سریال سفر به دور آمریکا | قسمت 201 - صفحه 2

سلام خدمت استاد عباس‌منش عزیز و خانم شایسته و همراهان مهربان.

امروز روز آخر سفر منه و من دارم برمیگردم به شهرم، سفری که شنبه 140‪2/05/28 شروع شد وشنبه 140‪2/06/04 تموم میشه به امید خدا

دیروز وقتی که بلیط برگشت رو گرفتم خیلی دلم تنگ شد برا اینجا، برا اینکه تو احساس بد نمونم سریع لباس پوشیدم رفتم جایی که باید میرفتم.

دوباره پل ورسک، دوباره، کوه و جنگل و تنهایی، دوباره رفتن تو دل تونل و روبرو شدن با ترسم.

وقتی خواستم شروع کنم به پیاده روی ریل و رفتن تو تونل، از حراست راه آهن پرسیدم که قطار ساعت چند میاد!؟ میخوام برم تو تونل.

گفت مشکل نداری بخوای بری تو تونل!؟

گفتم یعنی چی!؟

چه مشکلی!!

گفت یعنی نمیرسی!؟

گفتم نه نمیترسم، گفت قطار مشخص نیست کی میاد، ازش تشکر کردم و رفتم به سمت تونل

تو مسیر نیم ساعته ای که داشتم میرفتم تا برسم به تونل یاده قولهایی افتادم که به خداوند دادم تو 2 سال پیشم.

من به خداوند قول دادم و ازش درخواست کردم( به صورت طلبکارانه) که خدایا کمکم کن!

شرایط کاری و مالیم رو درست کن تا برم جنگلتو ببینم!

تا شکرگزارت باشم و لذت ببرم!

برم دریاتو ببینم تا به بزرگی و ابهتت پی ببرم!

برم کوه ها تو ببینم تا سجده کنم به درگاهت از عظمتت!

بارون و بیابون رو ببینم تا عششق کنم باهات!

بهم عشق بده، خودتم میدونی من آدمه خیییییلی دهن لقی هستم نسبت به محبت هایی که بهم میکنی! بهم خیر بده تا هرجا رسیدم بگم تو بودی!!!

په من الان چی دارم جز بدهکاری و بدبختی و گرفتاری و کارگری و نگرانی!

وقتی داشتم روی ریل راه آهن راه میرفتم از خدا تشکر کردم که هم نعمت هاشو بهم داد، هم قدرت عمل به قول‌هایی که داده بودم!

این خدا چقدر زیباست چقدر مهربونه که مشکلت رو حل میکنه، بعد قول حال خوبی و عشق رو بهت میده!

من دیدم بعد از اینکه شغلم درست شد وشرایطم بهتر شد تو این سفر، دریا رو دیدم و بزرگی و عظمت خدا رو ستایش کردم!

کوه رو دیدم و در برابر ابهتش خضوع کردم، جنگل رو دیدم و به زیبا آفرینیش پی بردم و تحسینش کردم، نوازش بارون و نسیم خنکش رو دیدم و باهاش عشق کردم،برقا رفتن و ستاره رو دیدم و شهاب سنگ رو نشونم داد، و به نزدیک بودنش و شنوا بودنش بیشتر ایمان آوردم.

بعد از گفتنه این حرفا با خودم رسیدم به تونل، تونلی که میترسیدم برم داخلش، همینکه داشتم به تونل نزدیک میشدم آیات قرآن اومد جلو چشمم و بهم گفت،

نمرود که ادعای خدایی می کرد رو ما آوردیم پایین، هیچ کس هیچ قدرتی در برابر ما نداره، کم کم سرعت راه رفتنم بیشتر و بیشتر میشد، کم کم اشتیاق رفتن توی تونل در قلبم بیشتر و بیشتر میشد وارد تونل شدم اما اینبار با چشمان کاااملا باز همه جای تونل رو نگاه کردم اینبار با اینکه موبایلم شارژ داشت اما چراغش خاموش بود و راه میرفتم بلللند داد میزدم سلاااام

سلاااام، میخواستم صدام بپیچه و با ترسم بیشتر روبرو بشم، چون تو تاریکی مطلق پیچش صدا ترس رو بیشتر میکنه،دیگه از صدای برخورد سنگ ها ی زیر پام به آهنای ریل نمی‌ترسیدم،تو مسیرم همون دخمه ای که بهش میگفتن جان پناه و ازش میترسیدم و کااامل برمیگشتم و نگاش میکردم و فیلم میگرفتم خیلی قدرت مند وشجاع تر بودم، داشتم از تونل خارج میشدم که قلبم گفت وایسا!

خم شو و یک تیکه سنگ بردار، یه سنگ برداشتم اندازه ی گردو و بهم گفت اینو از طرف من یادگاری داشته باش و همیشه این سنگ من رو به تو رو یادآوری کنه که من تو ترس ها و شرایط سخت کنارتم، یادت بیاد که تویی که فکرشم نمیکردی بری تو تونل من شجاعت دادم به قلبت و به همه چیز محیطم.

من این سنگ رو با خودم آوردم و با قلبم دوستش دارم

وقتی از تونل زدم بیرون برگشتم و به تونل نگاه کردم، با یه حسه غرور و خرسندی و احساس خوب بهش فهموندم که تو هیچی نیستی در برابر خدای من!

تو هیچی نیستی!

تو فقط یه ترس پوچ بودی که شکستت دادم!

از طرفی عاشق اون تونل شدم، دیگه نمیترسیدم ازش بلکه حس کردم دوستش دارم و باهام رفیقه، حس کردم اون هم بهم لبخند زد و تحسینم کرد!

اون لحظه خیییییلی خیییییییییییلی به خودم افتخار کردم که تو ترسم نمردم!

