سریال سفر به دور آمریکا | قسمت 214

به نام آفریننده ی همه ی عالم

سلام و عشق و سلامتی (از سعیده جانم، شهریاری جان، یاد گرفتم) به همه ی عزیزانم.

یه چیزی تو تماشای این قسمت برام جالب و بولد شد.

این قسمت رو با مامانم دیدم.

به محضِ شروع فایل و دیدنِ درختان فراوان و تمیزیِ محیط و صخره ها و آبِ جاری و زیبا و … مامانم لب به تحسین گشود.

یعنی انقدر آماده بود برای تحسینِ زیبایی های طبیعت که شگفت زده شدم.

من در سکوت تماشا میکردم، یه جاهایی میگفتم چقدر خوشگله…

اما مامانم دائم میگفت الهی شکر

الله اکبر

پسرم (منظورشون استاد عباس منش بود) و مریم جون نوشِ جونتون که دارین این زیبایی ها رو می‌بینین و اونجایین.

مامان من هم مریم جون هست و همیشه نسبت به خانم شایسته جان با عشق صحبت میکنه.

داشتم فکر میکردم تحسین و توجه به زیبایی ها چقدر به ظرفِ ما بستگی داره.

اینکه من از قسمت 1 تا 214 سریال رو ببینم و توجه کنم به زیبایی هر فایل کجا و اینکه مامانم که فقط چند قسمت رو دیده و اینطوری به وجد میاد کجا.

فهمیدم ظرفِ مامانم خیلی بزرگه.

چقدر عالی روند تکاملیشو طی کرده که به محضِ دیدن زیبایی ها اشاره میکنه بهشون.

با قلبش، نه فقط با زبانش.

یهو به خودم اومدم سمانه نگاه کن خودتو.

چقدر کار داری تا ظرفت بزرگتر شه.

اشکالی نداره ها.

تا این لحظه هم عالی جلو رفتم، چون قبلا که حتی حوصله تماشای ویدئوها رو نداشتم چه برسه به تحسینشون.

بیرون قشنگی ها رو میدیدم و عکاسی میکردم سال‌های سال، ولی اینکه اینطوری تمرکز کنم روی فایلهای ویدیویی سرشار از زیبایی، اینجا تو این سایت کم کم یادش گرفتم.

بیشتر اینو نوشتم که هم مامانمو تحسین کنم برای قلب بزرگ و زیبابینش، و هم خودمو تحسین کنم که دختر کجا بودی چی بودی الان چی شدی، آفرین بهت که تو مسیری و تازه دوزاریت افتاده داری ناخودآگاه تو محل زندگیت در جستجوی زیبایی های بیشتر و بیشتر باشی.

تحسین کردم مردم آمریکا رو که مالیات خوب پرداخت میکنن و مسئولین هم مالیات ها رو صرفِ بهبود و جذابیتِ بیشتر پارک های ایالتی و ملی و زیبایی های هر ایالت و شهر میکنن.

این امکانات لازمه اش هزینه است که مردم سخاوتمندانه و با باور فراوانی پرداختش میکنن در عوض لذت میبرن از جای به جایِ این قشنگی های فراوان، این تریل های شگفت انگیز، این فضای سبزِ معرکه، این صخره های جذاب و …

این صخره ها خوراکِ عکاسی هستن.

چقدر کیف کردم با عکس این فایل که ازش زندگی و طراوت جاری هست.

استاد جان، مامانم برای شما و مریم جون عاقبت به خیری آرزو کرد.

مثل ماه میدرخشید، خداوند حافظتون باشه.

ممنونم ازتون برای فیلمبرداری و به اشتراک گذاری.

شما با این ویدئوها دقیقا فرهنگسازی هم میکنین:

داشتم فکر میکردم مردم آمریکا چقدر تمیزن، چقدر احترام میذارن به طبیعت.

منم دوست دارم اینطوری باشم.

