سریال سفر به دور آمریکا | قسمت 197

سلام به خداوندِ قشنگم.

سلام به ربّ العالمینِ نازنینم.

سلام به استادهای نازنینم:

استاد عباس منش و مریم جان.

سلام به تک تک اعضای محترم و ارزشمند این خانواده ی صمیمی و دوست داشتنی.

سفر شروع شده، مدت هاست شروع شده، اما الان فهمیدم و درک کردم من داخلِ یه سفرِ دیگه ی موازی هم هستم علاوه بر سفرهایی که با جابجاییِ مکانی از یه نقطه به نقطه ی دیگه ای از این کره ی زمین میرم.

من وارد یه سفر جذاب و هیجان انگیز به داخلِ خودم شدم.

مدتهاست شروع شده اما من الان بهتر درک کردم…

امروز صبح در پیاده روی، تو سفرِ معنوی ام به داخلِ خودم، اللهِ یکتا، با من خیلی صریح صحبت کرد:

سمانه یادته چطور به این خونه (بهشتِ الانم) رسیدی؟

من که تو رو می‌رسوندم و رسوندم به خواسته ات، فقط تو باید انتخاب میکردی از چه مسیری برسی.

از یه دالانِ سرسبز و خنک و زیبا، یا کویرِ خشک و داغ و سوزان؟

پارسال خواسته ام چی بود؟

از فضلِ خودش مبلغِ خرید خانه فراهم شد برامون، ما باید می‌گشتیم و خونه رو پیدا میکردیم.

اون زمان با کنترل ذهن آشنا نبودم، برای رسیدن به این خونه مسیرِ کویر رو انتخاب کردم، چون اصلا نمیدونستم دالانِ سرسبز و خنک و زیبایی هم هست که میتونه منو برسونه به خواسته ام.

من باید از کویر عبور میکردم که هم بهتر درک کنم و هم قدرِ دالانِ سرسبز رو بهتر بفهمم…

چرا این صحبت‌ها باهام شد، چون داشتم از کنار سه خونه ویلاییِ بالکن دار زیبا رد میشدم و تحسینشون میکردم، کاری که یک ساله دارم انجام میدم، و بعد یه لحظه یه نجوایی گفت:

خونه ی فعلی (مجتمعی که برای من بهشته، به نامِ ارغوان) شد، اما خونه ویلایی نمیشه چون خیلی شرایطشون فرق داره مخصوصا از لحاظ قیمت میگم چون خیلی بهاشون بالاست…

و اینکه من خونه ویلایی دوست دارم، خودمون فقط بدونِ حتی یه واحد همسایه، یعنی حیاط پارکینگ ساختمان فقط در اختیار خودمون باشه بدون همسایه.

خدا بهم گفت:

مگه این خونه رو تو درستش کردی و به دستش آوردی که حالا فکر میکنی خونه ویلایی رو نمیتونی به دست بیاری؟

خونه ی ارغوان رو که من بهت دادم…

(مبلغِ خرید منزل از فضل خداوند و بسیار آسان و زیبا فراهم شد.)

این خونه ویلایی، یا هر خواسته ی دیگه ات رو هم من بهت میدم، تو چیکار داری؟

قسمتِ تو فقط اینه که انتخاب کنی از دالانِ سبز میخوای برسی به خواسته ات یا از کویرِ سوزان؟

چطوری؟

-اینکه الان لذت ببری با خونه ای که داری توش زندگی میکنی. (اینو استاد جان بارها تاکید کردن تو فایلها)

-اینکه نترسی و عجله نکنی، شتاب نداشته باشی واسه رسیدن و از مسیر لذت ببری. (اینو استاد جان بارها تاکید کردن تو فایلها)

– اینکه تو کنترل ذهن کن، ورودی های ذهنت رو کنترل کن، باقیش با منه، اجابتِ خواسته با من، کنترل ذهن با تو. (اینو استاد جان بارها تاکید کردن تو فایلها)

خب حالا دیدم خدا رو شکر خودش راهم انداخته تو لذت بردن از داشته هام و خونه ی بهشتی که داخلش زندگی میکنم و محوطه ی زیبا و سرسبزش.

