سریال سفر به دور آمریکا | قسمت 204

خدایا سپاسگزارم به خاطر طبیعت سرسبزی که میبینم شکر به خاطر خونه های قشنگ .

شکر به خاطر آدمای خوب . آدم خوبی که کارشو ول میکنه که بیاد کمکت کنه گلی از گلهای بهشته . خدایا شکرت که میتونم ببینم و بشنوم درباره این آدما و همینطور تجربه کنم رابطه باهاشون رو. امروز عموی همسرم اومد باغ و با خودش گلابی اورده بود. از همسرم پرسید غزل کجاست ؟ من توی آشپزخونه بودم . اومدم بیرون و دیدم دست مادر همسرم یک گلابی قرررمز هست .رنگ گیلاس بود . خیلیییی زیبا بود . و همه داشتن با حیرت بهش نگاه میکردن . یهو عموش گفت این گلابیو برای غزل آوردم :)))

انقدر محبتش خالص و دلچسب بوود . قند توی دلم آب شد .

خدایا شکرت به خاطر گلهای توی گلدون جلوی ویزیتور سنتر. شکر به خاطر رنگ قشنگ روی دیوار که من عاشقشم . چقدر دلچسبه . چقدر دلم میخواد یک اتاق این رنگی (سبزآبی)داشته باشم که یک طرفش یک پنجره بزرگ داشته باشه . یه فرش دستبافت سبز چمنی با طرح سنتی که توش رنگهای سرخآبی و سبز کمرنک و زرد با حاشیه خطوط کرمی داشته باشه . دیوار سمت چپش رو که یه در چوبی پنجره دار هم داره چندتا گلدون کوچیک و بزرگ میذارم. البته یکی از گلدونامم حتما باید پتوس باشه که من هربار که میبینمش قند توی دلم آب شه . این گلدونو روی طاقچه میذارم که برگاش ازون بالا آویزون بشن .

کنارشم روی طاقچه چندتا قاب عکس میذارم که آدمای دوست داشتنی زندگیم با خاطره های قشنگی که باهم داریم هرروز توی یادم بمونن .

از بیرون پنجره بزرگی که کنار دیوار سمت چپه اتاقمه سایه روشن درختایی که زیر نور افتاب میدرخشن روی دیوار و روی فرش میفتن .

این اتاق انقدر بزرگه که من همه جوره توش راحتم . کلی هم ابزار کار دارم توش و راحت به کارای مورد علاقه م میرسم. روبروی‌پنجره که میشه منتهی الیه اتاق قشنگم ، یه میز پر از رنگای مختلف هست . پر از قلم . پر از بوم نقاشی

یه تخت خواب ایکیا که خودم نصبش کردم توش هست که هروقت خواستم استراحت کنم خیلی راحت برم روش و با لذت بخوابم .

در حال نوشتن کامنت بالا بودم که دیدم باید یه کارایی انجام بدم و رفتم … و الان که دارم مینویسم ساعت 19:32 دقیقه ست .

بعد از ظهر من توی باغی قدم میزدم خودم خلقش کردم . همش برای خودم نیست اما هروقت که بخوام میتونم بیام و لذت ببرم تازه با عشق ازم پذیرایی میشه .

همینطور که داشتم قدم میزدم به نعمتهایی که خدا تا الان بهم داده فکر میکردم .

در جلسه 3 قدم سوم استاد یه جمله ای گفتن که از کل اون آگاهیها همون یه دونه منو خیلی زیاااد به خودم آورد . خوندن قرآن مقاومتهامونو کم میکنه.

ازون روزی که دارم هرشب یه بخشی ازش رو میخونم احساس میکنم آگاهترم کرده .

خب طبیعیم هست .اگر در جهان مدرنی که داریم زندگی میکنیم هم بود ، اگر من پیامای دوستمو بخونم و بهشون توجه‌کنم بهش نزدیکتر میشم و بعدا بیشتر میفهمم که داره چی بهم میگه. قرانم همینطور بود تا الان برای من .

اصلا همین باعث شد که من آگاه بشم به نعمتهایی که دارم و تا قبل این نداشتم .

تا همین چند روز پیش احساسم دچار نوسان شده بود. ته احساسم ، مقایسه بود . همش دستاوردهامو کوچیک میکردم توی ذهنم و میگفتم چرا رشد نکردی ؟

امروز که داشتم توی باغ قدم میزدم یادم افتاد که من تا دوسال پیش ارزوم بود که یه باغی این جای شهر داشته باشیم که آخر هفته ها بیایم و لذت ببریم . ولی الان میتونم در مساحت خیلی خیلی زیادی قدم بزنم و هرجا که هستم بشینم دراز بکشم روی سبزه ها و زیر درختا . وقتی آبیاری میشه میتونم کنار آب بشینم و لذت ببرم‌

الان به هرمقداری که جا داشته باشم میتونم از هر میوه ای استفاده کنم و لذت ببرم . میوه هایی که قبلا یا نداشتیم توی باغ پدرم یا خیلی خیلی کم بودن و چیزی نمیموند.

مثل زردآلو . گلابی. هلو . شلیل . سیب .انواع آلو .گردو .انواع انگور ، خیار . انواع گوجه. خربزه .

قبلا توی جمع آدمایی بودم که از هر ده بیست تا جمله شون یک جمله اونم شاید درست و حسابی بود .الان توی جمعی هستم که کاملا متشخص، فرهیخته ، با ایمان ‌،مهربون موفق، سرشناس، اهل مطالعه ، مودب، محترم ، سخاوتمند، با عزتنفس ، باعشق هستن .

