سریال سفر به دور آمریکا | قسمت 206

بسم الله الرحمن الرحیم

سلام به استاد عزیز و بانوشایسته و همه دوستان عزیزُ و توحیدیِ نازنینم

سلامی به سرسبزى و زیبایی این درختان سبزِ زیبا ، درختانی که خدا یکی از آنها را انتخاب کرد و از درونش با ندای “إِنِّیۤ أَنَا ٱلله رَبُّ ٱلۡعَـٰلَمِینَ” با موسی صحبت کرد

(فَلَمَّاۤ أَتَاهَا نُودِیَ مِن شَـٰطِىِٕ ٱلۡوَادِ ٱلۡأَیۡمَنِ فِی ٱلۡبُقۡعَهِ ٱلۡمُبَـٰرَکَهِ مِنَ ٱلشَّجَرَهِ أَن یَـٰمُوسَىٰۤ إِنِّیۤ أَنَا ٱللَّهُ رَبُّ ٱلۡعَـٰلَمِینَ)

[سوره القصص 30]

سلامی به زیبایی این صبح دل انگیز و خنک تابستانی ، صبحی که برای خدا خیلی مقدس است که به آن قسم میخورد “وَٱلصُّبۡحِ إِذَا تَنَفَّسَ”

سلامی به قدرتِ حیات بخشیِ این آب زیبا که هر کجا باشد مایه حیات است و گوش دادن به موسیقی زیبایش ،  فرکانس انسان را به تنظیمات کارخانه برمیگرداند و دل مرده انسان را زنده میکند…”وَجَعَلۡنَا مِنَ ٱلۡمَاۤءِ کُلَّ شَیۡءٍ حَیٍّ”

سلامی به عظمت این کوه های سر به فلک کشیده ، کوهی که با این عظمت ، وقتی محل تجلی رب العالمین برای جواب “أَرِنِیۤ” حضرت موسی شد ، خُرد و متلاشی شد

فَلَمَّا تَجَلَّىٰ رَبُّهُۥ لِلۡجَبَلِ جَعَلَهُۥ دَکࣰّا

[سوره اﻷعراف 143]

کوه هایی که خدا مثال آنها را در قرآن میزند تا ما تفکر کنیم ، مثال میزند و میگوید که

(لَوۡ أَنزَلۡنَا هَـٰذَا ٱلۡقُرۡءَانَ عَلَىٰ جَبَلࣲ لَّرَأَیۡتَهُۥ خَـٰشِعࣰا مُّتَصَدِّعࣰا مِّنۡ خَشۡیَهِ ٱللَّهِۚ وَتِلۡکَ ٱلۡأَمۡثَـٰلُ نَضۡرِبُهَا لِلنَّاسِ لَعَلَّهُمۡ یَتَفَکَّرُونَ)

اگر این قرآن را بر کوهی نازل میکردیم ، آن را از خشیت خدا فروتن میدیدی و اینها مثل هایی است که ما برای مردم میزنیم به امید اینکه تفکر کنند….

[سوره الحشر 21]

خَشۡیَه از ریشه “خشی”است و به حالتی از انسان میگویند که سر تعظیم فرو می آورد در برابر عظمت و بزرگی چیزی یا کسی

خشیت همان حالتی است که به ساحران فرعون دست داد ، وقتی که معجزه موسی را دیدند و چنان ایمانی به پروردگار آوردند که در جواب وحشیانه ترین تهدیدهای فرعون گفتند

(قَالُوا۟ لَا ضَیۡرَۖ إِنَّاۤ إِلَىٰ رَبِّنَا مُنقَلِبُونَ)

باکی نیست ، بکش ما را ، همانا دلهای ما به بسوی پروردگارمان منقلب شده

[سوره الشعراء 50]

خشیت همان حالتی است که به یکی از دانشمندان فرانسوی بنام پروفسور موریس بوکای دست داد وقتی که در حال بررسی جنازه مومیایی شده یکی از فراعنه ی مصر بود و بعد با آیه ای از قرآن مواجه شد و بعد به خدا روی آورد و مسلمان شد و آن آیه این بود

فَٱلۡیَوۡمَ نُنَجِّیکَ بِبَدَنِکَ لِتَکُونَ لِمَنۡ خَلۡفَکَ ءَایَهࣰ

ای فرعون ما امروز بدن تو را از آب بیرون میاندازیم و بدن تو را نشانه ای برای آیندگان قرار میدهیم…

[سوره یونس 92]

الله اکبر… ، وقتی برای بار اول این آیه را دیدم ، با خودم گفتم من که جزو آیندگانم ، پس باید الان این نشانه برای من باشه و رفتم در اینترنت جستجو کردم دیدم که الله اکبر…(مستند “فرعون رامسس دوم” را در اینترنت جستجو کنید و ببینید عظمت این قرآن را که نشان دهنده ای این است که از سمت خداست…)

آری ؛ خشیت در اثر آگاهی به دست می آید و انسان را ناخودآگاه به سجده در برابر عظمت رب العالمین میاندازد

إِنَّمَا یَخۡشَى ٱللَّهَ مِنۡ عِبَادِهِ ٱلۡعُلَمَـاء

[سوره فاطر ٢٨]

