سریال سفر به دور آمریکا | قسمت 165 - صفحه 24

استاد عزیز و خانم شایسته بزرگوار

امروز در جستجوی نشانه روزانه ام به این فایل بی نظیر هدایت شدم. از اول تا آخر فایل محو زیبایی و شگفتی این چشمه های آب گرم شده بودم. خصوصا تصویر هوایی که انگار تصویری از فضا و کهکشانها رو که اصلا نمی شناسم داره بهم نشون میده. این تصاویر به من میگفت که چقدر کوچکم و چقدر دانش کمی از جهان اطرافم دارم. چقدر بزرگی و عظمت خداوند رو کم درک کردم و چقدر با چشمان کوچک بین خودم قضاوتهای اشتباهی در مورد وهابیت خداوند دارم. مگر ممکنه این همه زیبایی اون هم روی کره ای که من دارم توش زندگی می کنم باشه و آدمهایی مثل من الان اونجا باشند و تصاویرش رو برای من بفرستند؟

سپاسگذارم از موزیک مناسب و زیبا و بی نظیر و تکان دهنده ای که از شعر سنایی و صدای دلنشین محسن چاوشی روی این تصاویر گذاشتید. با شنیدن هر یک جمله این موسیقی تمام تنم مور مور میشد. واقعا «نتوان وصف تو گفتن، که تو در فهم نگنجی»!

یاد حرف استاد در یکی از فایلهای توحید عملی می افتم که می گفتند من هر چه میگذره و خداوند رو بهتر درک می کنم کمتر میتونم توضیحش بدم. این شعر هم دقیقا مصداق همین مفهومه. سنایی در تمام این شعر سعی می کنه خداوند رو توصیف کنه، اما هر از گاهی این نهیب رو به خودش میزنه که اون نمیتونه وصف خداوند رو بگه.

خوش بحالتون و گوارای وجودتون هر آنچه که از این طبیعت از شگفتی های خداوند می بینید.

چند روز پیش از خداوند یک سوال خیلی مهم در مورد یک تصمیم زندگی ساز داشتم. چشمهام رو بستم و روی نشانه من کلیک کردم و از ته دل خواستم که هدایتم کنه. خداوند منو به فایل 171 سفر به دور امریکا هدایت کرد. همون فایلی که شما و خانم شایسته در مورد اینکه اگر یک سوالی داری یا میخوای با خداوند خلوت کنی و بهش نزدیک تر بشی برو توی طبیعت و با او خلوت کن. از این هدایت واضح و مستقیم فقط اشک می ریختم.

فردای اون روز تصمیم به یک سفر یک روزه به جنگلی در نزدیکی خونه ام گرفتم. نمیتونستم چند روز بمونم چون باید دخترم رو به مدرسه ببرم اما میتونستم یک روزه برم و به خودم گفتم بهانه رو باید کنار بزارم و فقط برم حتی شده یک روز. از صبح زود کوله پشتی ام رو پر از آب و غذا و … کردم، یک زیر انداز برداشتم و راه افتادم. اینها رو گفتم که بگم چه شگفتی هایی در همین جنگلی که در نزدیکی خونه امه و تا حالا بارها به اون برای پیک نیک رفتم، دیدم. میخوام بگم همه جای طبیعت زیبا و شگفت انگیزه و هیچ جاییش شبیه به جای دیگه نیست. آرامش و زیبایی و روان بودنی که آدم در طبیعت می بینه الهام بخش خیلی چیزها میتونه باشه. حرکت آرام برگها، وزش آرام نسیم، حرکت آرام ابرها، نم باران، ریزش آرام برگهای پاییزی، پرواز پرنده ها، آواز پرنده ها، صدای آرام و دلنیشین خاک وقتی که روش راه میری، تنوع درختان، تنوع پوشش گیاهی، فراوانی، فراوانی ، فراوانی …

اینقدر در این جنگل تمشک بود که حد و حساب نداره. شاخه های تمشک روی کف جنگل میان درختان پهن شده و حرکت کرده بودند. انگار فرشی از تمشک بود. بدون اینکه کسی اونها رو بکاره، آبیاری کنه، هرس کنه، کود بده، دستکاری ژنتیکی کنه، گلخونه بسازه، از سرما و گرما محافظت کنه. خدایا یعنی چطور ممکنه که همه کارها اینطور توسط تو داره راحت و بی تقلا و بی زحمت انجام میشه و نتیجه اش نعمت و نعمت و باز هم نعمته.

شب که برگشتم آدم دیگری شده بودم. انگار چیزهایی رو دیدم و درک کردم که تا بحال ندیده بودم. نه اینکه کار خاصی کرده باشم. نه! من فقط راه میرفتم و هر از گاهی که خسته میشدم از تریل پیاده روی خارج میشدم و به دل درختان می رفتم، زیراندازم رو پهن می کردم، روش دراز می کشیدم و نگاه می کردم. و فکر می کردم. ومی نوشتم، و سپاسگذاری می کردم. هر آنچه را که میدیدم در موردش می نوشتم و انگار که این من نبودم که می نوشت. من اونروز دهها صفحه پر کردم بدون اینکه بدونم چطوری دارم این جملات رو می نویسم.

طبیعت الهام بخش ترین معجزه ایه که در اختیار ما قرار داده شده. دعای شب و روزم اینه که خدایا به من نشانه هایی بده و منو هدایت کن تا بتونم بیشتر و بهتر بشناسمت!

سپاس از شما یگانه اساتید من