سریال سفر به دور آمریکا | قسمت 167

بسم الله الرحمن الرحیم

سوره بقره – آیه 44

أَتَأْمُرُونَ النَّاسَ بِالْبِرِّ وَتَنْسَوْنَ أَنْفُسَکُمْ وَأَنْتُمْ تَتْلُونَ الْکِتَابَ ۚ أَفَلَا تَعْقِلُونَ ﴿۴۴﴾ آیا مردم را به نیکى فرمان می دهید و خود را [در انجام دادن نیکى] فراموش مى ‏کنید ؟ در حالى که کتاب [تورات را که با شدت به نیکى دعوتتان کرده] مى ‏خوانید . آیا [به وضع زیان‏بار خود] نمی اندیشید.

سلام سلام سلااام به اساتید عزیزم و همسفرای ارزشمندم

قلبم گفت: گفت و گو و درسی که امروز متوجه اش شدم رو بیام اینجا بنویسم… داشتم ظرف میشستم… یه لحظه یه چیزی اومد به ذهنم… و بعد قلبم گفت برو اینجا مکتوبش کن…

تو این 16 روزی که من درگیر این تضاد پر از خیر و برکت هستم… به کارکرد قانون ایمان آوردم…

امروز هدایت شدم به این آگاهی های ناب در قسمت 167 سریال سفر به دور آمریکا:

چطور می تونیم ویژگی های فوق العاده آدم ها رو برانگیخته کنیم؟؟

اگر پیش فرض هامون در مورد آدم ها خوب باشه…. مثل : انسان های بسیار خوب در جهان زیاد هستند… جهان فراوان است از انسان های با معرفت، درستکار، زیبا اندیش، صادق، دوست داشتنی، مهربان

همیشه زیبایی های افراد رو مرور کنیم… افراد رو تو ذهنمون تحسین کنیم… قشنگی های ادم ها رو ببینیم و در موردش حرف بزنیم…. هم با خودمون… هم با خودشون… هم با دیگران…

باور: انسان های فوق العاده و ارزشمند و دوست داشتنی زیادن … و اونها وارد زندگی من میشن… اگر یک انسان ناجالب دیدم؛ نه در موردش با خودم، با دیگران حرف نزنم، فکر نکنم… فقط اعراض کنم… من دوست دارم به ادم های فوق العاده فکر کنم… در موردشون حرف بزنم… به خاطرشون سپاسگزار باشم..‌.

باید ذهنم رو تربیت کنم که پیش فرض های مناسبی در مورد ادم ها داشته باشه..‌.

من هدایت میشوم به ادم های بهتر… به ادم های زیباتر..‌. از اونجا که ذهنم خالص نیست..ممکنه از اون 100 تا ادم یکیش ناجالب باشه.‌. مهم اینکه اعراض کنم یعنی نیام غر بزنم… نیام در موردش با خودم و دیگران حرف بزنم… نیام پیش فرض های ذهنم رو خراب کنم…