این بود گوشه ای از معنای “خَشۡیَه”

حال ما را چه شده است که قرآن بروی ما تاثیر نمیگذارد؟؟؟ آن هم قرآنی که بر یک کوه سنگی تاثیر میگذارد…

شاید ما سنگدلانی شدیم که قرآن  قلب هایشان را به سنگ یا محکم تر و شدیدتر از سنگ تشبیه میکند…

(ثُمَّ قَسَتۡ قُلُوبُکُم مِّنۢ بَعۡدِ ذَ ٰ⁠لِکَ فَهِیَ کَٱلۡحِجَارَهِ أَوۡ أَشَدُّ قَسۡوَهࣰۚ وَإِنَّ مِنَ ٱلۡحِجَارَهِ لَمَا یَتَفَجَّرُ مِنۡهُ ٱلۡأَنۡهَـٰرُۚ وَإِنَّ مِنۡهَا لَمَا یَشَّقَّقُ فَیَخۡرُجُ مِنۡهُ ٱلۡمَاۤءُۚ وَإِنَّ مِنۡهَا لَمَا یَهۡبِطُ مِنۡ خَشۡیَهِ ٱللَّهِۗ وَمَا ٱللَّهُ بِغَـٰفِلٍ عَمَّا تَعۡمَلُونَ)

با خودش میگه صد رحمت به سنگ ، حداقل از دل بعضی سنگ ها جریان آبی جاری میشه و یا برخی سنگ ها در اثر فرسایش کوه فرو میریزند یا برخی سنگ ها به برکت این آب صیقلی میشوند ولی این قلب های اینان هیچ….

[سوره البقره 74]

بشینیم و تفکر کنیم و جزو کسانی نباشیم که در ادامه همان آیه میگوید

وَإِنَّ کَثِیرࣰا مِّنَ ٱلنَّاسِ عَنۡ ءَایَـٰتِنَا لَغَـٰفِلُونَ

عده ای بسیار از مردم از آیات و نشانه های ما غافلند…

[سوره یونس 92]

کد “کَثِیرࣰا” در این آیه حکایت از این دارد که خیلیا غافلند و عده ای کم در صلات می باشند…

باشد که جزو عده ای کم باشیم ، هر چند که اگر منصفانه هم بخواهیم نگاه کنیم ، به برکت حضورمان در اینجا و آشنایی با اصلی بنام توحید و یکتاپرستی ؛ با ندای “قُلۡ تَعَالَوۡا۟” دعوت شده ایم به گروه أقلیت

به برکت رسولی بنام سید حسین عباس منش ، دعوت شده ایم به سوی خودِخودِخودش ، سید حسین عباس منشی که از جنس خودمان است و بشری است مثل ما و آمد و ذهن ما را از متشابهات قرآن شست و با محکمی بنام توحید آشنا کرد و از طرف خدا به خواستگاری ما آمد تا جواب بله به عاشقی چون خدا بدهیم…

(لَقَدۡ مَنَّ ٱللَّهُ عَلَى ٱلۡمُؤۡمِنِینَ إِذۡ بَعَثَ فِیهِمۡ رَسُولࣰا مِّنۡ أَنفُسِهِمۡ یَتۡلُوا۟ عَلَیۡهِمۡ ءَایَـٰتِهِۦ وَیُزَکِّیهِمۡ وَیُعَلِّمُهُمُ ٱلۡکِتَـٰبَ وَٱلۡحِکۡمَهَ وَإِن کَانُوا۟ مِن قَبۡلُ لَفِی ضَلَـٰلࣲ مُّبِینٍ)

[سوره آل عمران 164]

حال اینکه به این ندا لبیک بگوییم و وارد مدار این أقلیت شویم بستگی به ما و قوه اختیار ما دارد…

عده ای کلا از همان اول نه میگویند

عده ای بله میگویند ولی یک بله جانانه نمیگویند و با خودشان میگویند حالا بریم ببینیم چی میشه و چنین بله گفتنی یعنی مسخره کردن هدایت خدا

عده ای هم بله میگویند و در این بله خود “ثُمَّ ٱسۡتَقَـٰمُوا۟” هستند که نتیجه اش میشود بهشتی از جنس “لَا خَوۡفٌ عَلَیۡهِمۡ وَلَا هُمۡ یَحۡزَنُونَ”

باشد که جزو دسته سوم باشیم ، به قول مولانای عزیز

قل تعالوا آیتیست از جذب حق

ما به جذبه حق تعالی می رویم

میرویم به سمت خدایی که با ندای “فَفِرُّوۤا۟ إِلَى ٱلله” به همه ما میگه

“بدو بیا بِپَر تو بغل بابا”

میرویم به سمت خودِخودِخودش ، به شوق اینکه دست نوازشی بر قلب ما بکشد تا این قلب ما نرم شود و چشمانمان تَر ، زیرا که نشانه ی یک قلب نرم ؛ ظهور قطراتی است که از چشم بر روی گونه میریزد…

لَبَّیْکَ اللهم لَبَّیْکَ، لبیک لا شریک لک لبیک، إن الحمد والنعمه لک والملک، لا شریک لک

خدیا شکرت

یاحق