سریال سفر به دور آمریکا | قسمت 202

سلام به برادر عزیزم، آقای سید عظیمِ نازنین و موحد.

ممنونم که باز هم از نورِ وجودِ خودتون، در این کامنت، به من هدیه دادین.

هر چی خیر و خوبی و خوشی و سلامتی و ثروت در جهان هست، بیاد تو مسیرِ زندگیتون.

عشقِ بی نهایت واردِ زندگی تون بشه که اینچنین عشقِ پاک و خالصانه تون رو هدیه میدین به همه مون تو این سایتِ توحیدی.

ممنونم از نطرِ لطف و محبتتون.

در پناه خدای مهربون باشین همیشه.

الهی شکرت برای تک تک نعمت هات.

سلام به فرزانه ی نازنینم.

دوستت دارم.

به قولِ سعیده جان باشه :)

یعنی انقدر تو زندگی و احوالات و قلب همدیگه ورود کردیم که تو کامنتها نقل قول میکنیم از هم…

مثلا همین‌که تو کامنتهام دائم مینویسم رب العالمین رو از آقا حمیدِ امیریِ عزیز یاد گرفتم.

وای عاشقِ کرور کرور گفتن های پاکیزه جانم هستم.

یا از یاسمن جانم که موسسِ ایموجی های نوشتاری تو سایت هست، ایموجی نوشتن رو یاد گرفتم :)

خلاصه هر کدوم از بچه ها یه آپشنِ منحصر به فردِ خودشونو دارن :)

فرزانه جانم شب و روز و هر ثانیه ات خوش و روحانی و ملکوتی باشه.

در مورد پر انرژی وارد شدن تو کلاس، منم اینطوری بودم زمانی که معلمِ هنر دبستان پسرانه بودم…

اون سالها خاطرات خوشی دارن برام.

اکثر اوقات لذت میبردم از شغلم و سر و کله زدن با بچه ها…

شیطنت هامون…

صفا و معرفتشون…

منم وارد کلاس میشدم اکثرا با خوش اخلاقی و خنده و سلام سلام وارد میشدم…

به سبکِ زنده یاد هایده جان

سلام سلام

همگی سلام

زندگی سلام :)

آهنگ هم میذاشتم گاهی تو کلاس، بچه ها هم باصفا و پایه (چشمای قلبی قلبی)

حالا که از مدرسه گفتی، بذار یه خاطره شیرینِ دیگه هم بگم.

من سال 97 صبح ها که داخل حیاط نُقلیِ مدرسه میشدم، تا زمان شروع کلاس بشه، تو حیاط راه میرفتم، بچه ها هم تو حیاط بودن مشغول بودن، حرف میزدن، نشسته بودن روی سکوها…

من که راه میرفتم بعد از یه مدت یه سری از بچه ها، مخصوصا کوچولوترها، کلاس اولی ها، پشت سرم راه میوفتادن به پیاده روی، یعنی عین مامان مرغی بودم که جوجه هاش ردیف شدن پشتش و راه میان :)))))

عجب صفایی داشت، انقدر جیگر بودن آدم دلش می‌خواست قورتشون بده مخصوصا کوچولوترهارو…

بزرگترها خوابالو روی سَکوهای دور حیاط میشستن، بهم میگفتن خانم چه حال و حوصله ای دارین ها صبح…

از من گفتن که پاشید شما هم راه برید، از اونا هم نشستن سر جاشون:))))

من و تیمِ جوجوهام که حسابی کیف میکردیم.

الهی شکرت برای همه ی لحظاتِ خوشم در مدرسه با بچه ها و همکارانم.

الان متوجه شدم قبلا هم ناخودآگاه به زیبایی ها توجه میکردم، اما فرقش با الان اینه که الان آگاهانه توجه میکنم، و طبیعتا نتایج پایدارتری دارم و کمتر سینوسی میشه.

به میزانِ تعهدم به قوانین و اجراشون، نتایجم آشکار میشن‌.

خدا رو شکر از اون ایام عکس یادگاری زیاد دارم.

بی نهایت لذت ببر خانم معلم جان با بچه هات.

شما همیشه فرزانه ی ارزشمندِ من بودی و هستی و خواهی بود.

