سریال سفر به دور آمریکا | قسمت 207

سلام خدمت استاد و مریم جان ‏

این فایل را در حالی میبینم که به تازگی هوای تهران از آلودگی طولانی مدت خودش خارج شده است. ‏

آسمان دیروز تهران هم دقیقا مثل آسمان این فیلم آبی و دلچسب شده و باد نسبتا خوبی هم داریم . هر چند جریان باد امروز به نسبت ‏دیروز کمتر شده ولی در مجموع هوا رو تمیز نگه داشته. ‏

بریم سراغ زیبایی های این فیلم بی نظیر:‏

در شروع ، وقتی مریم جان طوری فیلمبرداری کرد که کاپوت زیبای جلوی ماشین مشخص شد ، یک لحظه احساس کردم که ‏خودم پشت فرمان هستم و دارم این مسیر زیبا رو رانندگی میکنم و حواسم بود که تو لاین خودم باشم (استیکر خنده)‏

در مسیر دیدن این درختهای کاج واقعا محشره . اصلا انگار مثل لوگوی اسباب بازی هستند که هر جا کاشته شده اند . از بس که ‏سرسبز و زیبا هستند.‏

وقتی به اون مکانی رسیدید که ماشین رو پارک کردید، برام خیلی عجیب بود از اینکه تابلوی «ورود سگ ممنوع» را داشت. ‏تصورش رو بکنید جاییکه بیشتر مردمش سگ دارند و اصلا باهاش زندگی میکنند و در واقع عضوی از خانواده اشون محسوب ‏میشه، بعد یه همچین علامتهایی رو ببینند چه حسی میکنند؟ اولش واقعا تعجب کردم ولی بعدش فکر کردم حتما براشون این مسائل ‏تعریف شده که بعضی جاها اصلا سگ رو نبابد داخل بیاورند. ‏

حالا نوبت راه رفتن در این تریل زیباست . وقتی این تریل رو دیدم درود فرستادم بر مهندسهایی که مسیر رو ساخته اند.چون ‏حداکثر امنیت رو برای بازدیدکنندگان در نظر داشتند و در عین حال هم تلاش کردند تا کمترین آسیب رو به طبیعت بزنند.‏

‏ جالبه که بگم اونقدر حواسم به پیاده روی بود که در تمام طول مسیرحواسم بود که سرم به سنگ نخوره و حتی اونقدر تو بحر ‏فیلم رفته بودم که یه جاهایی ناخودآگاه سرم رو حرکت دادم تا به سنگ نخورم (استیکر خنده)‏

دیگه این صدای آبشار که دیوانه کننده است و دوست داری زودتر از نزدیک ببینیش. خیلی خوبه که این مسیر اونقدر امن هست ‏که بچه ها هم راحت کنار پدرومادرشون حرکت میکنند یا بهتره بگم پدر و مادرهایی که از بلندی نمیترسند و بچه هاشون رو هم ‏باخودشون میارند تا به این ارتفاع عادت کنند…. آفرین به این خانواده ها….‏

خدای من حتی دیدن خزه های روی صخره ها هم لذت بخشه !‏

تا قبل از رسیدن به آبشار، خیلی کنجکاو شدم بدونم او پله های سمت چپ به کجا میرسه و پیش خودم میگفتم کاش اونجا رو هم ‏ببینیم که خداروشکر بعدا اونجا رو هم دیدیدم.‏

فکرش رو بکنید با وجود این حصارهای فلزی، خیلی راحت میتونی تو دل کوه راه بروی یعنی بهتره بگم تو هوا باشی و بین دو ‏کوه راه بری و به آبشار برسی خداروشکر

به به چه خانمهای خوش رویی که اصلا ترس رو تو چهره اشون نمیتونی ببینی و انگار فقط کمی هیجان زده هستند .‏

چه لحظه روحانی و جذابی بود وقتی که استاد دستهاش رو بالا گرفته بود یعنی داشت چی زیرلب با خدا میگفت؟؟؟… چه حس ‏قشنگی !! ‏

اونقدر قشنگ که بمن هم منتقل شد و چقدر شکر گذارم که مریم جان اونقدر زیبا این لحظات رو فیلمبرداری کرده … دمت گرم ‏مریم دوست داشتنی . حق داری که استاد همیشه بهت میگه عاشقتم و شما هم پاسخش رو میدی.‏

حالا نگاه کن اون شدت آبی که از لای صخره ها با اون شتاب و سرعت بیرون زده و این همه سروصدا میکنه. شاید میخواد بگه ‏من این قسمت کوه رو فاتحانه شکافته ام! بیایید و ببینید چه کرده ام !!! ‏

