سریال سفر به دور آمریکا | قسمت 204

سلام به یگانه ی عزیزم.

امروز داشتم کامنتهای دوستانم رو میخوندم و با خودم گفتم چه زمانی مینویسی سمانه؟

گفتم هر وقت، زمانش باشه، چیزی بیاد که بنویسم…

اینکه چی تایپ کنم، کوتاه یا بلند مسئله نیست، چون میدونم وقتی میگه بنویس کلمه ها خودشون پشت سر هم ردیف میشن …

میدونستم وقتی زمانش برسه، تو مدار درست قرار بگیرم، موتورِ نوشتنم گرم میشه و مینویسم.

کامنتت رو خوندم، دلم خواست بنویسم برات.

تحسینت کنم برای عملکردت.

برای توحیدی که به سمتش حرکت کردی و میکنی، توحیدی که عمل کردی و میکنی.

به قولِ فاطمه جان محمدزاده عزیز:

هم اسمت زیباست هم چهره وهم اندامت.

تحسینت میکنم برای سلامتی و تناسب اندامی که با دوره ی شریف قانون سلامتی برای خودت خلق کردی.

آفرین و صد آفرین.

چقدر مثالت خوب بود.

همین مثال ها ایمان و باورِ همه مون رو محکمتر میکنه.

دقت کردم تو همیشه مثال‌های خوبی مینویسی از خودت در رابطه با قوانین و عمل بهشون، تو کامنتهات.

ازت ممنونم برای کامنتهای زیبا و مفیدی که مینویسی.

داشتم میخوندم یادِ یه مثال در مورد خودم افتادم از اینکه خدا چطوری و به چه آسانی منو رسوند به چیزی که خیلی دلم میخواست…

من چند سال پیش به فضلِ خدا، نیم ست طلایی خریده بودم که خیلی طرح و فرمش رو دوست دارم. (گردنبند و گوشواره)

بعد از مدتها پارسال خیلی اتفاقی (بهتره بگم هدایتی چون هیچ چیزِ اتفاقی وجود نداره)، متوجه شدم انگشتر اون طرح هم وجود داره و من به شدت علاقه مند بودم داشته باشمش تا سِت بشن.

به شکلِ خیلی سریع و آسانی خودِ خدا چیدمان کرد و به انگشتر رسیدم و یادمه که چقدر ذوق زده شدم…

چون فاصله ی بینِ فهمیدنِ وجودِ انگشترِ این طرح، و رسیدن بهش شاید یک ساعت هم طول نکشید…

رسیدن به انگشترِ سِت، باورم رو محکمتر کرد که پس حتما دستبندش هم وجود داره…

به فضلِ خدا قرار بود بریم طلافروشیِ یکی از اشنایانمون برای خرید طلا و من با این باور رفتم که خدایا میدونم هست، عینِ انگشتر، خودت دستبندشو بهم بده…

جالبه بگم رفتم اونجا، مشغولِ دیدن طلاهای دیگه شدم و یادم رفت بپرسم از طرح مورد پسند من دستبند دارن یا نه، با اینکه تو خونه با این فکر رفتیم اونجا…

تا اینکه خودِ فروشنده محترم یه طرح دستبند بسیار ظریف از همون طرح رو نشونم داد…

منو میگی سورپرایز شدم، گفتم به به…

اونو برداشتم…

و بعد آقای فروشنده مهربان و پُر روزی یه دستبند دیگه از همون طرح آورد که بسیار بزرگتر و جذابتر بود…

منو میگی؟

یهو چشمام گرد شد و در لحظه نگاه کردم به همسرم که مگه میشه؟

اینکه همونیه که من میخوام.

همون قدر محکم، قوی، جذاب،زیبا…

یعنی از تفکرات من هم زیباتر بود…

خلاصه که من رفتم روی هوا

روی ابرا

که خدایا تو چطوری به این آسونی خودت شرایط مالی شو فراهم کردی، منو بردی همون مغازه ای که طرحِ زیبای مورد علاقه مو داره و تازه خودش میاره که ببینم…

چون من یادم رفت اصلا بپرسم این طرح رو دارین یا نه…

نجوا که زیاد بود:

حالا از کجا معلوم اصلا دستبند این طرح رو زده باشن؟

از کجا معلوم این مغازه داشته باسه؟

و …

اما من توی قلبم میدونستم هست، چون با انگشتر بهم اثبات کرده بود خدا…

اون دستبند و انگشتر و گردنبند و گوشواره رو دیروز انداختم و دارم استفاده اش میکنم…

(من به صورتِ چرخشی از همه ی طلاهام استفاده میکنم، چون میخوام انرژی شون جاری بشه و راکد نشن، ضمن اینکه استفاده کردنشون بهم خوشحالی میده. وقتی خدا از فضلش نعمتی رو بهم میده یکی از روش‌های سپاس گزاری اینه که استفاده کنم و لذتش رو ببرم.)

