سریال سفر به دور آمریکا | قسمت 215

به نام خداوندِ زیبایی ها

سلام به همه ی عزیزان.

لذت بردم از قانونِ فرکانس.

من تو این قسمت دیدم استاد پاشونو گذاشتن تو آب و رفتن وسط آب رودخانه رو صندلیشون نشستن.

خیلی خوشم اومد.

خودم خیلی غیر منتظره دعوت شدم به گردشی که اونجا رودخانه بود و دقیقا خودمم پامو گذاشتم تو آبِ به شدت خنک.

تو شک بودم پامو بذارم تو آب یا نه، که یهو گفتم تو الان اینجایی، استفاده کن از این موقعیت.

دیروز از دلم رد شد فردا تعطیله و چه کنم حوصله ام سر نره، همسرم هم شیفت هست.

تا صبح خواهرم پیامک دادی بیداری بریم دَدَر.

بریم روستا…

یهو تو دلم گفتم خدایا چقدر سریع الاجابه هستی، برام برنامه تفریح جور کردی.

رفتیم روستای برغان و کلی تو کوچه هاشون قدم زدیم با مامان و خواهرم و از بافت کوچه ها و درختها و هوای خوب و رودخانه لذت بردیم.

تو راه کوههای تپه ای و ماسه ای فراوان و زیاد رو که میدیدم گفتم استاد قشنگی ها رو به ما نشون میده تا ما خوشمون بیاد و همونا رو جذب کنیم.

که همینم شد.

یه تکه آبشار کوچولو کنار اون رودخانه بود که شدیدا عاشقش شدم، صدای شر شر آب میداد و به خودم گفتم به به سمانه تو به دست آوردی اون قشنگیهایی که استاد به اشتراک گذاشته.

قشنگی ها همه جا هستن، فقط کافیه ساده بگیرم و روم رو برگردونم تا ببینم اطراف خودمم چقدر قشنگی هست.

ما به فاصله یک ساعت رسیدیم اونجا.

به خواهرم گفتم اصلا لازم نیست 4 ساعت راه بریم شمال تا طبیعت و دریا و جنگل رو ببینیم.

گاهی میشه بغلِ گوشِ آدم یه طبیعتِ ناب باشه که ما غافلیم و میتونیم کشفش کنیم.

رفتم روستا.

من عاشقِ روستا هستم.

مامانم بسیار کنجکاو بود که آب این رودخانه از کجا میاد و انتهاش کجاست، از کجا ادامه پیدا میکنه و …

که رفتیم و کشف کردیم.

گفت خب خیالم راحت شد :)))

دقیقا یاد نگاهِ کنجکاو و کاوشگر استاد افتادم وقتی کنجکاوی های شیرینِ مامانمو دیدم.

خلاصه که خدایا شکرت از چندین بعد…

هم روز تعطیل هدایتم کردی به تفریح در طبیعت.

هم روستا رفتم.

هم سرسبزی دیدم.

هم آب و رودخانه دیدم.

هم گردش کردیم تو کوچه پس کوچه های باصفای روستا.

هم با مادر و خواهرم لذت بردم.

هم متعهدانه به قانون سلامتی، فقط رفتم لذت بردم از طبیعتِ زیبای خدا.

وقتی پامو گذاشتم توی اب حسِ کودکی رها رو داشتم، به آبجیم گفتم یه عکس ازم بگیره.

میخوام یادم بمونه سبکبالی و رهایی چه حسی داشت واسم.

اومدم هم مثل دخترهای خوب و مهربون، دارم برای سمانه جونم یه غذای فوق العاده به سبک قانون سلامتی درست میکنم تا نوشِ جان کنم.

سمانه جونم تحسینت میکنم برای روزِ 18 قانون سلامتی و تعهد خوبی که داری و به لطف و کمک خدا، عالی جلو میری.

یه چیزی بگم؟

دقت کردین هر وقت تعهد میدین جهان آزمونهاشو میذاره پیش پاتون تا محک تون بزنه.

جمعه پیش تولد خواهرزاده ام بود.

این جمعه هم تولد خواهرم.

خلاصه جهان داره سنگ تموم میذاره واسم تو دوره ی قانون سلامتی :)))))

من از خدا کمک میگیرم واسه هر کاری.

کنترل ذهن دوره سلامتی هم که جای خود داره.

انقدر تولد قبلی عالی کمکم کرد که بی نهایت سپاس گزارشم.

فردای تولد به خودم یه غذای عالی متناسب با دوره جایزه دادم، گفتم تو خیلی شایسته ای سمانه جونم، نوش جونت، اعتبارِ موفقیتهام از خداست، من هیچی.

