سریال سفر به دور آمریکا | قسمت 210

سلام به رفقای باحال خودم

دیروز دوباره با خانواده یک پیک نیک هفتگی ناگهانی رفتیم، به رودخانه های اطراف شیراز.

آقا صبح نزدیکای مقصد، یه دست انداز تیز اومد جلوی ماشین و نتونستم خوب ترمز کنم و …جیلیلینگ!

صدای شکستن کاسه بشقاب اومد! گفتم ای دل غافل که جوجه کبابمون که تو مواد خوابونده بودیم، خرد و خاکشیر شد!

به مقصد که رسیدیم، صندوق عقب رو نیگاه کردم و اثری از شکستگی نبود…خلاصه دویدیم و رفتیم و پاهامون رو چپوندم تو رودخونه خنک و پسرم هم با تورش رفت شکار قورباغه و خرچنگ و دخترم هم یه دوست پیدا کرد و رفتند کنار رودخونه بازی…

تا عصری سرمون به آتیش درست کردن و ناهار و آب بازی گرم بود…به خانمم گفتم چه کار باحالی کردی که غذای امروز رو اینجا علم کردی…در واقع تنها خرج اضافی ما نسبت به خونه، یه باک بنزین بود و اینهمه حال خوب پارو کردیم! چقدر معرکه! بچه ها مرتب میگفتن کاشکی ما همیشه تو روستا زندگی می‌کردیم…منم گفتم: سعی میکنم از حالا، هفته ای یه روز دهاتی بشیم و مثل آدمهای خوشبخت روستا، تا شب از طبیعت لذت ببریم….چه روز خوبی!

بعد از ظهر، وقتی خواستیم سوار ماشین بشیم و برگردیم، دیدم که ای دل غافل! کاسه چراغ جلو سمت شاگرد راننده سر جاش نیست! تندی یادم اومد که این ، همون دلیل صدای جیلیلینگ صبح بوده!

پسرم، خیلی متفکرانه گفت: بابا، صدبار بهت گفته م این ماشینتو یه تعمیری بکن، دیگه شده ماشین مشتی مندلی!

کلی خندیدیم. داشتم فکر میکردم که این اتفاق اگه تو خونه یا شهر افتاده بود هم، ما همینطور راحت میخندیدیم؟

شب با خانومم رفتیم تو سایت دیوار و چند تا ماشین مدل بالاتر رو سرچ زدیم. دیدیم با هزینه ی معقولی میشه یک ماشین محکمتر و مطمئن تر بخریم. حسابی سورپرایز شدیم. چه چالش دست اندازی خوبی! خدا را شکر!

وقتی گفتید تو محوطه پارکینگ والمارت خوابیده بودید، یاد مسافرت‌های دهه 60 خانواده پدری به مشهد افتادم که هرجا امن‌تر و راحت تر بود، کف زمین پشه بند میزدیم و دسته جمعی میخوابیدیم..یادش به خیر. چه باحالیدشما که اصل حال مسافرت رو از دست نمیدید، هر چقدر هم که امکانات پشت ماشینتون دپو شده باشه..‌دوستتون دارم.

خیلی از تصاویر این قسمت خوشم اومد. یه گیرایی خاصی داشت این بلک کانیون. فکر کن، یه دره رو بدون کار خاصی تبدیل کرده ن به جاذبه توریستی! ملت فقط از اون بالا، عمق دره رو رصد میکنن و آب کف رودخونه رو نگاه میکنن و واقعا هم یه تصویر منحصر به فرده! چه قشنگ و تک!

استاد گفت آنقدر این دره عمیقه که بعضی جاهاش فقط 37 دقیقه در روز آفتاب رو میبینه! خیلی کنجکاویم تحریک شد اونجاها رو ببینم، لابد پوشش گیاهی خاصی داره!

یه کشف بزرگ کردم: اون آهوئه بو برده بود شما تو دوره قانون سلامت، گوشت‌خوار صرف هستین…به خاطر همین جرات نمی‌کرد نزدیکتون بیاد! من ناهار یه لوبیاپلوی چرب با آبگوشت و نون سنگک زده م و به همین خاطر اگه من اونجا بودم، با اتکا به این رژیم غذایی حیوان دوستانه تر،کف دستم علف می‌ریختم و مثه تو فیلما بهش علف میدادم…البته اگه شیکم گنده م اجازه می‌داد و خودم حوصله م میشد !! خلاصه حیف که مو اونجا نیستوم ! یه سکانس علف دادن در کلرادو کلید میزدم تا این آهوئه هم مثه خودم شیکم گنده بشه !