داشتم فکر میکردم چقدر با خودشون در صلحن و قضاوت نمیکنن (اینو از عکس العملهاشون، نحوه ی نگاه هاشون و برخوردهاشون میشه تشخیص داد، از لبخندهاشون، از دست تکون دادن هاشون به منظور سلام و احترام و …).

منم دوست دارم اینطوری باشم.

چقدر از هر فرصتی یا هر مکان زیبایی به راحتی استفاده میکنن و لذت میبرن و ساده میگیرن.

منم دوست دارم اینطوری باشم.

و …

وای اون ماشینِ غول با اونهمه امکاناتِ تفریحی و آسایشی خیلی به چشمم باحال اومد.

هر چی بگی داشتن.

تبر چی میگفت اون وسط:)

خدایا شکرت برای فراوانی ها و ثروت ها.

خودم امروز با یه حجمی از فراوانی روبه رو شدم که حسابی گیج و متحیر شدم تا دقایقی…

من یه چیزی میخواستم، چندین برابرش اومد.

الهی شکر برای فراوانی.

برای اینکه خدا روزیِ غیرِ حسابِ فراوان میده و من سپاس گزارشم.

فقط باید دقت کنم هر لحظه دارم به چی توجه میکنم.

چون همون میاد تو زندگیم.

خدایا شکرت که نوشتم هر اون چیزی رو که از قلبم اومد.

سلام نفیسه جانم.

خیلی خوشحال و سورپرایز شدم نقطه آبی پیامت رو رسوند دستم.

مرسی که به یادمی.

نمیدونی چقدر لذت بخشه وقتی میخونم یا میشنوم یکی از دوستانم به یادم بوده و برام مینویسه.

مرسی که برام نوشتی.

میخوام تحسینت کنم که فارغ از ستاره و امتیاز هر جا دلت پَر میکشه مینویسی، این عالیه، این رهایی عالیه.

ممنونم از لطف و تحسینت نسبت به خودم و مامانم.

روی ماه و مهربونت رو از این نقطه ی جهان میبوسم و یه عالمه فرکانسِ عشق و دوستی میفرستم سمتت هر کجای این جهانِ زیبا که هستی.

این یاداوریت برای من و همه لازمه و باید دائم تکرار شه، از بس ذهن چموشه:

فقط توجه و تمرکز رو خودت بگذار نفیس به بقیه چکار داری چقدر جلو تر و ماهر تر و هر چی …..ترند. مهم این‌که پیشرفت خودت را ببینی نفیس خانم ببین نقطه قبلی کجا بودی الان کجایی هر چقدر بهتر کار کنی نتیجه خودت بهتر میشود عوض حسرت و حسادت بهتر است بهانه را بگذاری کنار تا بهای بهشت را پیدا کنی.

نفیسه جان تو داری عملاً بهبودگرایی رو با کمال گرایی جایگزین میکنی.

احسنت داری، باریکلا.

ثانیه به ثانیه بدرخشی و در پناهِ خدا باشی.

همه مون باشیم.

خدایا شکرت که دوستانی دارم که روی خودشون و بهبودشون و رشدشون کار میکنن، و این به منم انگیزه میده روی بهبود خودم بیشتر تلاش کنم، اینطوری باعثِ انگیزه ی همدیگه هم میشیم، الهی شکرت.

سلام و صبح به خیر (الان ساعت 5:54 دقیقه است) به نفیسه جان عزیزم.

اومدم عرضِ ادب و احوالپرسی کنم باهات دیدم چند روز اخیر کامنت نذاشتی و آخریش همین پاسخِ محبت انگیزیه که برای خودم نوشتی.

فکر میکنم بدون دلیل نیست که من الان یاد شما افتادم و دوست دارم جویای حال و احوالت باشم.

حتما که بهترین زمان هست.

اول اجازه بده برات از پشت زمینه کامنت بنویسم تا بهتر تجسم کنی:

آسمون دیگه روشن شده.

پرنده جان ها دارن آواز میخونن.

