سریال سفر به دور آمریکا | قسمت 194

سلام به تمام عزیزان

خدای من! چقدر اتفاقات اطرافمون با تفکراتمون یکسانه! همین دیشب بود که داشتم فکر میکردم من از زبان استاد خیلی چیزها شنیدم و داستان زندگیشون رو میدونم. از تجربیاتشون استفاده کردم و تونستم زندگیم رو بهتر از قبل بسازم. ولی در مورد تجربیات زندگی مریم جان چیز زیادی نمی دونم. این فقط یه فکر بود که برای یه لحظه از ذهنم گذشت و من امروز که فایل رو گوش کردم خشکم زد! چطور انقدر همه چیز هماهنگ عمل می کنه؟ این قوانین خیلی ساده هستن! خیلی ساده تر از اون چیزی که ما فکر می کنیم دارن عمل می کنن! خدایا شکرت!

مریم جان عزیزم سپاسگزارم از شما بابت این تجربه ی ارزشمند.

احساس لیاقت چیزیه که من فکر می کنم دارم، اما افکارم نشون میده توی این مسیر باید بیشتر پیشرفت کنم. اعمالم رو درست کردم ولی افکارم هنوز جای کار داره. هرچند همون ها هم دارن هر بار بهتر و بهتر میشن و من این روند رو می بینم. اما باید تکاملش طی بشه که بتونم به اون جایی برسم که با اطمینان بگم: “من احساس ارزشمندی می کنم”.

یادمه در دوران کودکی و نوجوانی خیلی وسیله نگه می داشتم. همه چیز رو جمع می کردم و هیچ چیزی رو دور نمی نداختم. همین باعث شده بود دور و برم پر بشه از انباشتگی و چیزهای به درد نخور. تمام این وسایل رو، هم تو اتاقم جا می دادم و هم اون هایی که دیگه استفاده نمیشد رو می بردم تو زیرزمین خونمون می ذاشتم.

یادمه یه روز در دوران نوجوانی نشستم و به اطرافم نگاه کردم. به این آشفتگی ها نگاه کردم و از خودم پرسیدم کجای کار ایراد داره؟ اونجا بود که گفتم من باید یه تغییر اساسی توی سبک زندگیم ایجاد کنم.

از اتاقم شروع کردم. تمام وسایلم رو از توی کمدها بیرون کشیدم و بعد از تمیز کردن داخل کمدها، فقط چیزهایی رو دوباره توشون گذاشتم که همیشه استفاده می کردم. این کار رو برای زیرزمین هم انجام دادم و باورتون نمیشه چقدررررر فضا اضافه اومد! چند وقت بعد هم یه ماشین بازیافتی اومد دم خونه و ما تمام اون انباشتگی ها رو بهش دادیم ببره و فضا از قبل هم وسیع تر شد. از همون موقع به بعد تصمیم گرفتم دیگه چیزی رو که استفاده نمی کنم نگه ندارم.

این ها رو گفتم که بگم همون تجربه باعث شد وقتی بزرگتر شدم هم به دنبال چیزهایی نباشم که انباشتگی ایجاد می کرد. یه دورانی بود که لوازم آرایش زیادی نداشتم ولی خیلی غلیظ آرایش میکردم.

گذشت و گذشت و من دیدم کم کم دیگه حوصله ی آرایش کردن هم ندارم. وقتی با استاد و مریم جان آشنا شدم، انقدر باورهام متحول شد که بدون آرایش می رفتم بیرون. هنوزم همینطورم. اگه بخوام برای دل خودم یه رژ میزنم و اگه نخوام هم همینطوری بیرون میرم.

این قضیه به حدی رسیده که چند وقت پیش همسرم بهم می گفت ماشالا به این سیبیلا! دیگه برا خودت مردی شدی! و باورتون نمیشه من با همین موهای پشت لب و بدون آرایش میرم بیرون. گاهی شده که خواستم برم صورتمو اصلاح کنم اما نرفتم. چون نیاز دارم احساس ارزشمندی رو برای خودم درونی کنم. گاهی شده فکر کنم اگه رژ بزنم موهای پشت لبم کمتر دیده میشه و همون موقع اتفاقا تصمیم می گیرم بدون رژ برم بیرون. من زمانی ابروهام رو برمیدارم که خودم دلم بخواد. اگه این فکر از توی ذهنم بگذره که: “حالا با این ابروها، مردم دربارم چه فکری میکنن”، ابروهام رو برنمی دارم و اتفاقا همینجوری توی اجتماع حاضر میشم.

این کارها برای من یه تمرینه. یه تمرین که بهم احساس ارزشمندی رو یادآوری میکنه. ممکنه زمانی که به احساس لیاقت و ارزشمندی واقعی رسیدم، سعی کنم آراسته تر باشم، ولی هنوز وقتش نرسیده.

سپاسگزارم از استاد عزیز و مریم جان نازنین که همیشه درس های بزرگی به ما میدن.

خدایا شکرت که حالم عالیه و دارم پیشرفت می کنم.

خدایا سپاسگزارم به خاطر همه چیز.

من همین جوری که هستم ارزشمندم. من به خاطر وجود خودم ارزشمندم.

خدایا شکرت.