قبلا تو خونه پدریم اتاقهامون مشترک بود و من فضای خصوصی نداشتم برای خودم

اما الان توی خونه ای زندگی میکنم که کاملا دنجه. کل خونه در اختیارمه و خیلی آرومه. در اون نه پول آب و برق میدم ، نه پول گاز واجازه و شارژ . تازه باغبون هرروز محوطه رو آبیاری میکنه. کلی درخت هست توی محوطه که واقعا لذتبخشه قدم زدن در اونجا.

من قبلا توی یه شهری زندگی میکردم که پیاده رو ها و خیابوناش خیلی قشنگ نبودن . آدمای ثروتمند کمتری داشت . اما الان تو شهری هستم که هرروز دارن میسازنش . هرروز زیباتر میشه . آدمای ثروتمتد زیادی داره .هربار که میرم بیرون میبینم یه جارو ساختن.

قبلا هر خاستگاری که داشتم خیلی آدم معمولی بود . یعنی یطوری بود که من واااقعا دوست نداشتم ، الان با یه آدمی زندگی میکنم که فهیم ترین ، مسئولیت پذیدترین ،مهربونترین، باشعورترین آدمیه که تاحالا دیدم. همسرم بهترین رفیقمه. مثل پدرم هوای منو داره . مثل مامانم هرچیزی‌که برام خوب باشه رو برام میخواد .مثل یه استاد چیزهایی که لازم باشه یاد بگیرمو بهم میگه و راهنماییم میکنه.

بعد با خودم فکر میکردم که من آدم مناسبی بودم که خداوند طبق قانونش اینهمه خوبیو سرراهم قرار داد .

خیلی وقتا نه برای اینکه نتیجه بگیرم ، بلکه به خاطر این که توجه به نکات مثبت لذتبخش بوده اینکارو میکردم . همش سعی میکردم خودمو ارتقاع بدم چون من آدمیم که از یکجا نشستن و هیج کاری نکردن خوشم نمیاد .

حالا الان که برمیگردم به عقب نگاه میکنم میبینم من اونموقع هیچ اقدامی مثل حالا انجام نمیدادم . اما تمام تلاشمو میکردم که با توجه به توان و فهمم روبه رشد باشم و قانونو اجرا کنم‌.

من امروز فهمیدم که چقدر رشد کردم.

امروز فهمیدم‌که از کجا به کجا اومدم.

امروز فهمیدم که چرا نباید خودمو مقایسه کنم .

امروز فهمیدم که اگر سرم تو کار خودم باشه بیشتر میفهمم که کجاها معجزه هارو دیدم و مدارم بالاتر رفته .

احساس میکنم با آگاهی های امروزم ایمانم قویتر شد به این که هرروز بهتر از دیروزه . هرسال بهتر از سال قبل .

تازه متوجه شدم که چرا نباید عجله کنم . چون وقتی برای رسیدن عجله میکنیم که فکر کنیم کمبود وقت و منابع داریم.

خدا چقدر مهربونه و جهانش چقدر خیره که انقدر صادقانه هدایت میکنه حتی وقتی که ما نمیبینیم .

خیلی دوست دارم روندی رو که دارم طی میکنمو بنویسم . شاید هیچ ربطی به سفرنامه هم نداشته باشه اما رد پای خوبیه از روزهایی که میگذرونم.

و خدارو بابت این محفل توحیدی و اساتید بینظیر و دوستان قشنگ قانونمندم شکر میکنم.

به نظرم تحسین کردن و توجه واقعی به زیباییها میتونه بزرگترین نتایجو پدید بیاره .

اما قانون داره. دیدگاه من اینه که وقتی که من منتظرم که نتیجه بگیرم و به خاطر این همش تحسین میکنم اون احساس خوب واقعی رو کمتر از وقتی تجربه میکنم که زیباییهارو فقط به خاطر زیبابودنشون تحسین کنم .

اینطوری آدم قند توی دلش اب میشه .

من یادمه وقتی که مجرد بودم و با مامانم گاهی اخر هفته ها میرفتیم مسیر اون باغای قشنگ که من خیلی دوستشون داشتم و من با تمام وجودم تحسین میکردم و میگفتم خدایا برکت بده به هرکسی که این باغارو داره . الهی که مبارکشون باشه . الهی که لذت ببرن و خوش باشن . الهی که آباد باشه باغشون ‌

امروز یهو یادم اومد که عه …

چرا فراموش کردم که این نعمتو من قبلا نداشتم اما الان دارمش .

تمام اون دعاهای خیری که برای بقیه ادمایی داشتم که ازین باغها بهره میبرن الان داره به خودم برمیگرده .

دقیقا درباره محل زندگیمم همین بود . درباره ویژگیهای آدم مورد علاقه م . درباره شهر مورد علاقه م و هرچیزی که الان دارم تجربه میکنم. چون باعشق تحسین میکردم. نه بدای اینکه نتیجه بگیرم

فقط برا اینکه حالم عالیتر بشه. وگرنه من از همون چیزایی که داشتم لذت میبرم .

البته که درخواست هم میدادما اما رها بودم واقعا.

یادمه با اینکه شهرمون پیاده روها و خیابونای درست و حسابی نداشت اما من عاشقش بودم. همیشه با عنوان بهشت ازش یاد میکردم. حالا واقعا تو بهشت زندگی میکنم.

خدایا تو خودت میدونی که من بیتو هیچم.

من از خودم هیچی ندارم.

من تنهایی نمیتونم. تو خلاقیتِ من باش. تو هوش من باش. تو منو هدایتم کن. تو راهنمای من باش. تو کنترل ذهن من باش.

تو دستم رو بگیر و قلبمو گشاده کن تا بفهمم و درکت کنم.