الهی شکرت برای پکیجِ زیبای امروزم

سلام به غزل زیبا و زیبا سخن.

من عاشقِ این مناجات هام.

عاشقِ نوشتن از زندگیِ حقیقیِ خودمون در لابه لای کامنت ها…

اینطوری بهتر درک میکنم.

یاد میگیرم.

یادآوری میشه برام.

دوست دارم بنویسم اولین روزِ پاییز مبارک همه مون باشه، هنوز یه ربع مونده تا وارد روز دوم پاییز بشیم.

پاییز جان خوش آمدی قشنگم.

غزلِ نازنینم، مبارکت باشه در آغوشِ خدا بودنت.

در لابه لای خطوطت خودم و احساسم رو دیدم و پیدا کردم.

دوست دارم بیشتر رفیق شم با خدا.

انقدر که تو هر ثانیه قفل کردم و دلم یه رفیق خواست، یه حلّالِ مشکل خواست، یه هدایتگر خواست، یه کمک کننده خواست، یه روزی دهنده خواست، یه آرامش و امنیت خواست و کلا هر چی خواست، بدو برم سراغِ خودش بدونِ یه لحظه تعلل…

خوب شدم، میخوام بهتر شم.

دو روز هست خودش هدایتم کرده به سپاس گزاری در لحظه…

منم در لحظه شروع میکنم به نوشتن هر اون چیزی که دارم و یادمه و دوست دارم…

نمیرم سراغِ مواردی که تو نوشتنشون احساسی ندارم.

دقیقا و به عمد میرم سراغِ نوشتن چیزهایی که دارم و دلم قنج میره براشون….

فکر کنم همین فرکانسِ خالص تولید میکنه برام.

قلبم روشن شد با خوندنِ کامنتت، دقیقا بعد از خوندنِ کامنتِ سعیده جانِ شهریاریِ نازنینم که در مورد دوران تحصیل خودش و داداشش نوشته بود، اومدم سراغِ کامنتت.

و قلبم گفت بنویس برای غزل.

چون غزل بهت حس خوب داده با کامنتش.

باید که تحسین شه حتما.

چقدر قشنگ دست گذاشتی روی اصل:

فقط روی خدا حساب کن، نه خودت نه دیگران

همون چیزی که روزهاست روش قفلی زدم و اتفاقا امروز تمرکز بیشتری روش گذاشتم، به عبارتی میخوام لیزر فوکس بذارم روش…

من باید کنترل ذهن داشته باشم.

اینطوری جواب میاد.

قبلا تست کردم دیدم وقتی فقط روی خدا حساب کردم و نجواها رو ساکت کردم، چطوری ازم پذیرایی کرده خدا، انقدر که کَف کردم از حجم فراوانی و نعمتش، چیزی بیشتری از انتظار من…

حالا هم وارد این تمرین جدی شدم، میدونم نجواها بیکار نمیشینن و حسابی وول میخورن تو ذهنم، اما من روی خدا حساب میکنم واسه کنترل ذهنم هم…

خلاصه که دیدم نوشتی روی خدا حساب کن، نتونستم طاقت بیارم و بدو بدو اومدم بنویسم برات.

آفرین بهت برای این مناجاتِ قشنگت با خدا که نوشتی و به اشتراک گذاشتی بینِ همه مون.

آرزوی درخششی عظیم دارم برات.

از همه ی ابعاد.

بوس و عشق فراوان برای غزل عزیزم از طرف سمانه جانم.

یه کشفی هم الان کردم و مشاهده کردم، ساعت ثبت کامنتهام تو سایت، همیشه یک ساعت جلو میزد، الان دیدم دقیق شده، ذوق کردم.

خدایا شکرت برای کامنتهای دلبر سایت

سلام به رویای نازنین.

چقدر لذت بردم از کامنتت.

این آیه رو تو نوت موبایلم ذخیره کردم:

قالَ لا تَخافا ۖ إِنَّنی مَعَکُما أَسمَعُ وَأَرىٰ

نترسید!من با شما هستم میبینم و میشنوم

مرسی که نوشتیش.

