سریال سفر به دور آمریکا | قسمت 181

به نام خداوند بسیار بخشنده ی بسیار مهربان

سلام

استاد، من روز به روز دارم بیشتر عاشق این جهان و این سیستم میشم.

من همیشه آدمی بودم که عاشق زندگیه، عاشق همه ی لحظات و همه ی تجربیاتش توی این دنیاست،

اما هر چه قدر بیشتر میگذره، هرچقدر درکم از این جهان و سیستمش بیشتر میشه، بیشتر و بیشتر دلباخته ی زندگی کردن میشم.

بیشتر و بیشتر شکرگزار و سپاسگزار میشم..

نمیدونم چجوری برسونم احساسم رو. چجوری منظورم رو منتقل کنم.

چیزی نیست که بتونم اونجوری که ارزشش منتقل شه، توی کلمات بگنجونم و بیانش کنم. هرچی بگم، کوچیکش کردم. انقدر بزرگ و عمیقه که توی ظرف محدود کلمات و جملات جا نمیشه.

نمیدونم چجوری بگم قدر لحظه لحظه ی زندگی تو این دنیا رو بدونید که حق مطلب رو ادا کرده باشم.

نمیدونم چجوری بگم حتی یک دقیقه ناراحت بودن، اشتباه محضه که کلامم رو درک کنید.

اشتباه نه فقط به خاطر قانون، اشتباه به خاطر اینکه فقط حیفه.

خیلی حیفه..

وقتی ارزش تک تک ثانیه های این زندگی برات آشکار بشه، میفهمی که حیف بودنی که میگم یعنی چی.

باید این پرده از جلوی چشمانت بره کنار تا جان کلامم رو درک کنی.

استاد، واقعا وقتی ما با این اگاهی، به رعایت کردن قانون بپردازیم چقدر چقدر راحت تر و خالص تره.

میگیم احساس خوب مساوی با اتفاقات خوب.

اما اگر ریشه و فلسفه ی همین احساس خوب رو هم درک کنی، خیلی خیلی بیشتر رعایتش میکنی..

این دنیا قانونش اینه اره، اما چرا اینه؟ پشتش چیه؟

من، امروز، الان، با عمق وجودم درک میکنم که چقدر لحظه به لحظه ی این زندگی ارزشمنده. چقدر زیاد حیفه که بخوای با ناراحتی حتی یک ثانیه زندگیت تو این دنیا رو سپری کنی..

باز هم میگم که این صحبت هارو نمیشه تو کلام گنجوند و بازگو کرد.

الهام و آگاهی ایه که ذره ذره به وجودت تزریق میشه و تو الهام رو نمیتونی با کلمات توصیف کنی..

استاد، من الان تماما چشمم، تماما گوشم، تماما حسم.

چقدر دیدم وسیع تر شده.

چقدر سعی میکنم که تک تک لحظه هام رو با حال خوب و دادن حس خوب به خودم و

دیگران سپری کنم.

چقدر من از هر اتفاق خوب و بدی شاکرم. چرا که اتفاقات خوب نشانه ی باور های خوب من هستند که موفق به ساخت و تثبیتشون شدم و اتفاقات بد نشانه ی باورهای مخربی هستند که هنوز درون من وجود داره و نیاز به کار داره..

درک میکنی که چقدر اساس و ساز و کار این جهان بر پایه ی خیره؟..

درک میکنی که این جهان با تو سر جنگ نداره و فقط یک سیستمه که اگر درکش کنی، متوجه میشی که اساسش روی خیر و رشد بنا شده؟..

درک میکنی که تک تک لحظه هات انقدر ارزشمندند که فقط باید با خنده و خوشحالی بگذرونیشون؟..

درک میکنی که هیچ مشکلی از هیچ عامل بیرونی ای نشات نمیگیره و همش برمیگرده به باورهایی که برای خودت ساختی؟..

درک میکنی که تو بدون هیچ شرط و شروط و دلیل و مدرکی، همینطوری لایق همه چیزهایی که میخوای هستی؟ و اگر ظاهرت زندگیت داره میگه که نیستی فقط به خاطر اینه که درک نکردی که هستی.. باور نداری که هستی..