ارزشمندِ ارزشمند (ایموجی چشمای قلبی قلبی)

مرسی ازت برای تحسینت هات و انرژی و عشقی که هر بار سوارِ نقطه آبی و کامنت میکنی و میفرستی برام.

نوشِ جان کردم، گوارایِ وجودم شد، بَه بهَ، خیلی هم خوشمزه و شیرین بود.

ماچ به رویِ ماهت که ندیده میگم قشنگی، زیبایی از درون میاد روی چهره میشینه.

به قول یاسمن جان، بغل و بوس و قلبِ فراوان

از سمانه جان

به فرزانه جان

خدایا ازت سپاس گزارم که منو بهتر با سپاس گزاری آشنا کردی و روزی ام کردیش.

سلام به رضوانِ خلاقِ عزیزم.

داشتم برای فهیمه جانم کامنت مینوشتم که یهو اسمت اومد بالا توی قلبم…

گفتم حتما دلیل داره، شاید من درک نکنم اما میدونم که دلیل داره.

از طریقِ این کامنتت اومدم عرضِ سلام و ادب و احترام کنم بهت :)

اومدم خودتو ببینم همش که تو آشپزخونه ای :)))

امیدوارم لحظاتت سرشار از حس خوب و اتفاقات خوب باشه.

الکی کامنت رو کِش نمیدم و می‌سپرمت به اللهِ یکتا.

ماچ به روی ماهت و آفرین به خلاقیتت تو پروفایلهات.

الهی شکرت که یه عالمه دوستِ نازنین تو سایت دارم، و وقتی دلم تنگ میشه براشون میتونم به راحتی بهشون کامنت بدم.

سلام سمانه جان.

(باحاله، انگار دارم به خودم سلام میدم :) )

خدایا چقدر اسمِ من و دوستم قشنگه:

سمانه

مرسی برای نامِ زیبایی که روی من گذاشته شده.

سمانه جان، ممنونم که برام نوشتی.

احسنت به شما که بهبودگرایی رو جایگزینِ کمال گرایی کردی.

میدونی چیه سمانه جان…

کامنت های پاسخ که برای دوستام میذارم، روی رشد و بهبودم در کامنت نویسی خیلی بهم کمک کرده.

نکته ی مهمش همونیه که خودتم اشاره کردی:

قلبی نوشتن

کوتاه یا بلند بودنِ کامنت، کیفیتش رو مشخص نمیکنه.

کیفیت وقتی مشخص میشه که ما دلی و قلبی مینویسیم.

مرسی که برام نوشتی.

همیشه ذوق میکنم از دیدنِ نقطه ی آبی، که پیکی هست از جانبِ دوستانم برام، که عشقِ خدا بهم رو برسونه دستم.

پیاده روی عشقه.

پیاده روی معجزه است.

تا واردِ مدارش نشده بودم، هیچ درکی نسبت بهش نداشتم.

الهی شکر که روزی ام کرده خدا.

یه چیزِ دیگه هم بگم، از تجربه ی خودم:

متمرکز شاید از فروردین امسال شروع کردم به نوشتن و خوندن کامنت به صورتِ روزانه.

اول با روزی یک عدد شروع کردم، تا الان که متوجه شدم با عشق و کاملا خودکار و خودجوش روزانه تعداد زیادی کامنت میخونم و مینویسم، الهی شکرت.

در رابطه با دریافت پاسخ از دوستان (نقطه ابیِ شیرینِ سایت) اوایل کم بود، اما از وقتی متمرکز تو ستاره قطبیم نوشتم هر روز و مرتب دارمش، و تعدادشم برام خیلی شیرین تر شده، الهی شکر.

سمانه جان همینطوری کم کم کامنت بنویس و بخون، مطمئن باش چند ماهِ دیگه خودت تعجب میکنی چقدر راحت شدی تو خوندن و نوشتنِ کامنت در سایت.

در پناه رب العالمین نازنینم باشیم همگی.

الهی شکرت برای جریانِ زیبا و شگفت انگیزِ هدایت.

الهی شکر برای این سایت، استاد و مریم جون، فایلها، کامنتها و دوستانِ نازنینم در سایت.