بلافاصله این آشکار شد که خونه ویلایی دقیقا مثل خونه ی بهشتیم میسّر و فراهم میشه لاجرم.

ببین دیگه چی میخوای و از کدوم مسیر دوست داری برسی؟ دالان سرسبز یا کویر؟

بلافاصله اومد بچه…

رهروی ما اینک در منزل است

اونم در بهترین زمان و شرایط آشکار میشه برات.

من میدونم، تو نمیدونی سمانه.

چشم، البته که من نمیدونم، شما میدونی.

البته که من هیچ، همه تو.

البته که هر چی دارم، از شماست، از فضلِ شماست.

من چیکاره هستم وقتی تو خودت انقدر همه چیز رو انقدر زیبا بهم میدی. مسیر رو هموار و شیرین میکنی.

البته که تک تک زیبایی ها و خبرهای زندگیم، اعتبارشون از خودته خدای نازنینم.

نکته: سمانه وقتی از خواسته ای که میخوای و دیر بهش میرسی، به خاطرِ خودت ناراحت میشی یا به خاطر حرف مردم؟

به خاطر حرف مردم (ایموجیِ کوبیدن دست روی پیشونی- ایموجیِ خوشحالی که اینقدر با خودم صادق شدم تعارف ندارم.)

خب پس خدا جونم، همزمان که اجابتِ خواسته هامو بررسی و تایید میکنی لطفا روی قسمتِ بی توجهی به حرف و قضاوت دیگران هم تقویتم کن، دمت گرم، خیلی باصفایی، مخلصیم.

خدایا، بی نهایت بار شکرت که تو عدم توجه به حرف و قضاوت دیگران، خیلی خیلی بهتر شدم، این قضیه پاشنه اشیلمه، باید هر روز کار کنم روش تا بهتر و بهتر شم.

صدا و نجواها میان و میرن، اونجاست که اهمیتِ کنترل ذهن – کنترل ورودی به شدت معلوم میشه.

الهامات امروز بخشی اش تو پیاده روی اومد، بخشی اش تو مکالمه با مامانم دقایقی پیش.

یه درسی ار توی حرف هام به مامانم واسم آشکار شد:

آگاهی که خدا از زبان خودم به سمانه انتقال داد:

تو دو تا لیوان داری.

قراره پُرشون کنی در زمانِ حیاتت.

1- یه لیوان، مخزنی برای تمامِ کارهای دلی و عشقی و قلبیت برای دیگرانه.

خدمت و محبت به خلق، همه ی مخلوقاتِ خدا، همه نه فقط انسان.

همه یعنی: انسان، حیوان، گیاهان، وسایل و …

هر چیزی یا هر کسی که در این جهان به تو خدمت کرده و میکنه.

مثلا سایه ای که ساختمون ها یا ابرها تولید میکنن تو خیابون تا تو که پیاده روی میکنی خنک بمونی و …

2- یه لیوان، مخزنی برای تمامِ کارهای دلی و عشقی و قلبیت برای خودته.

وقتی قرار باشه بررسی کنی لیوان هارو، لیوانِ خودت وضعیتش چطوریه؟

اینارو داشتم به مادرم میگفتم و بعد از مکالمه یهو آگاه شدم سمانه جون خودت چی؟

ظاهراً این بود که چون مادرم به دلیلِ مهربانیِ زیادی که داره، همیشه لیوانِ دیگران رو پر و لبریز میکنه، لیوان خودش …

به مادر گفتم، بهمون گفتن:

هر چی در این جهان به دیگران نیکی کنی، پاداشی عظیم (با عرض سلام به داداشِ عزیزم آقا سید عظیم بساطیان عزیز :) )بهت میده خدا.

