سریال سفر به دور آمریکا | قسمت 206

سلام به استاد عزیزم و خانم شایسته و هم خانواده ای های ماهم.

من وقتی اون جمله ی زیبای خانم شایسته رو شنیدم که گفتن(ببینید این آب به این نرمی چجوری سنگه به این سختی رو شکل داده) جرقه ای که باید تو ذهنم میخورد، خورد

حالا اون جرقه چی بود!؟

اینکه کنترل ذهن، واکنش نشون ندادن به تضادها، بحث نکردن با آدما، سکوت کردن، آروم بودن، صبور بودن، احساس خوب داشتن، نجنگیدن با تضادها و درگیرشون نشدن، همه و همه حکمه آب رو داره وهمه ی تضادها با هررر سختی که باشن، هرررر چقدر بزرگ که باشن، هرچقدر مقاوم که باشن،هر چقدر ناجالب باشن، بلاخره در مقابل نرمی آب، در مقابل صبر و ادامه دادن، در مقابل آرامش در شرایط سخت، کم میارن و اون سختی ها اون سنگ های عظیم وسر سخت، اون تضادها با هرر بزرگی که میخوان داشته باشن، با هر تاریخ و عقبه ای که میخوان داشته باشن،بلاخره شکله اون مسیر آب رو میگیرن و تسلیم میشن در برابر صبوری ومقاومت آب

تسلیم میشن دربرابر ادامه دادنه آب و تمرکز بر روی مسیرش و چچچنان سایده و نرم میشن که شاید خوده اون آب هم همچنین فکری نمیکرد که سنگ ها به اون بزرگی بلاخره تسلیم بشن و شکل اون مسیر آب رو به خودش بگیره.

اما برای من چندین مفهموم خیییییلی جالب داشت که همنیجور که دارم مینویسم داره تو ذهنن میاد.

ببینید اگه من اون سنگهارو به مشکلات زندگیم، به آدم هایی که در زندگیم هستن و دلخواهم نیستن، به مقاوم بودن آنها برای تغییر نکردن، به اینکه اون تضاد از من در ظاهر خیییییلی بزرگتر وقدرتمند تره، تشبیه کنم، و آب رو به کنترل کردن ذهن، به ادامه دادن به مسیر بدونه توجه به قدرت و عظمت و بزرگی آن تضاد، به متعهد بودن و متمرکز بودن روی فققققط یک مسیر، و ادامه دادن و ادامه دادن، و به اینکه 1 ماهه اون تضاد از بین نمیره و باید با توجه به بزرگی و سرسختی و ریشه دار بودنه اون تضادها و اون سنگ ها فققققط به مسیر خودم ادامه بدم، تشبیه کنم، یک احساس آرامش، یک احساس صبوری، یک احساسی مانند اینکه من فققققط باید کاره خودم رو انجام بدم نتیجه تغییر میکنه در قلبم شکل میگیره.

فقط باید ادامه داد، باید وارد حواشی نشد، باید صبر کرد، قققققطعا هرررر چقدر هم که تضاد بزرگ باشه هرچقدر هم سر سخت باشه، بالأخره کم میاره در برابر توکل ما، در برابر صبر ما، در برابر تمرکز ما و متعهد بودنه ما برای ادامه دادن.

شاید خیلی وقتها ذهن در ظاهر بگه بابااااا تو مشکلت اینقدر جدیه، بجای اینکه بری باهاش بجنگی و بحث کنی و زور بزنی برای تغییرش نشستی با خوندنه چارتا کامنت، با نگاه کردن به فایلهای سفر به دور آمریکا، با استخر رفتن، با سکوت کردن، با واکنش نشون ندادن میخوای این مشکلت رو حل کنی!؟

(ذهن من، این مسیر و توجه نکردن به اون تصاد و ناخواسته و کنترل ذهن رو مثله اون آب به اون نرمی میدونه و او سنگ به اون سختی رو به تضاده الان زندگیم تشبیه کرده که مشکل تو خیییییلی سرسخت تر، ریشه دار تر، بزرگ تر از اون نرمی و قدرت آب میدونه)

حالا کاره من چیه!؟

من باید برم سنگ های بزرگ زندگیم که قبلا توسط همین آبی که جاری کرده بودم و اگن سنگ ها مثله پنیر در برابر مقاومت و ادامه دادنه مسیر و متعهد بودن، شکل گرفتن رو بارها و بارها نگاه کنم گ به یاد بیارم تا دوباره ادامه بدم.

من وقتی از سفر اومدم، جنگل و کوه و دریا و رودخونه رو دیده بودم، بعد تو 2،3 جسله ی قبل گفتم خوووب دیگه،طبیعت فقط همیناست دیگه چیزه جدیدی و چیز خاصی نیست اما امروز با دیدن این سنگ های زیبا متوجه شدم، نه!

اینجوریا هم که من فکر میکنم نیست، طبیعت زیبایی های بسیار بزرگتر و جذاب تری هم داره که من نمیدونم و باز هم متوجه شدم که من نباید همه ی مسیر های رسیدن خواسته هام رو نباید همون چیزی ببینم که به عقلم میرسه، در دنیا بینهایت شرایط و زیبایی هایی هست که من نه بلدمشون و نه میدونم طبق آیه ی قرآن که میگه:

ما از جایی به شما میرسونیم که فکرش رو هم نمی‌کنید.

من این روزها بخاطر تضادی که دارم تو زندگیم، حدودا روزی 4،5 ساعت پیاده روی میکنم تو گرما و شرجی اهواز، چون با پیاده روی همش با خدا صحبت میکنم و خیییییلی خیییییییییییلی آروم میشم.

من دیروز تصویر یکی از بچه های سایت تو ذهنم بود و با به یاد آوردنه تصویر زیبای اون شخص ذهنم رو آروم میکردم، جالب اینجاست وقنی اومدم خونه دیدم کامنتی نوشته که اون هم دقیقا هدف و مسیری رو آرزو میکنه که تو ذهنه منه! و خواسته ی منه!

این موضوع باعث شد باورم قوی تر بشه که جسم سرد، سردی کشید و گرم، گرم

اینکه افرادی که اهداف مشترک دارن جذب همدیگه میشن، مهم فاصله ی مکانی نیست مهم اون فرکانسیه که ارسال میکنن مانند استاد که یک جای دنیا هستن و ما یک جای دیگه ولی بخاطر هم مدار بودن با قلبمون در یک مسیر و یک هدف هستیم