من اومده بودم که با ترس هام روبرو بشم

کم کم به رفتنم ادامه دادم و بعد از ده دقیقه ایستادم!

دیدم چند تا پرنده دارن بالا سرم تاب میخورن،نگاه ابرای پفکی بزرگ کردم که کم کم نور غروب خورشید قرمز رنگشون کرده بود، و شروع کردم به توبه کردن!

از خدا طلب بخشش کردم که جز اون به کس دیگه ای پناه میوردم، روی بقیه حساب میکردم، حال خوبی رو از بقیه میخواستم،نه مغزم توان حضم کلماتی بود که تو ذهنم میومد، نه چشمام توان این همه اشک رو داشت، و نه من قدرت ایستادن سر پا از ترس و ابهت قدرت خدایی که این همه هستی رو خلق کرد، پاهام سست شده بود که به زانو بیوفتم و به درگاهش سجده کنم، شروع کردم با پرنده هایی که بالای سرم رد میشدن صحبت کردن، با کوه ها که شکافی به اندازه ی یک خیابون پهن تو دلشون داشتن، صحبت کردن با جنگل و با ابر ها

بهشون میگفتم

ای پرنده ها!

شما شاهد باشین من به خدای خودم پناه میارم و توبه میکنم به درگاهش از هر شرکی که ورزیدم!

ای باد ای نسیم تو شاهد توبه ی من باش اگر در قیامت خدا ازم جواب خواست بابت شرکی که بهش ورزیدم، تو شهادت بده که من توبه میکنم و پشیمونم از گناهانم!

ای برگ برگ این درخت ها شما شاهد حالم باشین که من فقط خدا رو میخوام و قلبم رو بهش میدم، میگفتم و اشک میریختم، داد میزدم بدونه اینکه صدایی از دهنم خارج بشه،فقط میچرخیدم و اطرافم رو نگاه میکردم و آیه ی قرآن اومد تو ذهنم که :

به هر طرف رو کنید، رو سوی خدا کرده اید،و یاد مناجات حضرت علی افتادم که میگه:

از حکومت تو به کجا گریزم که هر جا رو کنم تحت حکومت توست!

من از خوف قدرتش حتی نمیتونستم به خودش بگم و ازش توبه بخوام، نه اینکه خدا رو خشمگین یا شکنجه گر ببینم!.

نه! انگار حس کرده بودم چقدر بزرگ و چقدر قدرتمنده!

یاده آیه ی قرآن افتادم که میگه اگر ما این قرآن را بر کوه نازل میکردیم، کوه متلاشی میشد!

ضعفم جوری بود که حس کردم باید بشینم

نشستم روی ریل و زانو هامو بغل کردم و سکوت کردم، دور تا دورمو نگاه میکردم،مثل بچه ای که از گشنگی گریه کنه و بعد از شیر خوردن آروم بشه و بخوابه، من آروم شده بودم. دوباره بلند شدم و شروع کردم پیاده رفتن، بعد از 1 ساعت رسیدم به جاده اصلی هوا تاریک شده بود ولی 1 ساعت پیاده راه داشتم تا کلبه ام، تو تاریکی شب، دل کوه و جنگل و کنار جاده تصمیم گرفتم این یک ساعت رو پیاده برم، بقدری حالم خوب بود شروع کردم به خوندن!. بلللند بلند داد میزدم و میخوندم

آهنگ هایی میومد تو ذهنم که قلبم رو شاد می‌کردن!

آمده ام که سر دهم

عشق تو را به سر برم

ور تو بگویی ام که من

نی شکرم شکر برم

اوست نشسته در نظر

من به کجا نظر برم

اوست گرفته شهر دل

من به کجا سفر برم

من به کجا سفر برم

با من صنما دل،یک دله کن

گر سر ننهم وانگه گله کن

مجنون شده ام، از بهر خدا

زان زلف خوشش یک سلسله کن

آه خدا ممنونتم بابت وجودت

ممنونم که لحظه به لحظه ی این سفر رو نوشتم تا رد پای این سفر توحیدی بینظیر بمونه تا همیشه

این سفر، تمامه قلبم رو بعد از 31 سال زنگ زدایی کرد، جلا داد!

سفری که به خدای واحد در عین این 7،8 روز حتی 1 لحظه هم نگفتم ای کاش کسی کنارم بود، 1 لحظه هم وقتم رو هدر ندادم و حوصله ام سر نرفت، اندازه ی کوووچکترین مسئله مشکل برام ایجاد نشد، از هرکی آدرس میخواستم اومده بود اهواز و خاطرات خوشی داشت و با محبت باهام رفتار میکرد، یه جایی از کسی آدرس خواستم گفت حالا تو بیا پیشم بشین، و نشستم با آرامش کلی صحبت کردیم و لذت بردیم و خندیدیم. تمامه این سفر لذت بود و لذت بود ولذت

و من از خداوند قول گرفتم که به زودی از این جنس سفر ها دوباره برام قرار بده.

خدایا شکرت

اما در نهایت از صمیم قلبم تشکر میکنم از عشق و محبتی که بهم داشتید درطول این سفر، از دعاهای خیرتون، تحسین کردنتون، نکته برداری تون، ابراز عشقتون، مهمون نوازی شمالی های عزیز و این بی‌نهایت عشقی که از شما گرفتم، ای کاش در توانم بود تک تک کامنت ها و امتیاز هایی که به کامنتهام میدادین رو جواب میدادم اما واااقعا بقدری درگیر معجزات زیبایی خداوند بودم که حتی وقت نکردم یه ماهی کبابی بخورم.

اما از صمیم قلبم ذوق میکردم وقتی میدیدم دوستی واسم کامنت نوشته

عاشقتونم خیییییلی

دوستون دارم