الگو بگیرد که بهانه نگیرد که من هنوز نیازمند فردی هستم که دست و بالم را بگیرد و کمک مالی و عاطفی و به من بکند. آدم در هر سنی می تواند برای عدم پیشرفت بهانه داشته باشد. اینکه سنم کم است یا زیاد است. بیمار، معلول، تحصیل نکرده، دختر یا پسر، فقیر اینها همه کلماتی هستند که افراد بهانه گیر به زبان می آورند.

دوستی که در مورد نحوه مهاجرتش گفت که در عرض دو دقیقه مهاجرتش به آمریکا پذیرفته شده. این مهر تاییدی است بر صحبت های استاد عباسمنش که برای مهاجرت نیاز به شاخ غول شکاندن و انجام کارهای سخت و پیچیده و سختی کشیدن نیست. نیازمند به یک باور و البته ایمانی که عمل می آورد و قدم برداشتن به سمت مهاجرت است. نیازمند عبور از وابستگی های عاطفی و نیازمند حساب نکردن روی آدم ها و احساس مستقل بودن است. نیازمند این است که خودت را به هیچ فرد و مکان و گذشته ای زنجیر نکنی و مثل یک انسان آزاد برای رسیدن به خواسته هایت به هر جایی از کره زمین که دوست داری بروی و آنجا زندگی کنی. اینکه برای لذت بردن از زندگی وابسته به توجه و تایید آدم های خاصی که الان در زندگی ات هستند نباشی.

دوستی که در مورد محل مغازه طلافروشی اش گفت که در انتهای یک پاساژ با 400 مغازه ای که اغلب هنوز خالی هستند و کسی فکر نمی کند که در انتهای پاساژ و در طبقه اول و نه همکف مغازه داشته باشد. اما وقتی باورهای درست داشته باشی هر جا باشی خداوند مشتری ها را به سمت تو هدایت می کند و می آیند پیدا می کنند.