غلط نیست، پاداشِ اعمالِ نیک رو که همینجا هم خدا میده، کاملا به روز و آنلاین محاسبه میکنه با آدم، اولیش حالِ خوبمون هست و …

اون جهان هم ادامه ی این جهانه.

اما ادامه اش رو نگفتن:

هر چی در این جهان به خودت نیکی کنی، پاداشی عظیم دریافت میکنی.

وجودِ شریف و ارزشمندِ خودت کمتر از دیگرانه؟

چرا و چی شد دیگری شد ارجح، خودت شدی تهِ لیستی که حتی بهش سر هم نمیزنی گاهی چه برسه به اینکه بخوام بهش برسم.

خب، این شد که اهمیتِ توجه به وجودِ نازنینِ خودم رو بهتر و بهتر درک کردم.

حالا چرا ما دیگری رو ارجح میدونیم به خود، علاوه بر باورهای مذهبی که یادمون دادن؟

چون یه باورِ معیوبِ دیگه هم یاد گرفتیم:

اگه به خودت توجه کنی، مهربونی کنی، برای خودت خرید کنی، خودتو تحسین کنی، پر رو میشی، مغرور میشی، سرکش میشی …

نه بابا، اصل رو درک کنی مغرور نمیشی.

اصل میگه وجودِ همه ارزشمنده، انسان، حیوان، مخلوقات همه و همه.

اصل میگه وجودِ انسان دیگر ارزشمنده، وجودِ خود هم ارزشمنده…

غرور وقتی میاد که من خدا رو از یاد میبرم…

غرور وقتی میاد که من خودمو بالاتر از خدا میدونم، خودمو بالاتر از هر انسان دیگه ای، بالاتر از هر مخلوقی میدونم.

غرور وقتی میاد که من فکر میکنم آسمان شکافته شده فقط من افتادم پایین، و دیگر هیچ.

من وقتی به خودم محبت میکنم، قربون صدقه خودم میرم، اتفاقا از خدا تشکر میکنم که با خودم در صلحم، در ارامشم، کلی نعمت های خدا دسترسیشون برام باز میشه وقتی با خودم مهربونم، چون ارومم اتفاقا رفتارم با سایر مخلوقات خدا هم بهتره و خوش اخلاق ترم.

اینطوری شاکر خدا هم هستم برای به دنیا اومدنم، شاکرم که بلد میشم لذت ببرم تو زندگیم با داشته هام…

اینکه هر کسی چطوری لذت میبره تو زندگیش، چطوری حالش خوبه با خودش، کاملا شخصیه و هر کسی سبک خودشو داره…

منظورِ من به مادرم این بود که در کنارِ خوشحالی برای کارِ نیکو کردن برای دیگران، به لیوانِ محبت به خودت هم نگاه کن.

خودت رو لایق بدون تا تهیه کنی هر اون چیزی رو که کیفیت زندگیتو بهبود میده.

من هیچ اصراری نداشتم و ندارم به تغییرِ سبکِ زندگیِ دیگری، در نهایت هر کدوممون مسیول زندگی خودمونیم، هر چیزی هم تو زندگیمون هست پاسخِ افکار و فرکانسهای خودمونه.

ما تو گفتگوهامون خیلی از درس ها و قوانینِ زندگی رو با هم مرور میکنیم، مثال میزنیم، دو تامون به هم کمک میکنیم در مسیر…

قبلا جِلِز وِلِز میکردم، میگفتم مامان به خودت توجه کن، مدتهاست که ریلکس ترم نسبت به گذشته چون هم بهتر متوجه شدم و هم درک کردم که هر کسی مسئول زندگی خودشه، اگه افکارمون بهبود پیدا کنه واسه خودمون خوبه، نکنه هم تاثیرش تو زندگیِ خودمونه.

دیگری کنترلی نداره بر زندگی مون.

