سریال سفر به دور آمریکا | قسمت 186

بنام خدایی که بشـــــــدت کافیست

سلام به همه همسفران نازنینم

خدای من شـــــــــکرت یک قسمت دیگه از این سفر نابمون و کلی زیبایی هایی که نوش جان کردم

الان ساعت یک و 13 دقیقه بامداد روز چهارشنبه شروع به نوشتن کردم تو دل تاریکی خونه و گیاه پتوس زیبایی که روبروم هست که وقتی خریده بودمش کوجیک بود برگهاش تا نصف تنه اش بود ولی الان برگ هاش بزرگ شدن و رفته روی دیوار و کلی زیبا کرده این خونه مون رو و من هر بار که نگاهش میکنم کلی کیف میکنم

باز هم این قسمت با رقص و آهنگ تو یه فضای فوق العاده با کلی آدم خوش انرژی شروع شد و باز هم استادی که یاد گرفتیم ازش کار کردن روی خودمون زمان نمیشناسه و همیشه ادامه داره تا وقتی که زنده ایم، مهم نیست چقدر روی خودمون کار کردیم و چه نتایج بزرگی گرفتیم اگر میخوایم این نتایج ادامه داشته باشه و باز هم بیشتر و بزرگتر و لذت بهش تر بشه باید همیشه روی خودمون کار کنیم و چی بهتر از عزت نفس که پایه و اساس همه چیز هست، استاد جان بی نهایت تحسین میکنم شما رو که هر کلمه ای که به ما میگید قبل و بعدش شما با تمام وجودتون بهش عمل کرده و میکنید و این همون صداقته هست که مریم جان و تمام ما دانشجوهای شما این رو لمس کردیم تو کلمه به کلمه ا یکه آموزش میدید و به لطف الله و شما داریم با این رسال و زندگی در بهشت تو زندگی تون هم میبینیم و بهتر و بـــــــــهترها درکش میکنیم

شاید به قول خودتون رقص بلد تیستید ولی چقدر خوب و با اعتماد به نفس میرید وسط و با عشق می رقصید و از این کار لذت می برید، استاد من به لطف دوره عزت نفس خــــــــتیلی تغییر کردم میدونم که هنوز باید بیشتر و بیشتر هم کار کنم ولی تا همین جا هم من خیل یتغییر کردم و از نظر عزت مفس اصلا هیـــچ ربطی به زینب قبل تهیه این دوره نداشتم، منی که شهره فامیل و غریبه و دوست و آشنا بودم تو خجالتی بودم آگاهانه وارد شغلی شدم که اصلش صحبت کردن و ارتباط برقرار کردن اونم اغلب با کسانی که از نظر موقعیت اجتماعی و مالی و بقیه موارد بالاتر از من بودن (همون چیزی که تو چکاب فرکانسی قدم اول هم میکید استاد در خصوص این توانایی برقراری ارتباط)، آگاهانه هر جشنی بود کوچیک بزرک من وسط بودم و می رقصیدم منی که رقص بلد نیستم و خیلی مهم ترش همون بحض خجالتی بودن در حد غیر قابل تصورش، یکی از این تجربه ها اتفاقا بجز بحث عزت نفس به سلامتی هم برمی گرده، همین سه ماه پیش به جشن تولدی دعوت بودیم و من و یکی از خواهرام که وارد دوره سلامتی هم شده بودیم تو اون جشن بـــــــــــیشتر از همه و تقریبا از اول تا آخرش وسط بودیم اونم مایی که برخلاف بقیه بجز ناهاری که خورده بودیم تو خونه دیگه تو جشن تولد فقط یه چایی خوردیم ولی بیشتر از همه شون انرژی داشتیم و رقصیدیم و رقصیدیم، البته همون وسط هم ذهن جان باز هم سعی میکرد زورش رو بزنه که بشینم دیگه اکیه حالا رقصیدی دیگه کافیه بابا ببین بقیه چطور قشنگ تر می رقضن ولی توجه نمی کردم و فقط می رقصیدم و لـــــــــذت می بردم