هر بار که نگاهم به دستبند و انگشتر میوفته یادِ داستانِ زیبایِ پشتش میوفتم که چطوری عینِ کره و عسل رسیدم بهش…

یعنی عاشقِ اینم که تو همه ی کامنتهام جهتِ یادآوری به خودم مینویسم:

اعتبارِ همه ی زیبایی ها، از اللهِ یکتاست.

اعتبارِ ثروت، پول، سلامتی، شغلِ خوب، قشنگی ها، روابط خوب، حال و حسِ خوب، غذاهای خوب، مهربونی، هدیه و … هست از اللهِ یکتاست.

میدونم روی زمینه باورهای توحیدی مخصوصا از جانبِ فراوانی و پول، خیلی جای کار دارم ولی تا همین الانشم با بهبودهای فکری و باوری که به فضلِ خدا ایجاد کردم خیلی عوض شدم…

خیلی خیلی…

من آدمی بودم که تا سالها پیش که اگه پول تو کارتم تموم میشد مثلِ چی میترسیدم، بهم میریختم، میگفتم حالا چی میشه و ….

الان انقدر آرومم به لطف خدا که هر وقت هست با لذت خرج میکنم، سپایس گزاری میکنم، تموم میشه هم، میگم هیچ دوشواری نداریم که :)

خودش بهم گفته من بهت هر روز ، هر لحظه روزی میدم تو چیکار داری سمانه جون…

چیه پول تو کارتت باشه، حالت خوبه، شادی، نباشه چی؟

میتونی شاد باشی؟

بله الان خیلی بهترم، ترسم به مراتب خیلی خیلی کمتر شده…

رها شدم.

گفتم به من چه، به سمانه چه، روزی دهنده خداست، چیه فکر کردی خودت پول رو میاری؟

خیلی رو خودت حساب میکنی عزیزم…

نکن جانم

نکن سمانه جون

میری تو دیوار….

روی هیچی حساب نکن غیرِ خدا.

باد و خنکی میخوای، خدا برات باد و خنکی میشه.

پول میخوای، خدا برات پول میشه.

ملاصدرا جانم، عجب چیز خوبی یادم دادی، خدا همه چیز می‌شود همه کس را

دستبندِ سِت خواستی، دیدی چطوری آورد برات؟

میخواستی سَر بزنی به مامانت، دیدی همسرت چطوری خودش زنگ زد که عصر با هم بریم؟

تو که نگفته بودی میخوای بری پیشِ مادر، خدا انداخت به دلش که اونم بیاد، میخواستم بادامِ پیشکشِ مهربانیِ مادرشوهر مهربانم رو براش ببرم و بادوم سنگین بود، خودِ خدا پیک اش رو فرستاد تا به سادگی بریم…

دیدی چطوری اوردت تو خونه ای که هر ثانیه از جلوی پنجره هاش رد میشی درخت میبینی، برگ های خوشگل میبینی، بادی که برگهارو تکون میده میبینی، تازه آپشن ویژه هم داری، کبوتر و گنجشک‌ها و کلاغ هایی که دقیقا میشینن روی شاخه های نزدیکِ تو و نگاهت و تو شکارشون میکنی رو میبینی…

همون لحظه سلام و احوالپرسیِ گرمی میکنم باهاشون چون میدونم تو همزمانی قرار گرفتم و این لحظه رو دارم میبینم، سپاس گزاری میکنم از خدا…

یه عالمه مثالِ ریز و درشت دارم از نرم شدن چرخِ زندگیم، به طوریکه خودمم متوجه نشدم چطوری و از کجا…

درکِ بهترِ اینکه قدرت و حضورِ خدا تو زندگیم انقدر پر رنگه…

خدایا شکرت

خدایا شکرت

خدایا شکرت

خودمم نمیدونستم ابن کامنت اینطوری جلو میره، چون منم مخاطبم تو این سایت، حتی تو کامنتهای خودم.