خدا رو شکر برای نعمتی به اسمِ تفکر

اینکه متوجه بشم و توجهم جلب شه به اتفاقات زندگیم، مسیر زندگیم، ببینم چی به چیه، چی و چرا به وجود اومده…

خوشحالم که جرقه های سفر به درون، از زمانِ آشنایی با استاد، برام زده شد و روز به روز بهتر شد و این ماه ها بهترین ها رو دارم تجربه میکنم از ابعاد مختلف روی روحیه ام، اخلاقم، جسمم، ارتباطاتم و …

الهی شکرت که تو زندگیمی و انقدر هر لحظه با برکت ها و روزی های حساب و غیر حسابت، سورپرایزم میکنی.

سلام آقا اسحاقِ عزیز و محترم.

بسیار بسیار بهتون تبریک میگم برای خلقِ خواسته تون.

مبارک تون باشه، نوشِ جونتون باشه.

جایی هستین که باید باشین.

کامنت تون عالی بود و پر از نکاتِ زیبا و یادآوری کننده برای من:

از اونجایی که استاد همیشه میگه هیچ چیز رو تحمل نکنید و فرق زیادی بین صبر و تحمل هست منم تصمیم گرفتم این موضوع رو تحمل نکنم و پیش خودم گفتم من لایق داشتن حساب بانکی مثل بقیه انسان ها هستم.

واقعا تحسینتون میکنم که آموزش استاد رو در عمل، انجام دادین.

امیدوارم ایرانِ نازنین رو با خاطره های خوبش، ترک کنی و واردِ ایتالیای نازنین بشی و خاطره های خوبِ جدید خلق کنی.

پیش به سوی بهترین ها.

از امروز سعی میکنم توحیدی تر عمل کنم و همه کارهارو بسپرم به اون چون من واقعا هیچی نمیدونم و اونه که همه چیزها در کنترلش هست اونه که بهت ویزا میده نه کنسولگری فلان، نه آفیسر فلان

به قولِ شما:

امیدوارم بیشتر و بیشتر یادمون بمونه توکل کنیم بر خدا، تا آسان شیم برای آسانی ها، و زندگی مورد دلخواهمون رو از مسیرِ سرسبز و آسان خلق کنیم.

دعایِ خیر من و همه ی بچه ها، بدرقه ی راه و مسیر و رشدتون.

ممنونم که نوشتین و رد پا گذاشتین از خودتون.

بهترین ها پیشِ روتون، هر کجایِ این جهانِ پهناورِ خدا که هستین.

ان شالله بهترین هارو به یاریِ اللهِ یکتا، تو ایتالیا یا هر مقصدِ بعدی تو مسیر زندگیتون، خلق کنین برای خودتون و حسابی لذت ببرین.

همگی در پناهِ رب العالمین نازنینم باشیم.

مشتاقِ شنیدن و خوندنِ سلام تون از ایتالیا هستم.

الهی شکر برای این سایتِ توحیدی و آشنایی با استاد جان و مریم جان و تک تک دوستانِ نازنینم در این خانواده ی صمیمی و دوست داشتنی.

به نام خداوند مهربونم.

سلام به همه ی اعضای خانواده ی صمیمی ام در سایت.

سلام آقا احسان.

از آخر کامنت تون میخوام تأییدها و تحسینهارو شروع کنم:

این کامنت نوشتن عین صلاه، عین سپاس‌گزاری، توجه بر نکات مثبت، کشف خودت، پیدا کردن ترمزها و ایجاد باورهای قدرتمند

دقیقا چه فراوان هستن کشف و شهودهایی که من خودم اینجا تو این فضا و بین کامنت خوندن و نوشتن تجربه کردم.

همینطور از طریقِ تمامِ لحظاتی که قبل از آشنایی ام با سایت، از طریقِ نوشتن تو دفترهام خلق شدن.