اینارو باید دررک کرد.. اینارو باید با عمق جان بهش رسید.. نمیشه فقط خوند و با فقط خوندن، فهمیدش.

مثل جملات معمولی میمونه، اما در اصل جملات پر عمق و سه بعدی که فقط یه عده ی محدود میتونند از کنار بهش نگاه کنند و عمقش رو ببینند.

واقعا هر چقدر بیشتر درک کنی، بیشتر خاموش میشی.

هر چی بگی کم گفتی.. هرچی بگی کوچیکش کردی..

این جهان بر پایه ی خیر بنا شده و هر اتفاقی بیفته در جهت خیره.

چقدر این جهان زیبا و پشتیبانه و چقدر ما نمیبینیم..

چقدر این جهان همراه و حمایتگره و چقدر ما بهش اطمینان نداریم..

خدایا چشمانم رو باز کن

گوش هایم رو شنوا کن

تا درک کنم جهانت رو به همون شکلی که هست..

تا دستان جهانت رو باز بذارم و بهش این اجازه رو بدم که بهم خیر برسونه..

خدایا کمکم کن که خودم جلوی نعمات زندگیم رو نگیرم..

کمکم کن که کمک هات رو بپذیرم..

بهم توفیق مشکور بودن رو بده..

استاد، لذت درک قانون و بعد عمل کردنش، بی نهایت بیشتر از فقط عمل کردن بدون درکشه..

بی نهایت بیشتر..

بی نهایت.

خدایا شکرت که هرچقدر شکرت کنم کمه..

چقدر ما انسان ها محدودیم برای شکرگزاری تمام و کمال خداوند..

خدایا بهمون تمام و کمال نشون نمیدی، چون واقعا نمیتونیم تحملش کنیم.. نمیذاری تمام و کمال جهانت رو درک کنیم چون نمیتونیم تاب بیاریم..

خدایا من همین الان هم با همین قطره آگاهی میخوام منفجر بشم.. میخوام از درون متلاشی بشم..

نمیتونم تاب بیارم و نمیتونم غلیان احساس شکرگزاریم رو ابراز کنم و دارم دیوانه میشم..

حسم خیلی زیاده و من خودم برای ابرازش خیلیییی کوچیک و محدودم..

مثل یک توپ که خیلی زیاد توشو از هوا پر کنی، یه جایی تاب نمیاره و منفجر میشه..

منم همون احساس رو دارم..

منم با همین ذره الهام، حس میکنم انقدر پر شدم که میخوام منفجر بشم..

خدایا حتی همینم حواست بهمون هست و جلوی چشمامو گرفتی تا زیاد نبینم.. چون اگر خیلی ببینم.. واقعا دیوانه میشم..

ذره ذره و کوچیک کوچیک دستت رو از جلوی چشمام برمیداری تا یکهو غش نکنم.. ذره ذره و چیکه چیکه بهم الهام میکنی تا ظرفم کم کم بزرگ شه و الهامات توش جا بشه..

خدایا به اسمت قسم میخورم که حالا با جان و دل باور کردم که هر اتفاقی برام میفته خیره..

تمام شک و شبهه ی من رو جوری از بین بردی و جوری درکش رو در درونم تزریق کردی که فقط از عهده ی خودت برمیومد..

من با عمق این اگاهی یکی شدم و اون منه و من اونم.

بند بند وجودم با همین ذره آگاهی داره از هم میپاشه.. همین ذره تمام دنیا رو در خودش داره و باز هم فقط ذره ای از توعه..

ذره ای شناختمت و بند بند وجود کوچکم تاب این ذره از دریای تو را هم نداشت.

نیافتم خدایی را که چون تو عاشق باشد.. نیافتم عاشقی را که چون تو عاشق باشد..

پناه میبرم به بزرگی خودت از شر ناسپاسی هایی که با معشوقت عجین شده..

تمام زمین و آسمان را برای من آفریدی و مرا برای خودت..

حتی توانایی این را ندارم که تمام عشق تو را در خود جا بدهم..

عاشقی هستی که انقدر معشوقت رو دوست داری که حتی نمیذاری از عشق تمام و کمال خودت به خودش با خبر بشه.. چون میدونی که تاب نمیاره.. چون اقیانوس رو نمیشه درون یک قاشق ریخت..