اینا یادآوریه برای نویسنده ی کامنت هم…

که به یاد بیار چطوری برای تو از هیچ رسوندیم به همه چیز…

آیا ایمان آوردی؟

الهی شکرت که تو زندگیمی و برام کلی برکت میاری هر لحظه.

یه مناجات دارم که تو یکی از کامنتها به دلم افتاد و نوشتم.

دوست دارم پایان این کامنت باز هم اونو بنویسم.

قبلش، یگانه جانم مرسی که مینویسی و همه مون رو شاد میکنی، و در جهتِ تقویتِ باورهامون حرکت میکنی با نوشته هات.

بوس به روی ماهت.

الهی بی نهایت شکر برای حضورِ خودت تو زندگیم، تو اومدی با خودت صفا و عشق آوردی تو لحظاتم، تو اومدی و با خودت صبر و آرامش رو برام اوردی، تو اومدی و قلبمو صیقلی کردی، تو اومدی و قلبمو لطیف کردی، تو اومدی و منو به خواسته هام رسوندی و میرسونی هر لحظه، از خودت خودتو میخوام هر لحظه بدونِ توقف.

سلام به داداش جانمون، سید جانمون.

فعلا سه تا آبجی رو داشته باش، آبجی های دیگه هم هستن :)))

پیام پر از مهرت رو خوندم و خوشحال شدم.

الان هم که هدایت شدم اینجا، و دیدم چقدر با محبت از من و آزاده جان و فرزانه جانم یاد میکنی، گفتم فرقی نداره همینجا پاسخ مینویسم.

کُلِ این سایت خونه ی ماست، فرقی نداره :)

وقتی نوشتی برو بالا…

من که نمیدونستم پشت این تعبیر چیه

قلبم میگفت سید میگه بیشتر وصل شو به اللهِ یکتا

بیشتر و بیشتر…

برای همین با قلبم برای همه مون میخوام که بیشتر وصل شیم به اللهِ یکتا، بیشت و بیشتر.

سلامِ گرمِ من به شما از لرستانِ زیبا با اون آبشارهاش که دلربایی میکنن…

من فقط تو تلویزیون دیدم، امیدوارم از نزدیک این همه قشنگی رو ببینم.

یه چیزی از دلم رد شده حس میکنم باید اینجا بنویسم:

یه چیز جالبی کشف کردم امروز، پایِ هر کامنتی که تحسین میاد من بلافاصله حضورِ فعالِ شما، سید عظیمِ عزیز و آزاده جانِ کاکاوندیِ نازنینم و فهیمه جانِ قشنگ زارع رو میبینم.

واقعا سه تاتون و همه ی بچه ها تحسین برانگیزین که اینچنین برای بقیه کامنت دلی و سرشار از عشق و تحسین مینویسین، دمتون گرم.

مرسی که با محبتِ خالصانه و پاکت، برای آبجی هات مینویسی سید جان.

همه ی ما به وجودت افتخار می‌کنیم.

کسب و کارت پر روزی و فراوان.

سلامتی ات هر ثانیه بیشتر و بیشتر.

خیلی خوشم میاد که از همدیگه تو کامنتهای پاسخ برای دوست دیگه مون، یاد میکنیم.

انگار داریم از یه عضوِ خانواده مون یاد میکنیم.

برای من دیگه این فضا و سایت غریبه ای وجود نداره، همه انگار آشنا هستن، حتی اگه تا حالا برای هم کامنت ننوشته باشیم…

سپاسِ بیکران برای هدیه ای که از طریقِ نقطه ی آبی روانه کردی به سمتم.

بی نهایت نقطه آبی، هر لحظه، روانه بشه به سمتت.

خدایا ازت ممنونم برای آرامشم، این نعمتی که هیچ مدله نمیتونم روش قیمت بذارم.

سلام به آقا احسانِ عزیزِ خودمون.

آقا احسانِ عزیزِ مقدمِ سایت :)

وقتی آدم تو مدار توحید باشه فرق نمیکنه کامنتِ مستقل بنویسه یا پاسخ به دوستان.

هر دو حالتش چون از قلبِ توحیدی میاد حتما تو دلش درس و آگاهی و یادآوری های ناب پیدا میشه.

مثلِ این کامنتِ شما.

من همه ی پیام‌های دوستام که کامنتهاشونو روی ایمیلم فعال کردم میخونم، چه مستقل چه پاسخ…

تو پاسخ ها گنج هایی نهفته که نباید از زیرِ دستمون دَر برن.