خـــــــــدای من شـــکرت، سفر ادامه داره، استاد این دقیقا یکی از خواسته های من بود که میگفتم چقدر خوب میشه حالا حالاها ادامه داشته باشه چون خـــــــــیلی خیلی لذت بردم، من مخصوصا بخاطر فوت مادرم یه خورده کم کار شدم تو سایت ولی با بودن تو این مسیر من نگاهم فرسنگ ها نسبت به مرگ تغییر کرد و این سریال هم مثل سری اولش خـــــــیلی بهم کمک کرد که با توجه آگاهانه به زیبایی بزرگتر بشم، خـــــــــــدایا شـــــکرت، استاد عزیزم و مریم جان سپاسگزارم از شما عزیزان دلم

قدردان بودن و سپاسگذار بودن نسبت به خودمون نسبت به جهان اطرافمون، چیزی که هر لحظه باید تمرین و تکرارش کنم و خدا رو شکر میکنم دیگه داره بخشی از وجودم میشه، شما استاد عزیزم هم که اینقدر قشنگ به این قانون عمل میکنید که هر بار من با دیدن رفتارهای طبیعی و روزمره شما در راستای عمل کردن به این قانون، بیشتر یاد میگیرم تا من هم همینطور متعهد باشم به عمل کردن، مثل استفاده از این کارواش زیبای سکه ای که بهش هدایت شدید که هر چقدر سکه بیشتری بدید آپشن ها و مدت زمان بیشتری رو به شما میده (همون سیستمی بودن جهان) که یه قانونه، آدم نیست که بخواد دلی بسوزه دلی به رحم بیاد، اگر در مسیر درست بودم نعمت های بیشتر بهم داده میشود تمام، لاجرم داده میشود جون قانونش همینه، خدایا شـــــکرت برای این فورد زیبا و فوق العاده که بوسیله اون استاد و مریم جان به کلی نشنال پارک های زیبا و کلی زیبایی های دیگه رفتن و ما همراه با اونها نوش جام کردیم و بزرگتر شدیم، چـــــــقدر با عشق و با حوصله استاد ایم فورد زیبا رو شستن و برق انداختن که الحق شایسته اش بود

و اما پاسپورت های مربوط به نشنال پارک ها چه ایده جذابی هست، دمشون گرم، تمام نشنال پارک ها در اون ذکر شده و میشه قشنگ هر کدوم رو رفته باشیم تیکک بخوره و مهرش هم بزنیم

خدای من چه غار زیبایی بود، چه متریال طبیعی جادویی بود تو این غار، هر قسمتش به یه شکل زیبای خاصی بود، سنگ هایی که به شکل جادویی و دیوانه کننده ای پیکر تراشی شدند که به قول مریم جام انگار یه پیکر تراش حرفه ای نشسته قدم به قدم سنگ هایی که تو این غار هست رو تراشیده و به این شکل جادویی دراورده باشه، خدای من الله اکبر از این همه زیبایی که تا چند وقت پیش استاد جان که کل ایالت ها رو تقریبا رفته میگفتن آمریکا رو حداقل 50 سال زمان نیازه تا زیبایی اش رو دید ولی الان میگن نه بابا فقط همین یه دونه ایالتش اینقدر زمان لازم داره، خدای من شـــــــــــکرت برای بی نهایت بودن زیبایی ها و نعمت ها و ثروتها

خدایا شــــــــکرت، چقدر لذت بخشه هدایت کردنت خداجونم به سمت در بهترین زمان و مکان بودن، که مهم ترین شعار استاد جان و مریم بانو هم هست در شروع مخصوصا هر سفرشون و می بینیم که چقدر قشنگ همیشه خداوند در بهترین زمان و مکان هدایتشون کرده، همیشه هر جا رفتن بهترین آب و هوا رو تجربه کردن، چاهایی که همین که استاد و مریم جان از اون جا خارج شدن شنیدن کلی برف و بارون های شدید اومده ولـــــــی وقتی اونا اونجا بودن نه خبر فقط خبر هوای خوب و دلپذیر برای تجربه زیبایی ها بوده و بس، خدایا شـــــکرت

هر لحظه مون توحیدی تر و ثروتمندتر در پناه رب العالمین