خدا رو شاکرم برای تک تک لحظاتِ اگاهی، هم از طریقِ نوشتن، هم خوندن، هم شنیدن، هم دیدن، هم تجربه کردن، هم حس و درک کردن…

چقدر قلبم گشوده شد وقتی داستانِ کافه و غذا خوردنِ راحت و گربه ی مادر رو گفتین که داشت به توله اش شیر میداد…

من شگفت زده میشم هر باری که یه حیوان با آرامش از کنارم رد میشه و نمیترسه و فرار نمیکنه…

دقیقا فرکانسِ آرامش و مهربانیِ شما رو حس کرده اون مامان پیشی …

جالبه وقتی ما میترسیم، یا انزجار داریم از چیزی یا عصبانی میشیم از چیزی، مادامی که تو فکرمون همین باشه، موقعی که مواجه میشیم با اون چیز همون حس رو تجربه میکنیم.

و دقیقا وقتی که حس نازیبا رو رها میکنیم، میگیم خیره، خدایا خودت درستش کن، بعد خبری از موردِ نازیبا نیست…

انگار اصلا وجود نداشته…

چقدر تاثیرِ تغییرِ باورها پررنگه.

من دارم به چشم میبینم چی بودم چطور فکر میکردم، حالا چی شدم با چه افکاری…

داستانِ آب پاشیدن به گربه و زگیل رو منم یادمه، چقدر این موارد الکی بهمون استرس میداد…

اساسی نداشتن ولی چون ما دنبال دلیل نبودیم و فقط می‌پذیرفتیم فارغ از هر کنجکاوی ی مقدسی، پس هر روز یه چیزی به این خرافات اضافه میشد.

اینکه از روی قبر رد نشین خوب نیست.

نوشته های روی قبر رو نخونین خوب نیست.

و خیلی های دیگه…

الان یادم نمیاد ولی چقدر مخ و ذهن ما الکی مشغول شده، حتی الان هم هست تا لحظه ای که متوجه بشیم وارد تله ی پذیرش بدون منطق شدیم.

یاد داستانی افتادم که جایی خوندم یا شنیدم:

خانمی سوسیس رو که میذاشت تو تابه تا سرخ کنه و همیشه سر و تهش رو میزد، کسی ازش میپرسه چرا اینکار رو میکنی میگه چون مامانم اینکار رو میکنه، میره از مادر خانم میپرسه دلیل کارشو، اونم میگه مادرم اینکار رو میکرده، حتما درست بوده دیگه…

تا چند نسل این سوال پرسیده میشه تا تهش معلوم میشه اون خانم اولیه (مادربزرگ یا جد) به دلیل اینکه تابه اش کوچک بوده اون زمان سر و ته سوسیس هاشو میزده تا جا بشن تو تابه.

کاملا منطقی و درست…

برای اون زمان و شرایط…

اما وقتی الگو برداری بدونِ تفکر باشه و فقط چشم (همون تقلید)، نتیجه میشه انجامِ کاری که نمیدونی چرا ولی مدتهاست انجامش میدی…

که گاهی زندگی رو سخت و سخت تر میکنه برات.

یاد یه سخن زیبا افتادم اگه اشتباه نکنم از امام علی ع که فحوای زیبایی داره:

فرزندتون رو با زمانه ی خودش تربیت کنین

یا یه همچین فحوایی…

طبیعتا نمیشه الگوی رفتاری و تربیتیِ دهه شصتی ها رو پیاده کرد روی دهه نودی و بعدی ها…

ما چشم می‌گفتیم بی پرسش گری…

بچه های نسل جدید پرسش گری یکی از تحسین برانگیزترین ویژگی هاشونه که من کیف میکنم.

البته دیگه خود ما هم وارد پرسش گری شدیم ریز ریز .

