سریال سفر به دور آمریکا | قسمت 209 - صفحه 13

به نام یگانه فرمانروای هستی

سلام و درود خداوند بر استاد عباسمنش گرانقدر، شایسته خانم و همسفران عزیزم

سفر به دور آمریکا _ قسمت 17

باز هم سفر و باز هم جاده! سفر و جاده دو یار و دو همراه همیشگی هم هستند که نمیتوان هر کدام را بدون دیگری تداعی کرد.

الان که دارم این کامنت رو مینویسم تازه از بیرون برگشته ایم و اولین کار من پس از ولو شدن رو تخت، نوشتن کامنت این جلسه است!

خدا رو شاکر و سپاسگزارم که در مسیر دیدن و تجربه این زیبائی ها هستم. هر چقد چشم و ذهن ما به دیدن این زیبائی ها عادت کنه، طبق قانون بدون تغییر خداوند زیبائی های بیشتری را دریافت خواهیم کرد.پس هر چقدر چشم و دل بسپاریم به دیدن این زیبائی ها و تحسین این زیبائیها کم است!

چشمانم را میبندم و با خیالم در زمان سیر میکنم و خودم را در پشت این فورد آلبالویی خوشرنگ و تراکمپر پشتش تصور میکنم و پا روی گاز به جاده میتازم و این منظره های زیبا و درختان سرو دلبر و آسمان نیلی که خودش را با ابرهای سفید تزئین کرده است و ترکیب فوق العاده ای ساخته که فقط میتوان شکرش را بجا آورد و غرق لذت و احساس خوب شد. خدایااا شکرررت بابت اینهمه نعمت.

سفر یه شعره، سفر یه قصه ست!

سفر رهایی ازفصل غصه ست

بامن سفر کن دریا به دریا

ساحل به ساحل تا اوج رویا

سفر عبور ازمرز تکراره

هرجای تازه دنیایی داره!

پرنده ای باش با بال پرواز

پر کن فضارو باشعر و آواز

کاشکی تو باشی هم سفر من

تا بی نهایت بال و پر من..

اینم آگهی بازرگانی ذهن من که وسط کامنت بصورت خودجوش پلی شد (ایموجی خنده پیشانی عرق کرده، آقا نخندین ناظر ایموجی داریم امتیاز میده الکی گواهینامه تحت لیسانس نامیده باز اینوجی دندونها قروچ کرده رو هم)

حرفای مریم جان رو باید با طلا نوشت! واقعا طبیعت ما رو میکنه از هر چیزی که بهش وابستگی داشتیم و آرامشی میده که نمیشه با هیچ چیزی عوضش کرد. امروز برنامم این بود که برم امیر دشت در محدوده مال قو و کلار آباد تا باورهای ثروتمو قویتر کنم و دخترمم با دیدن این ویلاهای لاکچری باورهای مثبت تری پیدا کنه. کسانی که به این شهرک رفتن یا تصاویرشو دیدن می دونند ویلاهای این شهرک فوق لوکس هستند و هر کسی رو آنجا راه نمیدن و من یکبار موفق به دیدن این شهرک شدم و کلی فیلم تو گوشی دارم ازش که همواره نگاه میکنم و یه قسمت کوچکی از فیلم رو در پروفایل تلگرامم گذاشتم که همواره داشته باشمش. خلاصه تو مسیر این فکرها می اومد ذهنم که اگه راهت ندادن چی؟ و هممون میدونیم وقتی یه فرکانس نامناسب رو با قاطعیت و ایمان قطع نکنی نتیجه چی می شود!

