سریال سفر به دور آمریکا | قسمت 170

به نام الله

سلام به دوستان عزیزم

در تاریخ بیستم دی ماه هزار و چهارصد و یک من و عزیزدلم به دره ی زیبای درگاهان رفتیم.

خانومم نکات مثبت این کمپ رویایی رو در قالب یک کامنت زیبا برای من تایپ کرد و من تصمیم گرفتم که اون رو با شما عزیزانم به اشتراک بذارم.

(به نام خداوند خالق یکتا و هادی

نزدیکای صبح ک دیدم بارون شروع شده، یکم دو دل شدم. ولی یه حسی تو وجودم بود که با دفعه های قبل خیلی فرق داشت. انگار جرات پیدا کرده بودم. با خودم گفتم: خب مگه چیه بقیه روزا آفتاب و آسمون صافه، الان بارونه و یکم هوا سرد و آسمونم پر ابر، دلم میخواست واقعا خودمو توی این شرایط قرار بدم تا باور کنم ک زندگی با هر شرایطی، میتونه زیبا و پر از لذت باشه. بر خلاف باورایی ک قبلا داشتم. ساعت 7 پاشدم و وسایلو آماده کردم. ولی هنوز یکم تردید ته دلم بود. اما با حسم جلو رفتم. قرار بود ساعت 8 زنگ بزنم به دلبر جان. زنگ زدم بهش گفتم: دیدی بارونه؟میتونیم بریم یا نه؟؟ وقتی گفت برای من بارون و غیر بارون فرقی نداره، دلم قرص شد و بهش گفتم پس اوکی، میریم. وقتی رسیدیم سر قرار، اسنپ گرفتیم به سمت مقصدمون، که خیلی هم زود اومد و توی سرما معطل نشدیم. جالب بود برام وقتی سوار شدیم که شرایط داره برامون انقد قشنگ جور میشه چون ماشینی هم که اومد خیلی اوکی بود، آخه تو اون شرایط دوحالت داشت تمرکز بر روی نکات منفی و استرس اینکه چجوری قراره بشه یاااا تمرکز بر روی نکات مثبت و داشتن حس خوب برای رقم خوردن اتفاقات قشنگ و زیبا. راننده بهمون گفت که اونجایی که مقصدتونه 20 سانت برف نشسته!! که دلبر جان خونسرد با لبخند گفتن: نهایت همونجا برمیگردیم. توی ماشین دلبر جان یک فایل از استاد عباسمنش رو گذاشت ک باهم گوش بدیم، در مورد تمرین ستاره قطبی بود ک استاد داشتن در موردش توضیح میدادن. منم واقعن بعد از شنیدن حرف راننده به آرامش نیاز داشتم تا حسم بد نشه، چشامو بستم و درخواستای اونروزم رو به خدا گفتم. وقتی رسیدیم صحنه واقعا جذابی بود همه جاااا پر از برف و کاملا سفید. راننده بهمون گفت: مواظب باشین سرما زده نشین چون اینجا موبایل آنتن نمیده، ولی به طرز عجیبی حس منفی یا نگرانیش در ما اثری نداشت.

پیاده شدیم و دلبر جان کیسه هایی ک آورده بودیم رو پامون کرد و شروع کردیم به حرکت. خیلی جذاب بود تمام صحنه هایی ک قبلا دیده بودیم تماما زیر برف بود. برف ریز میبارید ولی هوااا اصلا سرد نبود. شایدم ما زیادی لباس پوشیده بودیم. مقصدمون خود آبشار نبود ولی یه غار مانندی بود بالای صخره ها که دفعه قبل تو مسیر آبشار دیده بودیم. پناهگاهی بود ک از برف حفظمون کنه و بتونیم اتراق کنیم. تو مسیر تا یه جایی رد ماشین بود ولی از یه جایی به بعد دیگه اثری از هیچکس نبود. انگار فقط ما بودیم و خدا و رد پای چند تا حیوون. از اونجا یه حس عجیبی اومد سراغم. دیدن دره های بلند دوطرف پر از برف. مه ای ک بالای سرمون بود. صدای شر شر آبی ک از صخره ها میومد و انگار به قول دلبر جان توی دل کوه بود. رد پاهایی ک ازمون میموند روی برفا و غیر ما رد پایی نبود. یه تنهایی عجیب، جوری که خدا رو شدیداً میشد حس کرد. یکم مچ پام درد گرفته بود ولی بروز ندادم چون میخواستم ک برسیم به اون تصویر قشنگی که توی ذهنم داشتم. اون سرپناه، استراحت، باهم کنار آتیش … ولی ما هیچی نداشتیم برای آتیش روشن کردن که بقول دلبر جان