صدای ترددِ ماشین‌ها داره میاد که خبر از شروعِ روزِ جدید میده واسه آدم ها و زندگی و فرصتِ زنده بودن.

هوا هم مطبوع و عالیه.

امروز رو چطور میسازی سمانه جون؟ نفیسه جون و بقیه؟

میخوام امروز خیلی لذت ببرم، یه عالمه قشنگی ببینم و حس کنم، میخوام خدا به قول آقا احسانِ مقدم عزیز، امروزمو واسم کارگردانی کنه به بهترین حالتِ ممکن که شادی و لذت و ثروت توش فَوَران کنه.

میخوام پیاده روی عالی هدایت شم.

توجهم به شدت معطوف شه به قشنگی ها و به قول عارفه ی عزیزم که دلم براش تنگ شده، شکارچیِ ماهری باشم واسه شکارِ زیبایی ها و نکات مثبت.

خلاصه خدایا هر گُلی بزنی به سر خودت زدی.

من بهترین رو میخوام، تو بلدی، تو میتونی، من بلد نیستم.

نفیسه جان دقت کردی وقتی آدم حالش خوبه از یه دیالوگِ ساده ی یه سریال دلش قنج میره.

دیشب نون خ2 میدیدم، دلم قنج رفت برای سعید آقاخانی که انقدر قشنگ و جذاب کردی حرف میزنه و کردی رو زندگی میکنه، با ادبیاتش، نحوه ی پدری اش برای دخترهاش، احترامی که میذاره به خانواده اش و آدم ها، شوخ طبعی اش، صورتِ مهربونش، لهجه و گویشِ قشنگش…

اینکه تکه کلامش اینه:

دختر باید مهربان باشه، دانا و خوش بیان باشه.

و دقت کردم وقتی حالم بده، حتی قشنگترین چیز زندگیم رو هم متوجه نمیشم و این واسه عجیبه.

این قدرتِ افکار رو واسم به شدت آشکار میکنه.

حالت که خوب باشه، در صلح باشی، دونه به دونه گلهای اطرافت چه کوچک چه بزرگ به چشمت میاد، همه چیز به چشمت میاد، قشنگی ها بولد میشن واسه آدم…

بهتر دارم درک میکنم سمانه به دنبال زیبایی ها بگرد لحظه های بیشتری از عمرت رو، تا جایی که جا داره باکسِ وجودت رو پر کن از قشنگی ها، خسیس نباش، قانع نباش، پر و پرتر کن ظرفِ وجودتو از قشنگی.

همینا باعث میشن تو لحظاتِ فرکانس پایینی از باکس ات برداشت کنی و زودتر میزون شی.

نکنه باکس ات رو کم پر کنی، زیاد پُرش کن.

بذار مخزنت سرشار شه هر لحظه.

اینطوری به ثبات فرکانسی نزدیک و نزدیکتر میشی سمانه جانم.

من که نمیدونستم و هنوزم نمیدونم چی میخواستم برات بنویسم، فقط اولین هدفم این بود جویای حال و احوالت باشم عزیزم و برات روز و روزهای سرشار از آرامش و خوشی و لذت های فراوان و کوچولو موچولوی زیاد رو آرزو کنم…

لذت های کوچولوی زیاد منو یاد مورچه کوچولوها میندازن.

در ظاهر کوچیکن، ولی وقتی تجمع می‌کن میشن یه عالمه کوچولوی تاثیرگذار و باقدرت و تحسین برانگیز…

پیاده روی، گپ و گفتِ سرشار از آرامش و نشاطی رو با خودت و خدا برات آرزو میکنم نفیسه جان.

ماچ و بغل و عشق فراوان از سمانه جون به نفیسه جونِ مهربون و باصفا و خوش اخلاق.

خدایا شکرت امروز بیدار شدن در بامداد رو روزی و نعمتِ من کردی، صبحی که اینچنین پر برکت و شاد آغاز شه که واسه دو تا از دوستان عزیزم کامنت بنویسم، معلومه که قراره بمب شادیِ شه واسم.