سریال سفر به دور آمریکا | قسمت 195

قبل از هرچیزی میخواستم از خانم شایسته تشکر کنم که اوج اعتماد به نفسشون رو با فیلم‌برداری کردن از هر مکانی، حتی مکان‌های عمومی به بچه‌ها آموزش میدن! قبلا هم این مثالو زدم، دوباره میگم …

درست مثل پدری که نه با تذکر دادن و نصیحت کردن؛ بلکه با نشون دادن شخصیت واقعیش به بچه‌هاش درس میده!

این مصداق بارز استاد عباس‌منش و خانم شایسته‌ست و میخوام بگم چه بسا بیشتر از هر دوره آموزشی، صرف دیدن شخصیت شما عزیزان برای ما، رساتر از هر دوره‌ی آموزشی میتونه باشه.

شاید به همین خاطره که هیچ کدوم از فایلای شما، حتی مسافرت‌هاتون صرفا یک مستند ازمریکا نیست و همیشه برای ما آموزنده‌ بوده.

این بار هم اعتماد به نفس خانم شایسته بود که از همون ابتدای فایل توجه منو جلب کرد ‌که چه خوب میتونن در مکان‌های عمومی از زوایای مختلف محیط برای ما فیلم‌برداری کنن.

اصلا بحث اعتماد به نفس به کنار، چه عشقی پشت این کار هست که ایشون به هر طریقی شده، صبح اول وقت که از خواب بیدار میشن تصمیم میگیرن زیبایی‌های محیط رو برای ما ضبط کنن وهر منظره‌ی زیبایی در سفر می‌بینن رو به ما هم نشون بدن.

نه‌تنها از بابت فیلم‌برداری بلکه از بابت ادیت فیلما هم ازتون متشکریم!

خیلی حس خوبی میده وقتی اونجا رو با صدای همون محیط و موزیک پس‌زمینه‌ی امریکایی که در حال پخش بود به ما نشون دادین، مرسی!

اما بریم سراغ بحث داغی که استاد روی فایل ضبط کرده بودن و مثل همیشه با صحبتاشون اون فایل رو برای ما لذت‌بخش‌تر کردن؛ درست مثل یک سس برای غذا، مثل زعفرون برای برنج، مثل کره برای کباب، مثل روح برای تن!

از همون اول که جمله‌ی Do not mess with Texas رو دیدم توجهم جلب شد و مثل یک علامت سوال گوشه‌ی ذهنم بود که منظورش چیه و چه داستانی داره تا اینکه خود استاد در مورد این قضیه صحبت کردن

با صحبتای استاد یاد پارسال پیارسال خودم افتادم، زمانی که من و عده‌‌ای از مردم فهیم شهر دور هم جمع شده بودیم تا جمعه‌هامون رو به طبیعت اختصاص بدیم؛ اما نه برای طبیعت‌گردی، بلکه برای پاکسازی طبیعت!

یادمه از همون بچگی یادگرفته بودم که اگر زباله‌ای داشتم اونو پیش خودم نگه‌‌دارم تا زمانی که به سطل زباله برسم …

بزرگتر که شدم و به کوه و طبیعت میرفتم، اگر سر مسیر کوهنوردیم که از نظرم یک محیط بکر محسوب میشد بطری یا پوست شکلات می‌دیدم، داخل یک کیسه میریختم و با خودم حمل میکردم تا به سطل زباله برسم.

گذشو و گذشت تا اینکه افتخار حضور در این جمع پاکسازی طبیعت رو داشتیم و تصمیم‌گرفتیم که هر جمعه که همه آزادترن، یک نقطه‌ی از طبیعت شهر رو انتخاب کنیم و با پاکسازی محیط، نه‌تنها به زیبایی بیشتر اون نقطه کمک کنیم بلکه به صورت غیرمستقیم به مردم اطراف نشون بدیم که زباله ریختن باعث خم شدن قامت چندین نفر پیر و جوان و زن و مرد در هر سن و جایگاهی شده!

بگذریم …

من اون دوران سعی می‌کردم طبق عادت قبلیم، صرفا با هدف گام برداشتن برای زیباتر کردن محیطم فعالیت کنم و هر بار که به هر نقطه‌ای می‌رفتیم، مجذوب طبیعت و محیط اونجا میشدم حتی اگر زباله هم داشته باشه.

ینی یه جورایی این خصلت در وجودم بود که تمرکزم بر زیبایی منطقه بود نه زباله‌هاش، در عین حال سعی میکردم زباله‌ها رو بردارم تا به زیبایی بیشتر اون منطقه زیبا کمک کنم.