چه شکار لحظه شیک و قشنگی از آهوئه گرفتی مریم جان، دمت گرم که همیشه دستت به دوربینه!

خوشحالم که تو این مسافرت خوب تونستید تحرک داشته باشید. این بهترین خبریه که راجع به زندگی سالم می‌شنوم و از ته دل ذوقش رو میکنم. تحسین بر شما!

قرار دادن سایه ی برجهای معروف جهان ، توی این کانیون، جالب بود.خیلی شاخص جالبی به دست می‌داد برای درک عمق این دره. اونجا آدم تیز میفهمه که مقایسه عظمتهایی که انسان تونسته پدید بیاره، چه نسبتی با عمق یه شکاف داره که خدا همینجوری واسه دکور! گذاشته رو تن این ایالت! دمت گرم خدا جونم که بزرگی فقط مال خودت هست و بس!

استاد، مرسی که اینقدر باحالی که یه گنجینه کامل از ویدئوهای موفقیت در زمینه های مختلف رو مجانی گذاشتی رو این سایت! این سپاسگزاری، مدتها توحلقم گیر کرده بود و هی یادم میرفت عملیاتیش کنم! آقا خیلی دوستت دارم!

خوشبخت و خوش شانس و پولدار باشید

سلام بر عالیجناب عشق

سپاس!

نوشته های شما به معنی واقعی متمرکزند.

نگران این نیستید که لزوما در قالب سفرنامه و به خاطر ارتباط کلمه به کلمه و نعل به نعل با هر ثانیه ویدئو، مطلب بنویسید. و این، کامنتهای شما را متمایز و خواندنی می‌کند.

ممنون که به تایم خواننده بها می‌دهید.

درباره علاقه انسان به سفر، من فکر میکنم این یک مطلب آبا و اجدادی و دغدغه قدیمی در بین نوع بشر است.

این مساله ییلاق قشلاق کردن و روش زندگی عشایری و کوچ نشینی، می‌تواند سر نخهایی به ما بدهد. من فکر میکنم به خاطر سال‌های زیادی استمرار این روش زندگی توسط نیاکان، هنوز خیلی از ما با این روش زندگی احساس قرابت میکنیم. چیزی روی کروموزوم‌های ما حک شده!

هر چی که هست، خیلی باحاله! اینترنت و ماهواره و تلویزیون، نتوانسته جای آن را بگیرد. لمس جهان با تمامی حواس پنجگانه و از نزدیک، یک چیز دیگر است.

بر شما باد زندگی به روش نیاکانمان…با لذت و استقلال مالی و شادکامی مدام.

خوشبخت و خوش شانس و عاشق باشید.

سلام به حمید عزیز

آقا دستمریزاد.

اینکه شما کسی هستی که در مسیر خودسازی قدمهای فوق العاده برداشته و برمی‌دارد واضح و مسلم است.آمارش را دارم!

میخواستم تشکر ویژه کنم بابت زحمت شبانه روزی شما برای چرخیدن چرخ صنعت کشور عزیزمان و غیرت و تعصب مثال‌زدنی شما روی کارتان که بسیار ستودنی است.

کار تیمی، از خود گذشتگی می‌طلبد. اینکه خواستهای جمع را برخود ارجح کنی. این قدرت کشوری مثل ژاپن است . همان کشوری که روزی کارتون سوباسا می‌ساخت و حالا همان کارتون را درخاک آلمان پیاده می‌کند!!

با حضور آدمهای توحیدی معرکه ای مثل شما در بدنه ی کارهای تیمی صنعت ، امید به آینده بیشتر و بیشتر است.

متن کامنتتان معرکه و پر از شور عشق خدایی بود…پر از گرمای انسان بودن.

بابت زحمتی که برای نوشتن این کامنت زیبا کشیدید، از شما سپاسگزارم

خوشبخت و خوش شانس و پولدار باشید

سلام به رسول جان خودم

آقا خیلی ممنون از حسن نظر و محبت شما.

آره قبلا میخواستم کلا برم تو دهات ، یا یکی از شهرستانهای کوچک اطراف شیراز زندگی کنم، ولی زورم نچربید. بچه ها دارند بزرگتر می‌شوند و احتیاجاتشان بیشتر میشود، این بود که این ایده به ذهنم رسید. اجراش هم زیاد سخت نیست.

خیلی خوشحال کننده ست که به شیراز بیایی! انشالله این اتفاق هم محقق شود دوست عزیز.

خوشبخت و خوش شانس و پولدار باشی