نتیجه این شد که دنیا طبق قانون موارد بیشتری از همان فکر و فرکانس رو به من نشان داد بگونه ای که توجهم به تابلوهایی که در ورودی شهرک نصب کرده بودند افتاد که نوشته شده بود ورود فقط برای ساکنین و شرکت پیمانکاری مجاز است. که این باور را در من تقویت کرد که امروز راهی به این شهرک نداری! با چنین عدم اطمینان و فرکانسی وقتی به ورودی و قسمت نگهبانی نزدیک شدم بلافاصله گیت ورود برای من باز شد ولی چون خودم باور ثروتم مشکل داشت توقف کردم! و خودمو لایق ورود ندیدم در حالی که نگهبان گیت بر خلاف خودم این تصور را نداشت! خلاصه با شک و تردید من، نگهبان هم به شک و تردید افتاد و خواسته من انجام نشد. با خودم گفتم الخیر فی ماوقع شاید این اتفاق داره به من گوشزد میکنه که باید سراغ اصلاح باورهای ثروت سازم برم و شروع این دوره ها رو در اولویت قرار بدم. از طرف دیگه گفتم من که هر سال حداقل یبار میام شمال، سال دیگه دخترم یسال بزرگتر شده و درک بیشتر و بهتری از محیط اطرافش داره و اگه امسال میرفتیم داخل شهرک ممکنه دیگه به این زودی ها تو برناممون نباشه و نذاشتم احساسم بد بشه و گفتم حالا که نزدیک متل قو ام بذار برم جنگل تیلاکنار و نهار رو آنجا صرف کنیم . به سمت تیلا کنار راه افتادیم و پس از طی مسافتی متوجه شدم نسبت به چند سال پیش که اومده بودم شرایط تغییر کرده و بارندگی های اخیر امکان رفتن به بالای مسیر رو نمیده . زمین هم بعلت بارندگی های زیاد دیشب کاملا خیس شده بود، باز میخواست احساسم بد بشه و نجواها میگفت که چرا برنمیگردی مجتمع محل اسکان؟ باز دیدم این ذهن چموش میاد شرایط و سیاه جلوه بده، گفتم من از این جنگل بزرگ یه گله جا میخوام که کبابمو برقرار کنم و کباب پز ذغالیم رو همراهم دارم و خیس بودن زمین مانع درست کردن کباب من نمیشه و این یه گله جا هم خداوند برای من پیدا میکنه که بچه ها سفرشونو بندازن. نتیجه این گفتگوی ذهنی این شد که به یک مسیر فرعی هدایت شدم که هیچ کسی نمیرفت چون یذره از مسیرش خراب بود ولی دیدم من میتونم این تیکه رو رد کنم و وقتی از آن گذشتم دیدم بقیه مسیر عالی بود و وقتی ادامه دادم مسیر رو به جای خلوت و دنج و بکر هدایت شدم که براحتی میشد سفره انداخت و ویو عالی ای هم داشت. از این انتخاب خیلی خوشحال شدم و تا تدارک و مقدمات اولیه نهار آماده بشه از فرصت استفاده کردم و مسیر رو پیاده ادامه دادم. صدای چهچهه پرندگان و درختهای زیبای سر به فلک کشیده و نور آفتاب و مسیر دنج و خلوت منو یاد تریل های پیاده روی انداخت، آنقدر غرق شکرگزاری و لذت بودم متوجه نشدم خیلی دور شدم از بچه ها و وقتی خانمم زنگ زد بهم که کجایی دیگه از ادامه مسیر منصرف شدم و بیشتر فاصله رفته رو که 2 کیلومتر میشد دویدم تا زودتر برگردم و نگرانشون نکنم. بعد نهار و خوردن چایی رفتیم نمک آبرود که شینا هم شهر بازی رو تجربه کنه کودک درون خودمم دلم میخواست سوار سورتمه بشم و این تجربه رو دو نفری داشته باشیم (ایموجی چشمک) در حین ورود از هر گیت که عبور میکردیم نوشته بود تله کابین بسته است و بلیط نمی فروشند. به آخرین گیت که رسیدیم نوشته بودن سورتمه هم بلیط نمی فروشند. ولی اینبار قضیه فرق میکرد، تجربه قبلی و حال خوبم سبب شد این جمله حال منو بد نکنه، به مسئول پرداخت ورودی با شوخی گفتم من دارم میرم سورتمه سوار بشم اگه راهم نمیدین برگردم زحمتتون ندم؟! اونم گفت والا گفتن بلیط نمی فروشند! بلافاصله یه آقایی کنار دستش بود و داشت با گوشی صحبت میکرد اومد جواب و گفت نه آقا حله الان گفتن بلیط فروشی رو از سر گرفتن مگه اینکه بارون بیاد متوقف کنن و ما گیت رو رد کردیم و دخترم که همواره باورهاش از من بهتره بهمون گفت من میدونم بارون نمیاد و ما بعد حدود یساعت بودن در صف که اونجا هم پشت سر چند آقا و خانم باحال که پارتنر هم بودن افتادیم و کلی برامون خوندن و حرکات موزون انجام دادند ما هم همراهیشون کردیم و کلی براشون کف زدیم و بقیه کل می کشیدن و کف میزدن و همخوانی می کردن و تا مامور میومد تذکر بده آهنگ های حماسی و مذهبی پخش می کردن طوری که خود ماموره هم روده بر شده بود و کلی خندیدیم و نفهمیدیم زمان چطوری گذشت.

چند خانمم پشت سر ما با لباس محلی اومده بودن و حرف میزدن من خیال کردم بلوچ اند تا از یکیشون سوال کردم از کجا تشریف آوردین و بر خلاف انتظارم گفتن از بندرعباس! بی درنگ یاد استاد عباسمنش افتادم و با خودم گفتم این سفر فرقش با سفرهای قبلی برایم این بود که دارم قانون رو در اتفاقات و لحظه لحظه های سفرم میبینم و تفاوت فرکانسی ای که با قبل دارم اینه که &کاملا ردپای فرکانس هایم رو میتونم ببینم!_ و اینگونه هی داره برام قانون تداعی و تداعی میشه.

تو مسیر برگشت یکی از فایلهای استاد و باز کرده بودم و گوش می دادم که یاد کامنت خودم برای سعیده شهریاری (نورانی) افتادم که قبل از سفر نوشته بودم چقدر دلم تجربه باران در تابستان رو می خواهد و دیدم در این چند روزه اینقدر باران باریده که برای مردم خود شمال هم غیر منتظره بود ( دوستان شمالی میتونند این حرف منو تائید کنند) و گفتم خداوند دارد چگونه به فرکانس ها و درخواست های ما پاسخ می دهد. و این مرا به ادامه مسیر بیشتر تشویق می کند و به کنترل ورودی ها و فرکانس هایم بیشتر هشدار می دهد.زیرا در این مسائل به وضوح رسیده ام.

نمیدانم از کجا شروع شد و به کجا ختم شد ولی دوست داشتم حرفا و اتفاقات امروزم که برای خودم درسهای زیادی داشت رو با عزیزانم به اشتراک بگذارم و حسن ختامی باشه بر پایان بخش اول سفرم و فردا به امید خداوند این مکان زیبا را به مقصد رشت ترک خواهم کرد.

زیبایی ها و درس های ادامه این قسمت از سفرنامه را از کامنت های دوستان خواهم خواند و صحبت خودم را کوتاه میکنم. در پناه خداوند عزیزان.یا حق