جالبه چیزهایی بوده تو مدرسه تو خانواده که میگفتن انجام بدین، می‌گفتیم چرا؟

میگفتن چون فلانی گفته، چون دین گفته، چون خوبه، چون ثواب داره و …

و من به شخصه دیگه ادامه نمیدادم…

بعدها تازه از عادل جان فردوسی پور یاد گرفتم که میتونم قانع نشم:

وقتی تو برنامه نود جوابی رو میشنید که به نظرش منطقی نبود یا توجیه بود و می‌گفت اجازه بدین قانع نشم…

تازه اونجا بود که سمانه متوجه شد میتونه قانع نشه، هر حرفی هر توضیحی لزوماً صحیح نیست، فرق نمیکنی کی اون حرف رو میزنه باید پشتش یه منطقی باشه…

اونم نه اینکه باز دربست آدم بپذیره…

از استاد کم کم یاد گرفتم بپرس کشف کن دلیل ها رو از آدم ها، اما باز رجوع کن به خودت و درونت و احساست و قلبت.

جواب درست خودت رو از قلب خودت بگیر، قلب خودته که وصله به خدا و انرژیِ منبع…

تقلید کورکورانه، کار خیلی بدیه

(با لحنِ مصرفِ بی رویه کار خیلی بدیه خونده شه :))))))

حالا چرا من سریع میپذیرفتم حرف ها رو؟

الان میگم بهت سمانه جون.

چون تو الگوی رفتاری تربیتی، حس کردی و فکر کردی اگه آروم تر باشی، کمتر بپرسی، بیشتر چشم بگی، بدون دونستنِ دلیل چشم بگی، اگه کمتر نظر بدی یا درخواستهاتو با شجاعت مطرح کنی حتما دخترِ مقبول تری هستی، دوست داشتنی تری، البته که تاییدهایی که میگرفتم روی این امر صحّه میذاشت…

آفرین سمانه

چه دختر خوبی

چه حرف گوش کن

چه بی توقع

چه ساکت…

اشکالی نداره ها، من به نیکی یاد میکنم از گذشته ام، چون همون مسیر و تجربه ها منو الان رسوندن به اینجا، که بهتر درک کنم چه رفتارهایی چه نتایجی داره.

حتما که تو زندگیم هم بهم خوش گذشته هم اذیت شدم.

اما الان میفهمم که اون چک و لقدهای جهان لازم بوده و هست تا بهتر بفهمم، برگردم تو مسیر درست.

این الگوی سال‌های متمادی تا نوجوانیِ من بود تا زمان دانشگاه که یهو ورق برگشت از یه دختر کم حرف و خجالتی که حتی تو سلام دادن هاش هم خجالت می‌کشید چه برسه به نظر دادن و ارائه ی سلیقه ی شخصی اش، یهو جهش پیدا کردم تو 17 سالگی به دختری که یهو عاصی شد، هنوز تِمِ خجالت رو داشتم اما تمِ خشونتِ کلامی، رُک گویی بهم اضافه شد، انگار که بخوام ناآگاهانه انتقام تمام سال‌های خجالتی بودنم رو از خودم و بیرون بگیرم…

اونم سالها بود تا سال‌های اخیر که متوجه شدم، نه سمانه جون، این سیستم که برو تو دلِ ملت و حمله کن بهشون تا کسی بهت حمله نکنه هم پاسخ نیست، توش آرامش نیست…

دقیقا مسیر آرامش ماندگارتر برام با استاد و سایت آغاز شد.

چرا ؟

چون استاد اولین کسی بود که منو وصل کرد به اصل، به توحید و انقدر صادق و شفاف بود و هست که سریع نشست به قلبم، من پیشینه ی خانواده مذهبی داشتم و دارم، هنوزم بعضی از اعضای خانواده پایبندن به الگوها اما من به لطف خدا افتادم تو مسیری که بفهمم خدا چیه؟

خدا کیه؟

چقدر توانمنده؟

چه ویژگی هایی داره؟

اگه میگین اینکار رو باید انجام داد چرا باید انجام داد؟

الهی بی نهایت شکر برای توحیدی که خدا از دست های استاد عباس منشِ نازنینم، به من هدیه داد. من این هدیه رو روی قلبم میذارم.

خلاصه که متوجه شدم همین فرمولِ هیچی نپرس فقط چشم بگو روی من جواب داد و من پذیدفتمش و انجامش دادم سالها.