خیلی باحال و هیجان انگیز میشه که من یادم بمونه از کوچک تا بزرگِ درخواست هام، مواردی که کمک میخوام، مواردی که راهنمایی و مشورت می خوام، روزی می خوام، پول می خوام، آرامش می‌خوام، روابط خوب می خوام، کنترل ذهن می خوام، صلح درونی می خوام، اسان شدن بر اسانی می خوام، کلا هر چی میخوام رو از همون اول به خودِ خدا بگم…

همون اصلِ مهم و حیاتی:

فقط روی خدا حساب کن، نه خودت و نه دیگران

چقدر عالی میشه زندگی وقتی همین یه دونه اصلِ توحیدی رو رعایت کنم تو لحظاتِ بیشتری از زندگیم…

سپاس گزار خدا هستم که دائم و بدون توقف داره این اصل رو بهم یادآوری میکنه، الان هم از طریق کامنت خوب رویایِ نازنین، مامانِ قشنگِ دوقلوهای نازنین، مجدد بهم یادآوری کرد.

کامنتت خیلی شیرین بود.

خیلی دلچسب بود.

عینِ عسل بود و رفت نشست روی قلبم….

اینکه به خودش بگم…

حتی لازم نیست به همسر بگم…

به مادر بگم…

به خانواده بگم…

به دوست بگم…

فقط به خودش بگم، بعد خدا خودش لشگری از دست هاشو بدونِ انتظارِ من میفرسته…

خدایا شکرت که تو زندگیمی و هر لحظه کمکم میکنی.

از کی کمک بگیریم که از خدا بهتر و کاملتر و مهربونتر و آگاه تر و باهوش تر باشه؟

همچین کسی اصلا وجود نداره که من بخوام ازش کمک بگیرم.

کسی که از همه ی ابعاد کامل و فراتر از کامل باشه….

فقط خداست که فراتر از کامله تو همه ی ابعاد…

حالا چی میشه که من یادم میره لحظاتی و متوسل میشم به خودم؟

به دیگران؟

از فراموشی و عجله ی من میاد…

خدا بهم یادآوری میکنه و برمیگردم تو مسیر توحید…

خوب شدم، انقدر که متوجه این نکات میشم یعنی خیلی پیشرفت دارم نسبت به قبلم که چیزی از این نکات درک نمیکردم و نمیدونستم.

خدایا شکرت که هستی و هر لحظه کمکم میکنی و یادآوری ام میکنی که:

فقط روی خدا حساب کن، نه خودت، نه دیگران

رویای عزیزم، لحظاتی سرشار از حس نابِ توحید و تو بغلِ خدا بودن رو برای خودت، دوقلوهای نازنینت، همسر محترمت و خانواده ی عزیزت از خدا میخوام.

برای همه مون همینو میخوام.

بوس و بغل و عشقِ فراوان برای مامان رویایِ قشنگ و موحد.

خدایا شکرت که کامنتهای توحیدی رو بهم نشون میدی تا بخونم.

سلام سارای عزیزم.

وقتی کامنتت رو دیروز خوندم، کنجکاو شدم و فیلم Laal Singh chaddha رو دانلود کردم و بلافاصله تماشا کردم.

لال به نوعی منو یادِ شخصیتِ سگ تو انیمیشن گربه چکمه پوش 2 انداخت.

با همون میزان سادگی در رفتار و خوش بینی و مهربونی.

مرسی که فیلم رو معرفی کردی، خیلی دلم تماشای فیلم خوب میخواست، من یه خوره ی حسابیِ فیلم و سریال بودم و مدتهاست چیزی تماشا نکردم.

تو که فیلمو معرفی کردی، دیشبش اتفاقا از دلم رد شده بود دلم فیلم میخواد…

به خیر گرفتم و سریع فیلم رو دانلود و تماشا کردم.

محمد باچی (دشمنی که بعدا تبدیل شد به دوست) آخر فیلم یه گفتگوی جالب داشت با لال …

که بعدش تصمیم گرفت برگرده خونه:

مذهب، گاهی باعث مالاریا میشه.

(توضیح مالاریا در فیلم: تعصبات مذهبیِ منجر به جنگ از قول مادر به مالاریا تعبیر شد.)

خدا در وجود همه ی ما هست.

در تو هست، در من هست، در همه هست…

واقعا تحت تاثیر قرارم داد این دیالوگ لال از قول مادرش…

و اینطوری سیرِ تغییرات باور محمد پاچی رو هم دیدیم که از متعصبِ مذهبیِ جنگ طلب تبدیل شد به یه آدمِ دنبالِ خیر و خدا و صلح.

در مجموع فیلم جالبی بود با فراز و نشیب های زندگی و احساسی.

که این شخصیت با زیبابینیِ درونی که داشت میتونست از پس هر چیزی بر بیاد.

مرسی که معرفیش کردی سارا جان.

خدایا شکرت که به هر طرف نگاه کنیم تو رو می بینیم.