اما میدیدم افرادی که اتفاقا خیلی فعال‌تر از من بودن در اون جمع، و صدبرابر بیشتر از من زباله جمع میکردن با هر زباله‌ای که بر میداشتن مدام مسئولین و شهرداری و مردم و … رو مورد عنایت(!) قرار میدادن و یه جورایی انگار با این کار ارزش اون کار خودشون رو پایین می اوردن و احساس خودشون رو بد میکردن.

همونجا بودش که فهمیدم چه‌بسا دو نفر یک کار یکسان و در ظاهر مثبت رو انجام بدن؛ اما یکی با تمرکزش بر نکات منفی اون کار احساسش رو ناخوداگاه بد کنه!

به نظرم یه جاهایی اینقدر مرز بین زیبایی و زشتی کمرنگه که شاید حواسمون نباشه در ظاهر داریم یک کار مثبت انجام میدیدم اما در باطن در حال ارسال فرکانس نامناسبی به جهان هستیم.

خیلی تفاوت هست بین اینکه یک زباله رو برای زیباتر کردن زیبایی که میبینی برداری، یا اینکه اصلا اینقدر غرق زباله‌ها بشی که به دنبال مقصر و مسبب بگردی.

مدت‌هاست دیگه افتخار حضور در اون جمعیت پاکسازی رو به دلیل جابجایی شهرم ندارم ولی هر بار که اون عزیز خیلی فعال در گروه رو میبینم یا باهاش صحبت میکنم، مدام تعریف میکنه که فلان جای تفریحی رفته بودیم و کوهی از زباله سر راه دیدیم!

یا مثلا همیشه هر جا میرن زباله بیداد میکنه و … .

اینا رو گفتم که بگم انگار تمرکز بر زیبا‌یی‌ها برای من کار خودشو کرده و در شهری هستم که مشهورترین مکان‌ تفریحیش همیشه پاک و پاکیزه‌ست و من به ندرت یک زباله روی زمین اونجا دیدم!

گالری گوشیم همیشه پره از زیبایی‌های محیطم، فرقی هم نداره که سه تا درخت هم‌اندازه کنار هم باشه یا یک درخت تنومند!

یادمه یه روز روی یک نیمکت از اون پارک بزرگ نشسته بودم و دیدم رهگذری چندتا زباله از سر راهش برداشت و داخل همون سطل زباله جلوتر انداخت!

همیشه مفتخرم از اینکه مدتی از عمرم رو برای زیبایی بیشتر طبیعتی که همیشه مجذوبم میکرد گذروندم و از اون به بعد؛ بدون اینکه متوجه بشم درختان و کوه و جنگل یک رنگ و بویی متفاوت با حالتی از سه‌بعدی و برجستگی و درخشندگی خاص رو برام به ارمغان دارن.

در این بین ممکنه یه وقتایی زباله ببینم، آلودگی ببینم، اما سعی میکنم در عین حال که اعراض میکنم رو حساب نا‌آگاهی و نادانی افراد بذارم تا اینکه مثل سایر اعضای گروه با دیدن هر زباله‌ای بهم بریزم و دنبال مقصر باشم.

هنوزم مردد هستم که این متنو بفرستم یا نه چون نمیخوام حرفام رنگ و بوی تعریف از خود داشته باشه یا اینکه خدای نکرده بخوام ارزش کار هم‌گروهی‌های سابقم رو زیرسوال ببرم اما صرفا هدفم این بود با یک مثال ملموس نشون بدم چه جاها ممکنه تصور کنیم داریم کار مثبتی انجام میدیدم و واقعا هم ظاهر اون کار مثبته اما خودمون هستیم که با تمرکز بر نازیبایی‌ها، یه سری چیزا و تجربیاتمون رو عوض کنیم!

ممکنه کسی زباله‌ی طبیعت رو جمع‌آوری کنه، بدون منت، بدون درخواست و بدون تقاضا، صرفا برای حال خوب و پاکسازی درونش اما چه بسا شخصی در هیمن پاکسازی، کینه و نفرت از یه سری عوامل و مسئول و دولت و … وارد ذهنش کنه، اون هم بیش از پیش حتی!

چه بسا کسی در حال ضبط مستند سفر به دور امریکاست، چه بسا افراد زیادی باشن که کار مریم خانم رو انجام میدن؛ اما ممکنه همه زیبایی‌ها رو نشون ندن و چه بسا نکات منفی که برمیخورن رو با گزارش تصویری نشون بدن!

مسلما تفاوت هست بین نتایج زندگی یک مستندساز مثل خانم شایسته با کسی که نازیبایی‌ها رو نشون بده.

مثل همیشه ممنونم بابت زحمات گرانقدرتون؛ منتظر سایر قسمت‌ها هستیم