اینجای کامنتتون منو وادار به تأمل کرد:

زمان‌هایی که خالصانه روی توحید کار میکنیم به کامنت‌هایی هدایت میشیم که توحیدی‌تر هستند.

مرسی که نوشتینش.

پس از فرکانسِ خودم میاد نه دوستی که اونو نوشته…

چه فرکانسم مثبت باشه چه منفی، به کامنت‌هایی از همون جنس منتقل میشم…

یه وقتایی هم که کامنتهای فول انرژی و فرکانس بالا میخونم ولی از درونم جرقه ای زده نمیشه، نوری روشن نمیشه، به همین دلیله، چون فرکانسِ خودم پایینه…

حالا خوبه راهِ سریع بالا بردن فرکانس رو بلدیم:

سپاس گزاری

اینطوری میشه کنترل ذهن کرد و از حس نازیبا خارج شد.

مرسی که تحلیل میکنین روی آگاهی ها و از منظرهای متفاوت بهشون نگاه میکنین و مثال میزنین برای هر درس.

بارها گفته ام و بارِ دِگر می گویم:

تحسینتون میکنم برای رشدی که میکنین.

که از کار کردن روی خود، میاد.

از تعهد میاد و سپاس گزاری و توحید.

هر جرعه از جامِ توحید که مینوشید، نوشِ جانتون باشه و ظرفتون بزرگ و بزرگتر شه.

همگی در پناه رب العالمین نازنینم باشیم.

خدایا شکرت که از طریقِ دست مهربونت استاد عباس منش یادم دادی که صدق بالحسنی رو عملی انجام بدم و تجربه کنم تو زندگیم.

سلام به سعیده جانِ نازنینم.

نوشِ جانت باشه سفرِ زیبا و دل انگیزی که تجربه کردی عزیزم.

بیشترش رو برات از خدا میخوام، برای همه مون میخوام، سفرهای توحیدی و لذت بخش سرشار از حس های خوب.

مرسی برای کامنی که برام نوشتی و بهم هدیه دادی.

داشتم کامنتِ دل انگیزت رو میخوندم متوجه شدم چقدر ما عینِ یه خانواده ایم که تو لحظات و خاطراتِ هم داریم حضورِ پر رنگ پیدا می‌کنیم…

اینکه تو توی سفر به یادِ ماها هستی، خودم تو پیاده روی یادِ بچه ها و حرفهاشون میوفتم و … نشون میده چقدر نقش هامون تو زندگیِ هر کدوم مون داره پر رنگ و پر رنگ تر میشه…

داشتم فکر میکردم اون روزی که هر کدوم مون، همدیگه رو از نزدیک ببینیم واکنشمون چیه؟

حتما که اولش ماچ و بغل و ذوق و حتی اشکِ شوق…

من شبیهِ اینو تجربه کردم، دوستانِ کلاسِ غیرِ حضوریِ اوریگامی مو تو موسسه مون دیدم، هر کدوم از جاهای مختلف …

انگار یهو دریچه های عشق باز شدن به روم…

دیدنِ دوستم از شمال کشور عین یه معجزه بود…

اینکه ما هر کدوم از یه محل هستیم ولی به دلیلِ فرکانسِ مشترکمون دورِ هم جمع شدیم و واقعا فرق نمیکنه هر کی از کجاست با چه پوششی و …

اونجا طیفِ وسیع و تنوعِ پوشش رو دیدم و کامل بهم ثابت شد قلبهای ما، مارو به هم وصل کرده، هیچ چیزی نمیتونه مانعِ اتصالِ قلبها بهم بشه…

امیدوارم یه روزِ خوب، در بهترین زمان و مکان، دوستان دور هم جمع بشیم، چه جمعِ توحیدی و نابی بشه اون جمع…

مرسی که تو لحظاتِ شادیت به یاد همه مون بودی.

بهترین ها برای تو و همه ی عزیزانت.

راستی عکس جدید پروفایلت مبارک عزیزم.

ممنونم از این مناجات و دعایِ بی نظیرت:

خدایا ازت ممنونم که نشونم دادی برای بهتر شدن باید از خودم مهاجرت کنم به خود بهترم. باید پوست بندازم و از خودم کنده بشم. کمکم کن در این راه که غیر از تو پناهی نیست.

الهی شکرت برای قلبهای صاف و صیقلی، برای دوستی های پاک و ناب، برای حس های خوب.