«انشاالله پیدا میشه» و این اعتماد و حس خوب، ما رو به نتیجه رسوند. توی مسیر ناخوداگاه دلبر جان چشمش افتاد به شکاف صخره که به طرز عجیبی یه کنده خشک بینش قرار داده شده بود با چند تا تکه چوب کوچکتر ک فقط میشد اونا رو معجزه خدا دونست و بس. پیچیدیم چوبا رو لای شالم که خیس نشن توی مسیر، و ادامه دادیم… یکم که جلوتر رفتیم یه حس بریدن از ادامه توی وجودم داشت به وجود میومد چون هم کوله سنگین بود و هم چیزایی ک دستم بود. ولی یه همراه داشتم کنارم ک جسارتش و امید دادنش بهم قدرت و قوت قلب میداد هرچند که خودمم دلم میخواست توی این هدف پیروز بشم و نشون بدم به خودم ک توان رسیدن رو دارم. تا یه جاایی که جلو رفتیم واقعن برامون سوال شده بود ک چرا هنوزززز نرسیدیم به اون سرپناهی ک دفعه قبل دیده بودیمش توی راه؟ به پیشنهاد دلبر جان من یه گوشه ای پناه گرفتم ک خیس نشم تا اون بره و بررسی کنه که چقد دیگه مسیر مونده، چون حدس میزد که همین نزدیکیا باشه و من که دیگه داشتم از پیدا شدن ناامید میشدم، وسایلو گذاشت کنارم و رفت. دقایق اول تو تنهایی مطلق حس غریبی داشتم حسی ک تا حالا فقط توی فیلما و داستان ها دیده بودمش. ولی اونجا خودم داشتم تجربش میکردم. یکم ک گذشت نگران شدم و چون شرایط اوکی ای نبود برف و یخ زدگی و سرخوردن و … کم کم داشت ورودیای منفی نفوذ میکرد که پاشدم و شروع کردم به صدا زدنش، محمدددد، فقط صدای خودم بود که میپیچید توی دره و برمیگشت، ولی محمد جوابی نمیداد انگار صدامو نمیشنید. دوباره صداش زدم بلندتر … محمددددددد بازم نشنید انگار خیلی دور شده بود. ناخوداگاه ترس برم داشت و با تمام وجود بار سوم بلندتر داد زدممم محمددددددد … اگه جواب نمیداد واقعا میبریدم و اشک امانم نمیداد که یه دفعه جوابمو داد، اونجاااا بود که انقد خوشحال شدم از شنیدن صداااش که اگه دنیا رو هم بهم میدادن اون خوشحالی رو تو وجودم حس نمیکردم. داد زدم خوبی؟؟؟ و اونجا فهمیدم که خیلی خیلی دوسش دارمممممم.

میخواستم بهش بگم که بیا برگردیم که با یه خوشحالی خاص با حالت نفس نفس زدن گفت: بیا بریم پیداش کردم. تمام موهاش خیس شده بود. مثی که تمام راه برگشت رو دویده بود ک زودتر بهم برسه. خودش نمیدونست ولی هر لحظه بیشتر از قبل عاشقش میشدم. وسایلو برداشتیم و ادامه دادیم. انگار انرژی گرفته بودم. امید رسیدن چراغش تو وجودم روشن شده بود و همون چند دقیقه استراحت بهم قوای مجدد داده بود. بالاخره رسیدیمممم. از صخره بالا رفتیم یه شکاف به ارتفاع تقریبا 2 متر و نسبتا بزرگ و کاملا خشک با یه جوی خیلی باریک آب داخلش، طراحی شکاف با معماری بی نظیر طبیعیش رو هیچ جا نمیشد دید واقعن چشمام به دیدن این همه خلقت زیبا نیاز داشت و بارها و بارها به خودم گفتم که چقد خوب شد ک به حسم اعتماد کردم و به جای موندن تو خونه تصمیم به اومدن گرفتم و تسلیم عقل و منطقم نشدم. دلبر جان برای روشن کردن آتیش چند تا تکه چوب دیگه پیدا کرد و خلاصه که بقول خودش نمیشد که اتیش روشن نشه باااید بشه و شدددد و با روشن شدن آتیش دلگرمیمون بیشتر شد. معرکه بود تصاویری که برای خودمون خلق کردیم. اونروز مااا خالق صحنه های زیبای زندگیمون شدیم، اون سرپناه قشنگ، اون آتیش معرکه، ویو برف و دره روبرومون، سقف سنگی بالای سرمون، کنارهم بودنمون همه و همه رو خودمون خلق کردیم با حس خوب، توکل، امید، باور، خواستن برای رسیدن و جسارت. چای و املتی ک با عشق روی اون آتیش درست کردیم رو هیچ قیمتی نمیشد براش گذاشت از بس ک محشر بود. بقول دلبر جان ک توی راه میگفت: ان مع العسر یسرا و واقعنم همون شد که گفت. بعد اونهمه سختی ک هیچی جز زیبایی نبود حالا رسیدیم به این آسونی ک فقط لذت بود و عشق.