دوستان عزیزم… تو این مدت که من هر روز میرم بیمارستان و میام… روزهای اول به طرز جادویی نگهبان و سرپرستار بخش و … با من همکاری می کردن و اجازه می دادن من برم تو و یکی دو ساعت پیش همسرم باشم… اما حدوداً بعد از 8 روز دیدم که اتفاقات طوری رقم می خوره که من دیر میرسم بیمارستان… تاکسی گیر نمی افته… نگهبان و سرپرستار و..‌. با من همکاری نمی کنن..‌. اجازه نمیدن برم تو … یا در حد 5 دقیقه!!!!!… برام جالب بود… ایمان داشتم قانون داره درست کار می کنه… اما چه چیزی تغییر کرده؟؟… من که مثل هر روز سعی می کردم توحیدی رفتار کنم… تا اینکه متوجه شدم یه چیزی تغییر کرده… همسرم در اتاقی بستری هست که ظرفیت دو بیمار رو داره… در 8 روز اول… هم اتاقی همسرم فردی بسیار ارزشمند و مودب و مهربون و شوخ طبعی بودن … ایشون نویسنده بودن… بعد از 8 روز وقتی ایشون مرخص شدن و جاشون یکی دیگه اومد … دقیقاً از همون روز جهان مدارها، کاری می کرد که من نرم تو… دیر برسم… یا اگه اجازه میدادن برم تو در حد 5 دقیقه بود و جالبه که وقتی تو این تایم کم میرفتم تو… اینقدر فرکانس اتاق بد بود که دوست نداشتم زیاد بمونم… و یادمه یه روز که هم اتاقیش رفته بود اتاق عمل… من خیلی راحت اون روز رفتم تو … جهان هم مداری داشت کار خودش رو می کرد… وقتی اینو متوجه شدم دیگه زور نزدم برای رفتن..‌. و از همسرم می خواستم که اگه براش امکان داره اون بیاد بیرون و تو سالن قدم بزنیم… وقتی من با این قضیه به صلح رسیدم… دیروز هم اتاقیش با رضایت خودش مرخص شد… یعنی هنوز باید حدود یک ماهی بستری میشد هاااا… ولی رفت… و جالبه که از دیروز و امروز من خیلی راحت رفتم تو… تاکسی به موقع می اومد… من به موقع می رسیدم… و حتی دیروز که همسرم تو اتاق عمل بود… و من قطعا باید بیرون می بودم… خدا کمک هاش رو فرستاد و من در اتاق همسرم تنها بودم و چند ساعت با فایل های استاد نجواهای ذهنم رو کنترل کردم… و امروز هم خیلی راحت رفتم تو … و دوباره وجه خداگونه انسانها رو تجربه می کردم…

واااای بچه ها نمی دونید چقدر حالم خوبه… چقدر به فضل خدا دارم رشد می کنم… خودم تغییر مدارم رو دارم حس می کنم… چقدر روی کارکرد قانون دقیق تر شدم… الهی شکر … الهی شکر…

و یه چیز جالب بگم

یه روزی از همون روزا که اجازه نمیدان برم تو… داشتم تو حیاط بیمارستان قدم میزدم… و ناخوداگاه داشتم زیبایی ها رو پیدا می کردم و تحسین می کردم… یک لحظه یه آقایی رو دیدم که خیلی فرکانسش بی نظیر بود… فرکانسش منو به خودش جذب کرد… و با نگاهم داشتم دنبالش می کردم… دیدم که چقدر مودب و مهربونه… چقدر با خدمه رفتار خوبی داره…

متوجه شدم که احتمالاً یکی از کارکنان بیمارستانه… چقدر به خاطر رفتار خوبش با خدمه تحسینش کردم… به خاطر خونگرمیش…

فردای اون روز هم که اجازه ندادن برم تو… به همسرم گفتم اون اومد پایین و تو سالن داشتیم با هم قدم میزدیم… که بازم اون آقا رو دیدم… یه حسی بهم گفت این دکتر همسرمه… از همسرم پرسیدم دکترت رو میشناسی؟؟… گفت نه … حسم گفت برو از نگهبان بپرس ببین فامیلیش چیه… وقتی پرسیدم… چشام قلبی شد… خدای من…‌ الله اکبر… اون شخصی که اینقدر فرکانسش خوب بود و من اینقدر تحسینش کرده بودم… دکتر همسرم بود… رفتم و باهاش صحبت کردم… چقدر انسان فوق العاده ای بود… چقدر ساده و بی ریا بود… خدا حفظش کنه…

اینم از درس امروزم … 11 تیر 1403

رَّبِّ أَنزِلۡنِی مُنزَلࣰا مُّبَارَکࣰا وَأَنتَ خَیۡرُ ٱلۡمُنزِلِینَ

خدایا شکرت