خیلی جالبه که بخشهایی از این صخره های بزرگ ، صاف هستند انگار که کار انسانه در حالیکه به مرور زمان به این شکل و ‏شمایل در آمده اند/‏

‏ آخ جون حالا رسیدیم به اون قسمتی که باید از پله ها پایین بریم . همش فکرم اینجا مونده بود که میشه بریم پایین یا نه ؟ ‏

خدای من چه آب زلالی چقدر شفاف حتما خیلی هم خنک یا شاید بهتره بگم تگری هست . ‏

دم جفت تون گرم که تو حالتهایی عکس گرفتید که نیاز به تعادل داشت. خداییش ادم فکر میکنه هر لحظه ممکنه پاتون سر بخوره ‏و تو آب بیوفتید. ‏

چقدر از دیدن اون مادر و دختر حال کردم چقدر سالده و بی ریا بودند و چه مهربونانه دخترش، دست دور گردن مادرش انداخته ‏بود. خدایا شکرت

دیدن سنجابها در هر فیلمی، همیشه برام لذت بخش بوده . اصلا مدل نشستنشون، غذاخوردنشون ، حرکاتشون کلا حس خوبی به ‏آدم میده. یه چیز حیرت انگیز در یک صحنه از این سنجابها دیدم . اون صحنه ای که دوربین روی یکی از سنجابها زوم کرده ، ‏دقیقا انتهای دم این سنجاب روبروی دوربین است و خیلی راحت میشه به مردمک چشم تشبیه کرد واقعا خیلی جالب و دیدنیه. ‏قدرت و خلقت زیبایی خدا را همه جا میشه دید. ‏

خدای من این پرنده ها رو ببین خدا میدونه در دقیقه درجا چقدر بال میزنند !! و جالبتر اینکه دمشون به پهلو باز میشه چقدر ‏جالب و دیدنی هستند با اون نوکهای باریک و درازشون . ‏

چه آدمهای خوبی برای این پرنده ها غذا گذاشتند و شاید هر روز از دیدن غذاخوردن این پرنده ها و سنجابها کلی لذت میبرند و ‏هیچوقت احساس خستگی نمی کنند.‏

سیستم زباله هم واقعا خلاقانه است و این بیانگر این موضوع هست که چقدر به تمیزی محیط و موجودات حیات وحش ارزش ‏قائل هستند. ‏

وقتی که افرادی رو دیدم که با بچه های کوچک به این محل آمده اند خیلی تحسینشون کردم . بخصوص اون آقایی که کوله پشتی ‏مخصوص بچه را پشتش داشت. فکرش رو بکنید اصلا یه همچین چیزی برام باورکردنی نیست که بچه های به این کوچکی رو ‏باخودشون این طرف و آنطرف میبرند. از بس به ما گفته بودند بچه تا 40 روزش نشده از خانه بیرون نبرید یا اینکه حسابی قنداق ‏پیچش میکردند تا مبادا دست و پاهاش طوری بشه و هزارتا باور غلط دیگه . همیشه یادمه بچه هام تا زمانی که کوچک بودند از ‏مهمانی رفتن عاجز بودم . خداییش ما چقدر سختی کشیدیم تو بچه بزرگ کردن و اصلا اونطور که باید لحظات زندگی رو با بچه ‏های کوچکمون نبردیم. واقعا همیشه حسرت مسافرت رفتن داشتم منتهی میگفتم بچه هام کوچک هستند و کلی اذیتش و زحمتش ‏برای منه.‏

اما وقتی این افراد را در فیلم میبینم، متوجه میشم که چقدر زندگی رو هم برای خودشون و هم برای فرزندانشون راحت گرفته اند ‏و کوچکترین استرسی رو نه به خودشون و نه به فرزندانشون وارد نمیکنند. به خاطر همین هم بچه هاشون به نظر بیشتر آرام ‏هستند واقعا خیلی خیلی جالبه .‏

چقدر گذر کردن از اون پل بین دو کوه، چالش برانگیز و شاید ترسناک هم باشه اما برای طبیعت گردها لذت بخشه و قطعا از ‏دیدن اون رودخانه پایین دره به وجد می آیند.‏

در پایان برای تک تک ساکنین این خانه های زیبا و این شهرک منحصر به فرد که در دل دره به این بزرگی مستقر شده اند، درود ‏و دعای خیر میفرستم. واقعا جای چشم نوازی است . تصورش رو بکنید که در زمستان چقدر دیدنی بشه و قطعا خیلی هم سرد ‏خواهد بود.‏

ممنونم استاد و مریم جان برای ضبط این قسمت فیلم.‏