یه پرنده ی زیبا شبیه به گنجشنگ، اما با رنگ های زرد و مشکی اومده بود توی شکاف کوه. دقیقا کنار ما، معلوم بود اومده که خیس نشه و شاید یه غذایی پیدا کنه.

اون بالا عبور مه وَهم عجیبی داشت. وهم از اونهمه عظمت و زیبایی! و اونجا فهمیدم زندگی ینی چی؟؟

موقع پایین اومدن چون کفشامون خیس شده بود زیر جورابامون پلاستیک پوشیدیم و بعد کفش که اینجوری پاهامون گرم بمونه و راحت تر ادامه بدیم. البته بگم که هیچ ردپایی از خودمون بجا نگذاشتیم و هیچ چیزی رو اونجا رها نکردیم و کل زباله ها رو با خودمون برداشتیم تا در زیبایی طبیعت خدا دخالت نکرده باشیم. چون باورمون این شده که همه چیز به تو برخواهد گشت. موقع پایین اومدن یکم استرس داشتم و کلی فکر که با رسیدن به پایین صخره تماما از بین رفت چون واقعن حسم عالی شد و کل ورودیای منفی از بین رفت. تغییر رو تو خودم احساس کردم من دیگه من قبل نبودم،باور و ایمان، جرات و جسارتی ک پیدا کرده بودم منو تغییر داده بود و قدم توی این راه گذاشته بودم و الان به خودم افتخار میکردم. ن تنها به خودم بلکه به داشتن یکی مث دلبر جانم اینطور با جسارت با باورای قوی با توکل و اعتماد بخدا و حس خوبش افتخار میکردمم و هر لحظه بیشتر از قبل خدا رو بخاطر داشتنش شکر میکردم. انگار حالا بیشتر میدونستم که چرااا عاشقانه دوسش دارم. توی مسیر برگشت فقط لذت بود و بس، دست تو دست هم جلو اومدیم جوری که اصلا باورم نشد اون مسیر سخت رفت اینجوری به یه چشم بهم زدن تموم شد و به گفته دلبر جان حس خوب و غر نزدن توی برگشت باعث شد طول مسیر رو فقط لذت ببری و سختی رو حس نکنی. انقد حس خوب که موقع برگشت یه خانواده سه نفره که برای تماشای برف اومده بودن بهمون پیشنهاد دادن که اگه میخواییم با ماشین اونا برگردیم و ما با کمال میل قبول کردیم در حالی که همون چیزی بود که واقعا میخواستیم. و خدا شنید و اجابت کرد. بقول استاد وقتی حست خوب باشه درهای رحمت و نعمت و اتفاقات خوب توی اون لحظه به روت باز میشه و من اینو اونجا باتمام وجود تجربه کردم و نتیجه گرفتم که چیزی جز این نیس و هر چی نتیجه ها بیشتر، باورت قویتر و هرچه باورهات قویتر ایمانت بیشتر میشه . توی ماشین وقتی یکم از مراحل مسیر و ماجرامون گفتیم بهشون، باورش براشون سخت بود که ما توی چنین برفی تا اونجا رفتیم. اما برای ما، گفتنش چیزی جز لذت نبود. اون لحظه به خودم افتخار کردم بخاطر داشتنش و بابت کنارهم بودن کلی خدا رو شکر کردممم. افتخار میکنم به داشتنت و بودن کنارت ️)

در پناه الله