الان خیلی خوشحالم که تونستم کمی درک کنم پرسش گری و تفکر باعثِ بهبودم میشه و دارم کم کم پیاده اش میکنم تو زندگیم.

خدا به همه مون کمک کنه بچسبیم به اصل و دور شیم از فرع.

خودش هدایتمون کنه که در تشخیصِ اصل از فرع آگاهانه و هوشمندانه عمل کنیم.

هدایتمون کنه به راه راست، راه کسانیکه به اونها نعمت داده نه مغضوبین و نه گمراهان.

الهی آمین.

ممنونم از کامنتِ زیبا و سرشار از آگاهی تون آقا احسان.

مثل هر بار، لذت بردم از خوندنش.

احسنت به شما که روی باورهاتون مخصوصا فراوانی کار میکنین، دنبالِ الگوهای موفق هستین.

سمانه تو دنیای جدیدی که خلق داره میکنه به لطف خدا برای خودش، با نگاهی روبه رو شده با حیوانات مخصوصا سگ، گربه، پرنده، مورچه ها که فقط عشق میبینم توشون، چون در لحظه وقتی میان پیشِ چشمم یادم میوفته مخلوقِ خداوندن، نه تنها نمیترسم، چندشم هم نمیشه، تازه کلی هم با هم سلام احوالپرسی میکنیم:)))

خدا رو شکر برای این تغییرِ نگاه که از مخلوقاتِ خدا نمی‌ترسم.

همه اش فضلِ اللهِ یکتاست، وگرنه سمانه هیچی.

شما، من و خیلی هامون آسان میشیم بر آسونی ها، چون از خدا خواستیم و خدا برامون فراهمش کرده.

چقدر زیبا و شجاعانه است که من هر چیزی رو مستقیم و فقط از خدا بخوام ولاغیر…

گاهی موفق تو این اصلِ توحیدی، گاهی نجواها شیطنت میکنن.

خوشحالم که بهبودهارو دارم میبینم و حس میکنم.

در ادامه هم عالی جلو میره چون موتورِ قدرت بخشِ هر کدوم مون خداست، یعنی تا وقتی از خودش بخوایم قوی و قوی تر میشیم.

خدایا شکرت که زیباترین و بزرگترین هدیه رو به من دادی، هدیه ی ارزشمندِ توحید.

سلام به پاکیزه ی نازنینم.

چقدر به این جمله نیاز داشتم و خدا برام فرستادش از طریقِ کامنتِ زیبایِ تو:

به نام خدایی عشق و ارامش

که آغوشش امن ترین هست و جای هیچ نگرانی نیست

نتونستم ساده بگذرم از کامنتت و فقط 5 ستاره بدم و برم…

ممنونم برای نورِ داخلِ کامنت هات.

برای محبت هات.

برای تحسین هات.

برای خوش اخلاقی هات.

ماچ به رویِ همچون ماهت و یه دنیا حسِ خوب بیاد توی قلبِ نازنینت هر لحظه.

الهی شکرت که این سایت گنجینه ای هست از احساسِ خوب و اتفاقاتِ خوب.

سلام پاکیزه جانم.

سلام نازنینم.

سلام دوست قشنگم.

تو توی چه فرکانسی بودی که این شعرِ زیبا رو نوشتی اولِ کامنتت…

دخترِ خوب، قلبمو از جا کندی که…

تو برای من نوشتی:

عزیز من دوستتت دارم.

منم میگم:

عزیزِ من، پاکیزه ی من، دخترِ خوب و نازنین و مهربون:

خیلی دوستت دارم.

عاشقتم.

تو هر بار که مینویسی، منو بیشتر عاشقِ خودت میکنی.

قلبت پر از نوره، از خدا میخوام نورِ درونِ قلبت هر لحظه بیشتر و بیشتر شه.

الهی شکرت برای تمامِ زیبایی هایی که میاری جلوی چشم ها و قلبم.